«Άλλα» γκολ… πολυπολιτισμικά

Το είδαμε το χατ-τρικ του Ρονάλντο στο παιχνίδι της Πορτογαλίας απέναντι στην Ισπανία. Είδαμε και το χαμένο πέναλτι του Μέσι. Είδαμε, με έκπληξη και όχι μόνο, τους Ισλανδούς να υποχρεώνουν την Αργεντινή σε ισοπαλία και σκεφτήκαμε «να, ένα αουτσάιντερ που αξίζει να υποστηρίζουμε».

Το Μουντιάλ εξελίσσεται με τις γνώμες των ειδημόνων να αναλύουν φάσεις, παίκτες και συστήματα σε μια χώρα όπως η Ρωσία που θέλει να αλλάξει στα μάτια των δισεκατομμυρίων θεατών την εικόνα που διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό μέσα από τις γεωπολιτικές αντιπαλότητες.

Σε μια εποχή που ο εθνικισμός βρίσκεται σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, για πολλούς οι εθνικές ποδοσφαίρου εκπροσωπούν την στρεβλή αντίληψη μιας «καθαρότητας» που μάχεται για τα ιδεώδη της χώρας. Το Βέλγιο, ευτυχώς, δεν είναι μια από αυτές.

Ο βελγικός κοσμοπολιτισμός δημιούργησε μια εθνική ομάδα οι παίκτες της οποίας προέρχονται από πολλά μέρη: από την κεντρική Αφρική, τον Καύκασο, την ιβηρική χερσόνησο, το Μάγκρεμπ, από τα δύο μέρη της χώρας, δηλαδή Φλαμανδία και Βαλλωνία και από την εξωτική… Βρετανία. Και ας μην ξεχνάμε και τον ινδονησιακής καταγωγής Ράτζα Ναϊνγκολάν, που κόπηκε την τελευταία στιγμή.

Τα διεθνή ΜΜΕ, αθλητικά αλλά κυρίως μη αθλητικά, ήδη έχουν στρέψει την προσοχή της σε αυτή την πολυπολιτισμική (και ταλαντούχα απ’ ό,τι λένε οι ειδικοί) εθνική ομάδα. Ισως και άλλες ομάδες να έχουν αυτό το χαρακτηριστικό εδώ και δεκαετίες, όμως στην περίπτωση του Βελγίου το πιο σημαντικό είναι η ταχύτητα με την οποία φτιάχθηκε έτσι, μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι νέοι νόμοι για την πολιτογράφηση βοήθησαν, όμως και το scouting στις γειτονιές των μεταναστών στις Βρυξέλλες, την Αμβέρσα και την Λιέγη.

‘Ισως μια χώρα με ελάχιστους θεσμούς να την ενώνουν και μια αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κοινοτήτων της, να χρειαζόταν μια εθνική για την οποία θα μπορούσε να είναι περήφανη. Φαίνεται ότι πέτυχε. Άλλες χώρες που υπέστησαν παρόμοιες πληθυσμιακές αλλαγές την ίδια περίοδο, όπως η Σουηδία, δεν φαίνεται να κατόρθωσαν να το μεταφράσουν αυτό στην ποδοσφαιρική γλώσσα.

Μέχρι ενός σημείο, το Βέλγιο έχει έναν παίκτη με καταγωγή από το Κογκό, τον Βινσέντ Κομπανί, που κατανοεί τον συνδετικό ρόλο της ομάδας σε μια διασπασμένη κοινωνία και μιλά για αυτό. Οι συμπαίκτες του, εκτός από την ποδοσφαιρική τους αξία είναι πολύγλωσσοι, έχουν ψυχραιμία και μπορούν να συνυπάρχουν.

Μπορεί το Βέλγιο να μην έχει την δύναμη των μεγάλων χωρών, γράφουν οι Financial Times, ούτε το chic μικρών όπως η Δανία, όμως την κοινωνική αλλαγή που κατόρθωσε να αφομοιώσει μέσα σε σύντομο διάστημα – αν και οδυνηρά και με πολλές ατέλειες –  αξίζει να την χειροκροτήσουμε. Ασχέτως γκολ.