Βραβείο μικρού μήκους στα στούντιο Μαξίμου

«Έχουμε ανάγκη το φαγητό, το ρούχο, το σπίτι…Χρειάζεται όμως να έχουμε και αξίες». Με αυτή τη φράση ξεκινάει το νέο βίντεο της σειράς με τα δίκια που έγιναν πράξεις, αυτά τα μικρά κομψοτεχνήματα που δημιουργούνται στο στούντιο Μαξίμου και δημοσιεύονται στο YouTube, στο κανάλι με τη διακριτική ονομασία «Ο Πρωθυπουργός».

Ο Πρωθυπουργός. Με κεφαλαίο. Ο. Ναι, ναι, αυτός.

Αυτό το νέο βίντεο έχει θέμα την κατάτμηση της Β’Αθηνών, με μια δόση από «Κλεισθένη». Μετά από την, εξόχως διδακτική, έναρξη (θα επανέλθουμε σ’αυτή) το πλάνο ζουμάρει σε έναν κύριο που παίζει σαξόφωνο σε έναν σταθμό μετρό, ο οποίος, για κάποιον ασαφή καλλιτεχνικό λόγο, ντύνει ως εικόνα το μήνυμα-διαπίστωση πως «κάθε δήμος έχει τον δικό του ρυθμό» (άλλος κάτι σε Γιώργο Κατσαρό, άλλος σε Τσάρλι Πάρκερ ξέρω γω).

Στη συνέχεια βλέπουμε διάφορα χαριτωμένα πλάνα αστικής καθημερινότητας, μια μονοκατοικία, εργατικές κατοικίες, δέντρα, πεζοδρόμια, γκραφίτι και αγάλματα, χαλαρώνουμε, στα αυτιά μας φτάνει η φωνή της Νάνας Μούσχουρη να τραγουδάει «Αθήηηηηηνααααα….», μέχρι που φτάνει το κοντινό πλάνο στον στρατηγό Πάνο Σκουρλέτη, σκυμμένο πάνω από έναν χάρτη, να χαράσσει τη Β’ Αθηνών, σε μια σκηνή που θα περιγράφαμε ως τη Γιάλτα της εποχής μας.

Ομολογώ ότι η κατάτμηση της περιφέρειας αυτής ήταν απολύτως δίκαιη, εξ’ου κι έγινε πράξη με την θετική ψήφο και της αντιπολίτευσης. Κι αυτό όχι τόσο γιατί ο κάθε δήμος έχει «τον δικό του ρυθμό» (ας το δεχτούμε δηλαδή κι αυτό, τι να πω) αλλά, κυρίως, γιατί συγκέντρωνε κάθε χαρακτηριστικό που εκτρέφει τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τις συναλλαγές, ευνοούσε πλούσιους, επώνυμους, γόνους, αγαπημένους των ΜΜΕ ή τους διατεθειμένους να κάνουν ό,τι χρειαστεί για να τους αγαπήσουν.

Η Β’ Αθηνών λοιπόν, ναι, έπρεπε να σπάσει, ήταν δίκαιο, το κάνατε πράξη και μπράβο σας. Δεν θα εξετάσουμε καν προθέσεις. Καμιά καλή πράξη στην πολιτική δεν γίνεται χωρίς να στοχεύει στο όφελος.

Το ερώτημα είναι: το μάθημα περί αξιών στην αρχή του βίντεο τι ακριβώς ήταν; Τι ακριβώς έλεγε με τον τόσο διδακτικό του τόνο;

«Έχουμε ανάγκη το φαγητό, το ρούχο, το σπίτι…Χρειάζεται όμως να έχουμε και αξίες».

Μια καλόπιστη υπόθεση είναι πως ο auteur μας λέει πως η κυβέρνησή μας δεν φροντίζει μόνο για τις ανάγκες της επιβίωσης του σώματος μας αλλά ασκεί πολιτική με σκοπό την εναρμόνιση της πολιτείας με το αξιακό της σύστημα, το οποίο, όπως έχουμε ήδη εμπεδώσει, δια της επαναλήψεως του ηθικού πλεονεκτήματος, είναι ανώτερο του μέσου όρου.

Η κυβέρνηση μας λοιπόν, χωρίζει τα θέλω μας σε αυτά που αφορούν στενά το σώμα, τα επιβιωτικά, και στα πνευματικά. Τα πρώτα μας κρατάνε στη ζωή μα τα δεύτερα μας κάνουν ανθρώπους. Με κεφαλαίο, Ανθρώπους. Τα πρώτα είναι ανάγκες. Έχω ανάγκη να τραφώ για να ζήσω. Όχι για να ικανοποιηθώ, δεν είναι ανάγκη η πολυτέλεια, ούτε η κακομαθησιά, ούτε βεβαίως η απληστία κι η λαιμαργία. Έχω ανάγκη να ντυθώ, όχι να υποκύψω στον καταναλωτισμό, στην σπατάλη, στα δυτικά πρότυπα και τα αστικά ψευτολούστρα.

Τα δεύτερα, τα πνευματικά, είναι το κατιτίς παραπάνω. «Χρειάζεται να έχουμε και αξίες», γράψτε το στο τετράδιο σας δέκα φορές, αναπτύξτε το, σταθείτε λίγο να σας κάνουμε πατ πατ στον ώμο. Τα λένε τα φροντιστήρια για την έκθεση των πανελληνίων. Τα είχε πει κι ο Γιάνης ο Βαρουφάκης και τον βρίζετε τώρα μερικοί μερικοί, ότι «ο κόσμος» δεν θέλει λεφτά και δουλειές αλλά αξιοπρέπεια. «Είμαστε υπέρ του λιτού βίου» εξήγησε αυτός ο Γκάντι της οικονομικής επιστήμης.

Ευτυχώς αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα του βίντεο μας υπενθυμίζουν πως, ναι, στα στούντιο Μαξίμου κυκλοφορούν ακόμη οι άνθρωποι των δημοψηφισματικών οραμάτων, της δημοκρατίας των λαϊκών συνελεύσεων, των εναλλακτικών μορφών οικονομίας απέναντι στον καταναλωτισμό, τον ατομικισμό και τις αγορές.

Που μας πρόσφεραν, με τη βοήθεια των πολιτικών αντιπάλων τους, των δανειστών μας και της διάλυσης της μεσαίας τάξης, μερικές ταυτότητες της κρίσης όπως ο Αξιοπρεπής Πτωχός κι ο Κρυφοπλούσιος Συμπαραστάτης του, ο Σεμνός Νοικοκυραίος, ο Άριστος Εξωτερικού.

Δεν είναι αλαζονεία, είναι μεγαλοψυχία. Είναι σπουδαίο να σκύβουν πάνω από σένα οι εξουσιαστές κι οι εκπρόσωποι τους και να ασχολούνται με την ψυχούλα σου. Για ένα κομμάτι ψωμί στο τραπέζι μας κι ένα κούτελο καθαρό ζούμε άλλωστε και για ένα ρόλο κομπάρσου στην τέχνη της μιζέριας.