Ακούνε ακόμα στο ΣΕΦ Φρανκ Σινάτρα;

Μετά τις κατάκτηση της κορυφής σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο, όλοι στον Ολυμπιακό επαναλάμβαναν με μπόλικη υπερηφάνεια το «Μy Way» του Φρανκ Σινάτρα. Όχι, δεν ξεπήδησε από τα εσώψυχά τους  η καλλιτεχνική ανησυχία, αλλά ήθελαν με τον τρόπο αυτό να δείξουν πως στον Πειραιά αρέσκονται να προχωρούν με το δικό τους στυλ, τα δικά τους μέσα και τη δική τους νοοτροπία.

Τώρα που ήρθε ο πικρός αποκλεισμός από τη Ζαλγκίρις και δίχως κανείς να δικαιούται να προσάψει το παραμικρό ως δικαιολογία, καλό είναι να γίνει επανεκτίμηση της κατάστασης. Το περίφημο κόκκινο στυλ μπορεί άραγε να δρέψει καρπούς σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον; Η μείωση του μπάτζετ, η επένδυση στο ταλέντο νεαρών παικτών με την προοπτική να ωριμάσουν και να εξελιχθούν, τα στοιχήματα με αξιόλογους ξένους που θέλουν να ανέβουν σκαλοπάτι και να εκτοξεύσουν το κασέ τους, είναι από μόνα τους ικανά ώστε να δώσουν ώθηση στον Ολυμπιακό; ‘Η μήπως χρειάζεται αλλαγή πλεύσης;

Ουδείς αρνείται ότι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος έδωσαν πνοή σε ένα τμήμα που δυσκολευόταν να διεκδικήσει τίτλους επί ίσοις όροις. Πανηγύρισαν επιτυχίες σημαντικές, έφεραν κόσμο στις εξέδρες, πρόσφεραν συγκινήσεις και παίκτες στις εθνικές ομάδες, ενώ ο ελληνικός κορμός και η ομοιογένεια αποτέλεσαν για χρόνια το σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού. Και παράλληλα το άρρηκτο δέσιμο με τον κόσμο της ομάδας που ταυτίστηκε με παίκτες που έμεναν στο Λιμάνι,  μολονότι είχαν κάποιες φορές προσφορές καλύτερες και σειρήνες που  τους έκλειναν το μάτι.

Το αν έπιασε ταβάνι ο Ολυμπιακός αναφορικά με το ευρωπαϊκό του όνειρο, ουδείς μπορεί να το πει με βεβαιότητα,  ειδικά τούτες τις στιγμές. Ένα είναι βέβαιο: το τρόπαιο της Ευρωλίγκας δεν έρχεται μόνο με έλληνες παίκτες μεγάλης αξίας και υψηλών προδιαγραφών, αλλά και με ξένους από το πάνω –κατά το κοινώς λεγόμενο – ράφι. Όχι με τους εφετινούς, αυτούς που απλά συμπληρώνουν  το ρόστερ.