Το άλλο διάγγελμα (που δεν έγινε)

Κυρίες και κύριοι, έψαχνα εδώ και ημέρες έναν τρόπο να προφέρω τη φράση «θέλω να αναλάβω ακέραια την πολιτική ευθύνη». Και τον βρήκα. Θα έβαζα λίγο παρακάτω άλλες φράσεις: «Δεν θα επιχειρήσουμε ποτέ να αποδράσουμε από τις ευθύνες μας… Όπως δεν το κάναμε όταν αντιμετωπίσαμε το φάσμα μιας τεράστιας οικονομικής, εθνικής, και ανθρωπιστικής καταστροφής, για την οποία άλλοι ήταν υπεύθυνοι». Θα εξίσωνα, δηλαδή, την τραγωδία στην Ανατολική Αττική με το Μνημόνιο. Και τους νεκρούς στο Μάτι με την απώλεια των οικονομικών προνομίων επί φούσκας.

Αυτό μου επιβάλλει το πολιτικό DNΑ μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Έτσι έχουμε μάθει να διαβάζουμε τον κόσμο στην πρώτη φορά Αριστερά, με βάση το ηθικό πλεονέκτημα που έχουμε κατασκευάσει.

Μου άρεσε επίσης και μια άλλη ιδέα που μου ήρθε μαζί με τους λογογράφους μου: αυτό που λέω ότι σήμερα κατανοούμε με οδυνηρό τρόπο ότι κυβερνάμε μια χώρα που επί χρόνια κυριάρχησαν στρεβλώσεις.

Που ολόκληροι οικισμοί χτίστηκαν αυθαίρετα πάνω σε ρέματα και παραλίες. Ακούγεται ίσως αφελές, αλλά δεν είναι. Εμείς, όπως έχουμε προειδοποιήσει σε όλους τους τόνους, εκλεγήκαμε με δύο στόχους: να βγάλουμε τη χώρα από τα Μνημόνια και να πατάξουμε τη διαφθορά. Γι’ αυτό και κάναμε την κολεγιά με τον Πάνο Καμμένο. Δεν βλέπαμε τίποτε άλλο μπροστά μας. Και σχεδόν συνηθίσαμε σ’ αυτή τη μονότονη κατάσταση, την κάπως προστατευμένη, ομολογώ. Νιώθαμε σαν να ήμασταν επικεφαλής σε ένα αεροστεγές εργαστήριο για να ολοκληρώσουμε το πείραμα που μας χρωστούσαν επειδή το αξίζαμε.

Το απρόσμενο και η τυχαιότητα είναι έννοιες «αστικές» και μαζί τους ασχολούνται οι κουλτουριάρηδες που διαβάζουν Θουκυδίδη. Η διαχείριση κρίσεων είναι επίσης κάτι που δεν αφορά την Αριστερά. Παραείναι τεχνοκρατική έννοια και απαιτεί μάνατζερ – όχι «κοινωνικά κριτήρια» με τα οποία εμείς επανδρώνουμε την Πυροσβεστική.

Φυσικά θα έβαζα και ολίγη από καλυμμένη αυτοκριτική. Είναι εκεί που λέω: «Όσο κι αν είναι σωστό -και είναι σωστό- ότι δεν μπορούσαμε σε τρία χρόνια να λύσουμε τεράστια προβλήματα δεκαετιών, πρέπει να προβληματιστούμε αν κάναμε ό,τι πρέπει για να το αλλάξουμε.

Μήπως διστάσαμε…». Έτσι αφουγκράζομαι και τα δικά μας παιδιά στα καφενεία που μας δίνουν ακόμη πίστωση κομματικής νομιμοφροσύνης.

Θα είδατε ότι αφήνω ένα παραθυράκι για παραίτηση ή έξωση υπουργού, επειδή μέσα στα πλάνα μιας κυβέρνησης είναι και ο ανασχηματισμός. Οπότε μπορεί εκεί να λυθούν και ενδοκυβερνητικοί λογαριασμοί. Πιθανότατα κάποιοι καχύποπτοι θα μου χρεώσετε και μια μικρή στρεψοδικία, όταν γράφω ότι οι πολέμαρχοι του καναπέ πυροβολούν πυροσβέστες, λιμενικούς και υπαλλήλους. Γνωρίζω προφανώς ότι η πλειονότητα της κοινής γνώμης ποτέ δεν τα βάζει με τους ανθρώπους που επιτελούν στο ακέραιο το καθήκον τους την ώρα της μάχης. Αλλά πολιτικό κείμενο απαγγέλλω, έχει κι αυτό τις δεσμεύσεις του.

Θα πω, για παράδειγμα, ότι όλα δείχνουν εμπρησμό, αλλά δεν ξέρουμε το σκοπό του. «Δεν θα μπούμε σε ένα κυνήγι μαγισσών». Είναι μια τακτική, το αποκορύφωμα της οποίας ήταν η Novartis. Δηλαδή κάνω λόγο για το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο από την εποχή του Όθωνα, αλλά σταδιακά ψάχνω τα καρνέ ανθυπογραμματέων. Από την άλλη το πολιτικό DNA μού επιβάλλει να χρησιμοποιήσω την έκφραση «σκοτεινό κέντρο».

Αυτά τα σκοτεινά κέντρα που κανείς δεν γνωρίζει με ονόματα και διευθύνσεις, παρά μόνο στα καφενεία που λέγαμε, εκεί που χτυπάει ο παλμός του κόμματος. Αυτά τα σκοτεινά κέντρα, που λέτε, τώρα που βλέπουν ότι αποκτούμε την οικονομική μας ανεξαρτησία -εδώ κλείνω το μάτι και σε όσους θεωρούσαν τη χώρα μας «δουλοπαροικία» χρέους-, θέλουν τη ρελάνς.

Θέλω, όμως, να σας εξομολογηθώ κι έναν προβληματισμό μου, τον μεγαλύτερο. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βρω μία θέση για τη λέξη «συγγνώμη» μέσα στο διάγγελμα. Αυτό μού επιβάλλει το πολιτικό DNA μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.