Η αλήθεια για τους πρόσφυγες και τις μεταναστευτικές ροές

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Δεν είναι όλοι «πρόσφυγες» όσοι κατακλύζουν ελληνικές πόλεις και νησιά. Είναι και παράνομοι μετανάστες – κοινώς λαθρομετανάστες – ίσως, στην πλειονότητα τους.

Το “ίσως” δεν είναι τυχαίο. Διότι, η κυβέρνηση δεν έχει ακριβή στοιχεία. Είτε τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας αδυνατούν. Είτε η κυβέρνηση είναι (υπόπτως) απρόθυμη να τα παροτρύνει/ενισχύσει ουσιαστικά να προβούν στον απλό (πλην όμως πολιτικά και εθνικά κρίσιμο) διαχωρισμό, η ουσία παραμένει:

Ποιοι είναι πρόσφυγες και ποιοι παράνομοι μετανάστες; Πόσοι είναι πρόσφυγες και δικαιούνται ασύλου; Και πόσοι είναι παράνομοι μετανάστες και πρέπει να επαναπατριστούν; Το να βαφτίζονται όλοι αδιακρίτως πρόσφυγες και πολιτικές υποψίες κινεί, και εθνικά καταστροφικό μπορεί να αποδειχθεί.

Με το καθεστώς του “πρόσφυγα”, το οποίο προσδίδεται αυθαίρετα και όχι μέσα από τις προβλεπόμενες διαδικασίες που επιβάλλει η ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία (διόλου τυχαία ο Σόιμπλε μίλησε για θέσπιση ενός ευρωπαϊκού νόμου για το άσυλο ζητώντας “κοινές διαδικασίες”, “κοινές υπηρεσίες”) πλήθος ανθρώπων αγνώστων ή/και αδιευκρίνιστων στοιχείων, θα μπορούν – σύμφωνα με απόφαση του ΣτΕ – να κυκλοφορούν ελεύθεροι στη χώρα.

Πράγματι! Ένας πρόσφυγας θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα στη χώρα. Να τυγχάνει των δικαιωμάτων που το Διεθνές Δίκαιο τον περιβάλλει. Και να ευεργετείται από την ελληνική φιλοξενία. Όμως, το πως θα φτάσει κάποιος από αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους να θεωρηθεί πρόσφυγας, η κυβέρνηση το προσπερνά. Αγνοεί τις διαδικασίες για μικροπολιτικούς λόγους και εν αγνοία της (ή ακόμα χειρότερα εν γνώση της…) θέτει σε απρόβλεπτους κινδύνους την χώρα.

Κάνοντας μικροπολιτική η κυβέρνηση πετυχαίνει

α. να συντηρεί το δήθεν ανθρωπιστικό προσωπείο της,

β. να δημιουργεί δυνητικά μια νέα δεξαμενή ψηφοφόρων, με αθρόες χορηγήσεις ελληνικής ιθαγένειας

γ. να διεκδικεί εκβιαστικά ευρωπαϊκά κονδύλια (που μάλλον για να καλύψουν προεκλογικές της ανάγκες θα χρησιμοποιηθούν…) και ευρωπαϊκή στήριξη.

Πρόκειται για εθνικά ανεύθυνη και επικίνδυνη πρακτική και στάση. Διότι, για την πολιτική της επιβίωση, η κυβέρνηση:

α. προάγει τη δημογραφική αλλοίωση της χώρας, την οποία επιδεινώνουν η υπογεννετικότητα, η μετανάστευση του υγιούς και παραγωγικού δυναμικού της χώρας και τα αυξημένα ποσοστά γήρανσης του ελληνικού στοιχείου και

β. δέχεται στους έδαφος της τις ανθρώπινες βόμβες που εκτοξεύει η Τουρκία σε ένα ακήρυχτο πόλεμο που όμως έχει ξεκινήσει ήδη από το 2015.

Ουδείς και σίγουρα όχι οι ελληνικές αρχές είναι σε θέση να γνωρίζουν την ισχύς αυτών των ανθρώπινων βομβών.

Από τη μια είναι η δημόσια υγεία που απειλείται. Γυναικόπαιδα στοιβάζονται σε δημόσιους χώρους ακατάλληλους να εξασφαλίσουν τα ελάχιστα μιας αξιοπρεπούς ανθρώπινης διαβίωσης (ποία αλήθεια η ευαισθησία της κυβέρνησης σε όλα αυτά τα ανθρωπιστικά δράματα).

Από την άλλη όμως, είναι και η εσωτερική ασφάλεια που απειλείται. Σε όλο αυτό το ανομοιογενές πλήθος άνθρωποι αγνώστων στοιχείων είναι πιθανό να έχουν άλλους σκοπούς… Να προκαλέσουν δολιοφθορές σε υποδομές και δημόσια περιουσία; Να προβούν σε τρομοκρατικές ενέργειες; Να σπείρουν το θάνατο και τον πανικό; Ουδείς γνωρίζει. Όλο στον …αυτόματο και η Παναγιά μαζί μας

Με την εθνικά ανεύθυνη και επικίνδυνη στάση της, η κυβέρνηση ρισκάρει τη δημιουργία τετελεσμένων. Τετελεσμένα που απειλούν την εθνική υπόσταση και υπονομεύουν το μέλλον της χώρας συνολικά. Όσοι από τους συμπολίτες μας διαθέτουμε ακόμα την ελάχιστη κοινή λογική θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στην κυβέρνηση και το καταστροφικό της έργο. Η απάθεια και η ανοχή μάς καθιστούν συνένοχους και μελλοντικά, απολογητές στα παιδιά μας.

* Ο Μάξιμος Σενετάκης είναι πρώην Βουλευτής ΝΔ Ηρακλείου και ειδικός σύμβουλος του προέδρου της ΝΔ για θέματα ανάπτυξης Κρήτης