Ή θα μιλήσουμε για το κολαστήριο της Μόριας ή θα έρθουν οι ακροδεξιοί

«Δεν πρέπει να αφήνουν παιδιά να ζουν στη Μόρια. Πρέπει τα παιδιά να ζήσουν καλύτερα». Σόνα, 12 ετών, από το Αφγανιστάν.

«Ζω με την οικογένεια μου σε μια μικρή σκηνή. Είναι πολύ μικρή και άβολη. Η Μόρια είναι ένα πολύ κακό μέρος για να μένει κανείς. Περνάω όλη τη μέρα μου στην ουρά για το φαγητό. Συνήθως ξυπνάω πολύ νωρίς για να είμαι στην ουρά του πρωινού από τις 3 το πρωί. Περιμένω ως τις 8. Κάνω ένα διάλειμμα και μετά από τις 9 το πρωί ως τη 1 το μεσημέρι πρέπει να περιμένω ξανά στην ουρά για το μεσημεριανό. Μετά πάω για μαθήματα στο ΤAPUAT (ΣτΜ: Κέντρο Στήριξης για Παιδιά και Οικογένειες που ίδρυσε η Unicef μέσα στο camp) μέχρι τις 5 το απόγευμα και μετά πάλι στην ουρά, για βραδινό. Η Μόρια για μένα είναι πολύ πολύ κακή, είναι σαν ένας δρόμος για το θάνατο. Υπάρχουν πολλά ναρκωτικά και καυγάδες, ο κόσμος είναι πάρα πολύς και είναι επικίνδυνα». Γιουσούφ, 17 ετών, από τη Συρία.

«Ζούμε μέσα σε ένα κοντέινερ στο camp της Μόριας μαζί με άλλες δυο οικογένειες, 12 άτομα, μαζί με την αδελφή μας και τον πατέρα μας. Είναι καλοί άνθρωποι όμως κι έχουμε γίνει φίλοι. Όταν βγαίνουμε έξω ο πατέρας μου πρέπει να είναι μαζί μας. Η μητέρα μας έφυγε και δυσκολεύεται πάρα πολύ να μας μεγαλώσει, ειδικά την αδελφή μας που είναι πολύ μικρή. Το TAPUAT είναι το μόνο μέρος που επιτρέπεται να είμαστε μόνοι. Οπουδήποτε αλλού ο πατέρας θέλει να είμαστε όλοι μαζί. Δεν μπορούμε να πάμε στην ουρά για φαγητό χωρίς αυτόν γιατί είναι επικίνδυνα. Κάθε μέρα έχει καυγάδες. Η μητέρα μου προσπάθησε τρεις φορές να αυτοκτονήσει εδώ, στη Μόρια, πριν αποφασίσει να φύγει χωρίς εμάς. Τώρα της μιλάμε καμιά φορά. Τουλάχιστον είναι ζωντανή. Είναι στη Γερμανία…Κάποιος πρέπει να μας ακούσει και να κάνει κάτι γι’αυτή την άθλια κατάσταση». Ραμίν, 12 ετών, Αλί Ρεζάρ, 11 ετών, αδέλφια από το Αφγανιστάν.

Οι μαρτυρίες αυτές συλλέχθηκαν από την Unicef και δημοσιεύτηκαν στο Euronews την 1η Νοεμβρίου.

Έμεινα άφωνος

«Επισκέφθηκα τη Μόρια πριν από περίπου τρεις εβδομάδες. Έμεινα άφωνος και σοκαρισμένος, καθώς είδα με τα μάτια μου συνθήκες διαβίωσης εκ των αθλιότερων που μπορείς να συναντήσεις στον πλανήτη. Είναι ό,τι πιο αποτρόπαιο και ντροπιαστικό έχω δει». Κούμι Ναϊντού, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, Καθημερινή, 29/10.

«Από τον Ιανουάριο μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2018, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουμε περιθάλψει στην κλινική μας, που βρίσκεται έξω από τον καταυλισμό της Μόριας, συνολικά 23 ασθενείς που ανέφεραν ότι υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένου και βιασμού, μέσα ή γύρω από τον καταυλισμό. Από τους ασθενείς αυτούς 14 ήταν ενήλικες και εννέα ανήλικοι, εκ των οποίων κάποιοι ηλικίας μόλις πέντε ετών». Απόστολος Βεΐζης, γιατρός και διευθυντής Προγραμμάτων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Θεόδωρου Παπαθεοδώρου σήμερα Παρασκευή, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, διέψευσε, για άλλη μια φορά τις εκατοντάδες μαρτυρίες προσφύγων, ενηλίκων και παιδιών, γιατρών και εθελοντών στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, με το καταπληκτικό επιχείρημα ότι γίνονται εμβολιασμοί (στοιχειώδης υποχρέωση) και μαθήματα μουσικής: «Επιμένετε στην επικοινωνιακή λέξη “κολαστήριο” της Μόριας. Δεν έχετε πάει, ή αν έχετε πάει, δεν έχετε αντιμετωπίσει την πραγματικότητα εκεί. Όλοι είναι εμβολιασμένοι, προσφέρονται στα παιδιά υπηρεσίες εκπαίδευσης, λειτουργεί σχολείο εκμάθησης μουσικών οργάνων…Η κατάσταση είναι οριακή».

Γενικώς, οι απαντήσεις κι οι δηλώσεις του κ. Βίτσα έχουν ένα τυπικό pattern στην επιλογή των λέξεων. Για παράδειγμα:

«Η κατάσταση στη Μόρια είναι από πολύ δύσκολη έως οριακή». Δημήτρης Βίτσας, 5/10.

«Έχει δημιουργηθεί μία οριακή κατάσταση κατά κύριο λόγο στη Λέσβο στη Σάμο και στη Χίο, η οποία απαιτεί λύσεις. Η λύση είναι η αποσυμφόρηση». Δημήτρης Βίτσας, 21/9.

«Στη Μόρια, έφυγαν περίπου 3.500 άνθρωποι κι ήρθαν από την απέναντι ακτή 5.500. Αυτό δημιούργησε μία οριακή κατάσταση στη Μόρια». Δημήτρης Βίτσας, 14/9.

Η ώρα του πρωθυπουργού

Το αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη για μια προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για το μεταναστευτικό, είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Δεν αρκεί όμως να ακούσουμε τις κλασικές κορώνες σκανδαλολογίας για το θέμα της ευρωπαικής χρηματοδότησης – παρότι είναι προφανές ότι είναι ένα θέμα που θα το θίξουν όλα τα κόμματα, που θα ακούσουμε πολλές ανακρίβειες και τερατολογίες (διότι από προκατάληψη ή προχειρότητα συνήθως τέτοια ακούμε) αλλά που, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση.

Οι μαρτυρίες των παιδιών, που προστίθενται με τόσες ακόμη, είναι η ντροπή της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αριστεράς, όλων αυτών που θεωρούσαν πως έχουν μονοπωλιακά τον ανθρωπισμό, είναι το χυδαιότερο από όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα αυτά τα χρόνια.

Γι’ αυτό και το θέμα δεν είναι απλώς διαχειριστικό. Το θέμα είναι βαθύτατα ηθικό και αφορά τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτείας σε ανθρώπους που είναι απολύτως στο έλεος της, χωρίς τις δυνατότητες αντίδρασης που έχουμε εμείς οι πολίτες που είμαστε, στην τελική, υπεύθυνοι και για τους κυβερνώντες μας. Είναι ένα θέμα που περιμένουν στη γωνία για να το εκμεταλλευτούν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής και τα νέα πουλέν της εγχώριας ακροδεξιάς που βρίσκουν στασίδι στα mainstream MME.

Τα κόμματα οφείλουν να σοβαρευτούν κι η κυβέρνηση να αναλάβει, επιτέλους, τις ευθύνες της. Αν δεν μπορεί πρέπει να το πει. Να ανοιχτεί σε στελέχη κι από άλλους χώρους που ίσως μπορούν. Εκτός αν περιμένει το χειμώνα στη Μόρια κι αν θέλει κι άλλα πτώματα στο ιστορικό της.