Ευρώπη uber alles;

Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία τις τελευταίες ώρες έχει δύο αναγνώσεις. Η πρώτη λέει ότι τα δύο κόμματα που νίκησαν καθαρά στις εκλογές, υποσχόμενα αύξηση δαπανών, μείωση φορολογίας και πιθανότατα έξοδο από το ευρώ (αυτό το έλεγαν κάποιοι ακραίοι) είχαν κάθε δικαίωμα να συγκροτήσουν την κυβέρνηση που επιθυμούν, να βάλουν τα πρόσωπα που θέλουν και να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που επιδοκίμασε ο ιταλικός λαός.

Όμως, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, φοβούμενος ότι ο αντιευρωπαϊστής υπουργός Οικονομικών θα θέσει σε κίνδυνο τη χώρα, μπλόκαρε την κυβέρνηση και οδηγεί τη χώρα σε εκλογές. Αυτή η ανάγνωση λέει ότι ορθώς ο Ματταρέλα έδρασε καίρια και δεν άφησε την Ιταλία να γίνει… Ελλάδα του πρώτου εξαμήνου του 2015, με τον «Ιταλό» Βαρουφάκη να προετοιμάζει και να εκτελεί το «σχέδιο Β».

Η ιταλική υπόθεση, όπως βλέπετε μοιάζει με την ελληνική. Ένα κόμμα που έλεγε ότι υπάρχει «σχέδιο Β», ένας υπουργός Οικονομικών που σχεδίαζε έξοδο από το ευρώ και παράλληλο νόμισμα, οι αγορές και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που έδωσαν ένα γερό μάθημα στην Ελλάδα με ένα νέο μνημόνιο αντί μιας διαλυτικής χρεοκοπίας.

Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν υπήρχε στην ελληνική περίπτωση, καθώς δεν έχει την εξουσία να «καταργεί» κυβερνήσεις, υπήρχε όμως η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που έκανε «kolotoumpa» και άλλαξε όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα, αφού πρώτα ζήτησε την ψήφο του ελληνικού λαού τον Σεπτέμβριο του 2015.

Η δεύτερη ανάγνωση λέει ότι οι αδυσώπητες αγορές, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο κ.λπ., με μια άκρως καθεστωτική, αντιδημοκρατική κι επικίνδυνη στρατηγική, παρενέβη στα εσωτερικά της Ιταλίας και με «πέμπτη φάλαγγα» τον πρόεδρο Ματταρέλα, εμπόδισε τους νικητές των εκλογών να κυβερνήσουν και να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που υποσχέθηκαν. Ή εν πάση περιπτώσει, εφόσον το ήθελαν, να κάνουν κι αυτοί «kolotoumpa».

Δηλαδή εξωτερικές δυνάμεις αδιαφορούν για τη λαϊκή ετυμηγορία και ουσιαστικά γίνονται κράτος εν κράτει με το πρόσχημα της σωτηρίας από τους λαϊκιστές και τους ακροδεξιούς.

Οποια ανάγνωση θέλετε παίρνετε, όμως, την απάντηση θα τη δώσει ξανά ο ιταλικός λαός στις επόμενες εκλογές. Αλλά πρέπει να τη δώσει με νηφαλιότητα, έχοντας γνώση των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας, έχοντας στοιχεία στα χέρια του για το ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή γνωρίζοντας από την αρχή ποιο θα είναι το μέλλον του αν εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα που προβλέπει αύξηση δαπανών, μείωση φόρων, επιστροφή στη λιρέτα, αντιμετώπιση από τις αγορές κ.λπ.

Βεβαίως, κανένας λαός δεν έχει τη σοφία ή την απόλυτη γνώση να ξέρει τα πάντα και να ψηφίζει με αντικειμενικά κριτήρια. Όπως και κανείς λαός δεν είναι ικανός να αντισταθεί στον λαϊκισμό, την φαυλοκρατία, τους κόλακες και τους πολιτικούς απατεώνες.

Εδώ μόνο το πολιτικό σύστημα, οι ηγέτες μπορούν να πάρουν κάθε χώρα, κάθε λαό στην πλάτη και να τον οδηγήσουν σε απάνεμα λιμάνια. Εκεί που υπάρχει έλλειψη ηγετών, εκεί οι χώρες καταστρέφονται.

Όμως, κάποια στιγμή και οι Βρυξέλλες οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αλλάξουν πολιτική. Η επικράτηση του λαϊκισμού είναι δημιούργημα των ακραίων, νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας, «βιασμού» των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων προς όφελος των αγορών, των τραπεζών, των ισχυρών.

Μια Ευρώπη που έχει χάσει την κοινωνική της ταυτότητα, που ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση μιας στρεβλής παγκοσμιοποίησης και που παρεμβαίνει με καθεστωτικό και άκρως αντιδημοκρατικό τρόπο στις εκλογικές διαδικασίες μιας χώρας και παρακάμπτει την ελεύθερη βούληση των πολιτών, έχει μεγάλο πρόβλημα.

Η ΕΕ δεν θα διαλυθεί μόνον επειδή οι λαϊκιστές δυνάμωσαν, αλλά και γιατί οι ακραίες πολιτικές κατέστρεψαν οικονομίες, οδήγησαν σε φτωχοποίηση εκατομμύρια Ευρωπαίους και προκάλεσαν κοινωνικές εξεγέρσεις.

Αν η Ενωση δεν αλλάξει, θα βουλιάξει. Αν δεν υπάρξει μια Ευρώπη διαφορετική, πιο ίση, πιο δίκαιη, τότε ο λαϊκισμός θα είναι κυρίαρχος σε όλες τις χώρες και θα υποχωρήσει ο ρεαλισμός.