Χώρα σε οπισθοχώρηση

Τρεις ειδήσεις του σαββατοκύριακου που μας πέρασε.

Είδηση πρώτη:

Το Σάββατο άγνωστοι δράστες βεβήλωσαν το εβραικό νεκροταφείο στη Νίκαια και έσπασαν τρεις τάφους. Η Νέα Δημοκρατία καταδίκασε και ζήτησε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να εντοπίσει τους δράστες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε δηλώνοντας το βαρύγδουπο «ο αντισημιτισμός, όπως και κάθε είδους ρατσισμός, δεν έχουν καμία θέση στην ελληνική κοινωνία» (εδώ γελάμε πικρά) ενώ ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων, ο κ. Καλαντζής πήρε χρυσό βραβείο ατάκας εκτός θέματος όταν διερωτήθηκε «τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που μισούν νεκρούς;». Τους Εβραίους μισούν, τους Εβραίους, μην φοβάστε να το πείτε.

Στην πραγματικότητα από την είδηση δεν σοκαρίστηκε κανείς. Είναι τουλάχιστον η τρίτη επίθεση σε εβραικό μνημείο φέτος, κάθε χρόνο καταγράφονται δεκάδες επεισόδια ακραίου αντισημιτισμού (βανδαλισμοί, υπέροχα πρωτοσέλιδα γνωστών σκουπιδοφυλλάδων κλπ), δεν θυμόμαστε να έχει τιμωρηθεί κανείς για κάτι τέτοιο, εξάλλου αν βρεθεί και κανείς στο δικαστήριο κάποιος θα βρεθεί να κάνει κι ένα κήρυγμα υπερ της ελευθερίας της έκφρασης. Και βέβαια, η πολιτική συζήτηση για τον αντισημιτισμό περιορίζεται από τους πολιτικούς, πολύ βολικά και πολύ συνειδητά, στην ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή, για να μην παραδεχτούν ότι αυτός είναι παμπάλαιος και διατρέχει το πολιτικό φάσμα. Ω ναι, και το κέντρο και την αριστερά, καμουφλαρισμένος συχνά κάτω από την κριτική στην πολιτική του Ισραήλ.

Πάμε παρακάτω. Προς το παρόν.

Είδηση δεύτερη:

Την Κυριακή, στο Πολεμικό μουσείο, ένα σετάκι οργανώσεων θρησκευτικών, εθελοντικών κ.α., έκαναν εκδήλωση με αίτημα να βγουν εκτός νόμου οι εκτρώσεις λέγοντας μάλιστα πως θα έχει έναν παραπάνω συμβολισμό αν ο νόμος αλλάξει στις 29 Μαίου για να συμπέσει με την επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης (δυστυχώς θεώρησαν περιττό να εξηγήσουν στους αμύητους πως σχετίζονται αυτά). Επιπροσθέτως ζήτησαν την κατάργηση των σχολικών εκδρομών για τα γυμνάσια και τα λύκεια γιατί σε αυτές κάποιες μαθήτριες μένουν έγκυες. Στο πάνελ ήταν κι ένας γιατρός. Στην πρώτη σειρά του κοινού βρέθηκε ο Ηλίας Παναγιώταρος. Στο τέλος έψαλλαν το Χριστός Ανέστη. Βοήθεια μας.

Πριν βιαστείτε να κάνετε λόγο για μερικούς αντιδραστικούς που αποφάσισαν εν ετει 2018 να διαμαρτυρηθούν για ένα νόμο του 1986 έχει ένα νόημα να δει τις απόψεις για τη μητρότητα και την οικογένεια που διατυπώνονται ευθέως ή εμμέσως με αφορμή άλλες συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Η μητρότητα ως ένας ιερός σκοπός κι η γέννα ως χαρμόσυνο θέαμα, το ταμπού της επιλόχειας κατάθλιψης (για την οποία επικρατεί η άγνοια κι η ημιμάθεια), οι συντηρητικές απόψεις περί «προτύπων» που μας προέκυψαν με αφορμή το θέμα της αναδοχής ή οι ξεπερασμένες βεβαιότητες περί φύλων με αφορμή τους διεμφυλικούς συμπολίτες μας και, το πιο ευθέως σχετικό, το περιστατικό με τους αναισθησιολόγους της Σάμου που αποφάσισαν ομαδόν να μην χορηγούν αναισθησία σε εκτρώσεις, να στερήσουν, δηλαδή, από τις γυναίκες του νησιού τη δυνατότητα να κάνουν την επέμβαση αυτή στο δημόσιο νοσοκομείο του νησιού τους.

Είδηση τρίτη:

Από τα σύννεφα έπεσαν χιλιάδες συμπολίτες μας διαβάζοντας tweet του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Κυρίτση, στο οποίο έγραφε: «Ο δυτικός πολιτισμός έστειλε εκατομμύρια παιδιά στους θαλάμους αερίων κ οι δυτικές κοινωνίες ψηφίζουν τους πολιτικούς απογόνους αυτών που το έκαναν. Για τους ισλαμιστές δεν υπάρχει κάτι ανάλογο καταγεγραμμένο».

Είναι πράγματι σοκαριστικό, μετά την εμπειρία του Β’Παγκόσμιος Πόλεμος και του μεγαλύτερου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος, ότι δεν έχει απολύτως απαξιωθεί και εκλείψει ο ναζισμός αλλά ότι έχει και νοσταλγούς που εκλέγονται στα κοινοβούλια των χωρών τους από ελεύθερες εκλογές. Είναι επίσης κάπως σοκαριστικό να θεωρείς ότι τα εγκλήματα των ισλαμιστών είναι κάπως πιο οκ επειδή δεν ελέγχονται για τη δημοφιλία τους από ελεύθερες εκλογές.

Είναι κάπως αφελές όμως να πέφτεις από τα σύννεφα με το ότι υπάρχει μια ζυγαριά στην οποία κάποιοι στην Ελλάδα ζυγίζουν αυτό που προσλαμβάνουν αξιολογικά ως «Δύση» και αυτό που προσλαμβάνουν ως αξιολογικά ως «Ισλαμιστές/Ισλαμικό Κράτος/ISIS» κλπ.

Είναι αφελές γιατί αυτές οι φαινομενικώς άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις ενός μόνο σαββατοκύριακου προστίθενται στη μακρά λίστα των ειδήσεων μιας χώρας που κάνει βήματα πίσω. Που αντί να προχωράει κάνει παύσεις στις οποίες αμφισβητεί κεκτημένα, που αφήνει χώρο δράσης σε απόψεις που λέγονταν ψιθυριστά ή κρύβονταν στο περιθώριο. Που αναζητεί σε «παλιές αξίες» ή στην αμφισβήτηση της Δύσης τις απαντήσεις για τη μιζέρια της, που αναπολεί την «Ελλαδίτσα» του ’60 και μισεί τη μεταπολίτευση και μετατρέπεται σιγά σιγά στα θέματα της έκθεσης των πανελλαδικών με τα οποία γελάγαμε, που μας έβαζαν στα 17 μας να καταδικάσουμε την τεχνολογία που μας αποξενώνει και τον καταναλωτισμό που μας διαφθείρει ενώ εμείς απλώς θέλαμε το καινούριο iPod και πενθήμερη στη Σαντορίνη. Μια χώρα που πλακώνεται για τον Τρούμαν και τη Μπουμπουλίνα μιας και θεωρεί πως το κράτος και το παρόν του γενικώς δεν έχει και πολύ σωσμό, που το ρίχνει στη μοιρολατρία, που «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη», που αποκαλεί ανούσιες τις διαδικασίες, που δεν αντέχει τις ετικέτες αλλά γουστάρει και το μασκάρεμα με στολές, που έβαλε στον δημόσιο διάλογο λέξεις όπως ο «τεχνοφασισμός» και φράσεις όπως το «δεν είναι και τόσο Έλληνες» ως πολιτικό επιχείρημα αριστερού πολιτικού.

Όλα αυτά μέσα σε μια Ευρωπαική Ένωση η οποία συζητά περίπου τα ίδια θέματα, στην οποία χώρες βάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε δημοψηφίσματα, o Ορμπάν σαρώνει με ένα ατζέντα «εθνικιστικής αποτελεσματικότητας» κι η πολωνική κυβέρνηση χωρίς καμιά ντροπή περνά φρικώδη νομοσχέδια για τη μνήμη του ολοκαυτώματος και δεν προστατεύει το μουσείο του Άουσβιτς.

Πριν τα ρίξουμε όλα στην οικονομία και τη μετανάστευση ας κάνουμε μια παύση, μήπως τελικά οι παράγοντες που επαναλαμβάνουμε ως αιτία της ανόδου των άκρων δεν είναι απλώς, πια, η καραμέλα μας, μήπως κρυβόμαστε πίσω από αυτούς για να μην πούμε ότι τα άκρα εκφράζουν δομικές τάσεις, όπως λένε οι απαισιόδοξοι.

Ως τότε πέστε από τα σύννεφα, όσο θέλετε, όσοι θέλετε, αλλά προσοχή στην προσγείωση στην τιμημένη γη μας γιατί βρίσκεται σε συνεχή οπισθοχώρηση.