Δέκα κορυφαία ισπανικά θρίλερ

Επιμέλεια: Μαρία Πετροπούλου

Για μια δεκαετία στην Ισπανία, από το 1967 έως το 1976 και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, εκατοντάδες ταινίες δημιουργήθηκαν και σχεδόν «υποσυνείδητα» αποτελούσαν μια σκιαγράφηση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας.

Λίγες δεκαετίες αργότερα, η Ισπανία αναδείχθηκε σε κορυφαίο «παίκτη» της κινηματογραφικής βιομηχανίας και συγκεκριμένα, στην κατηγορία θρίλερ. Το ισπανικό σινεμά διακρίνεται για τις ταινίες ψυχολογικών θρίλερ, με πολλές να αγγίζουν το μεταφυσικό. Από Το Σώμα που παίζεται από την Πέμπτη 19 Μαΐου στους ελληνικούς κινηματογράφους, έως τις ταινίες-σταθμούς στο είδος Το Δέρμα που κατοικώ και Τα μάτια της Τζούλια, το σίγουρο είναι ότι ο ισπανικός κινηματογράφος κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος.

Με αφορμή, λοιπόν, την πρόσφατη προβολή του ισπανικού θρίλερ, το in.gr συγκεντρώνει δέκα από τις πολυάριθμες ισπανικές ταινίες, που έχουν ξεχωρίσει στον κόσμο του κινηματογραφικού αυτού είδους.

Το Δέρμα που κατοικώ, 2011 (La piel que abito)
Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία. Μετά το «Δέσε με», ο Αλμοδόβαρ συνεργάζεται ξανά με τον Αντόνιο Μπαντέρας. Ο Ρομπέρτο είναι ένας διάσημος πλαστικός χειρουργός, που μετά το ατύχημα και τον θάνατο της γυναίκας του, προσπαθεί να δημιουργήσει το τέλειο τεχνητό δέρμα. Αυτό που λείπει είναι το πειραματόζωο. Όταν το βρίσκει, η ταινία ξεκινά να διερευνά και να προκαλεί, θα έλεγε κανείς, τα όρια της ηθικής, ενώ παρατηρείται πλήθος φιλοσοφικών και υπαρξιακών προεκτάσεων.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ίσως ο πιο σημαντικός και καινοτόμος Ισπανός σκηνοθέτης. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και 2000, δημιούργησε εμβληματικές ταινίες, τις οποίες το διεθνές κοινό «αγκάλιασε» θερμά.

Το Ορφανοτροφείο, 2007 (El Orfanato)
Η Λάουρα μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, έχοντας όμορφες αναμνήσεις. Αποφασίζει να επιστρέψει εκεί με την οικογένειά της, με σκοπό να αγοράσει το οίκημα και να το μετατρέψει σε σπίτι για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Σύντομα, ο υιοθετημένος γιος της Σιμόν εξαφανίζεται και θεωρείται νεκρός. Η Λάουρα, ωστόσο, πιστεύει ότι ζει και κάνει τα πάντα για να τον βρει. Η ταινία αποτελεί σταθμό στον κόσμο του ισπανικού σινεμά και ξεχωρίζει για τον υποβλητικό της τρόμο.

Τα μάτια της Τζούλια, 2010 (Los ojos de Julia)
Η Τζούλια χάνει σταδιακά την όρασή της, ενώ παράλληλα προσπαθεί να ερευνήσει την υπόθεση του μυστηριώδους θανάτου της αδελφής της, η οποία έπασχε από την ίδια ασθένεια σταδιακής απώλειας όρασης. Όλοι μιλούν για αυτοκτονία, αλλά η Τζούλια πιστεύει ότι πρόκειται για δολοφονία. Ταινία που πολλοί τη συνέκριναν με το «Ορφανοτροφείο», είναι σκοτεινή, ατμοσφαιρική και επιφυλάσσει εκπλήξεις. Η υπογραφή του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στην παραγωγή αποτελεί εγγύηση για μια επιτυχημένη συνταγή. Στην ταινία αυτή βέβαια, η πρωταγωνίστρια Μπελέν Ρουέδα «λάμπει» με την ερμηνεία της,

Το μυστικό στα μάτια της, 2009 (El secreto de sus ojos)
Το 1974, ο Μπενχαμίν Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της δολοφονίας μιας γυναίκας. Μαζί με δυο συνεργάτες προχωρά στη σύλληψη ενός άνδρα, οι γνωριμίες του οποίου, ωστόσο, εξασφαλίζουν την ελευθερία του. 25 χρόνια μετά, η υπόθεση φαίνεται να στοιχειώνει ακόμη τον Εσπόζιτο και αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο σχετικά, με την ελπίδα να καταφέρει να κλείσει το κεφάλαιο. Η αργεντίνικη ταινία του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2010, ενώ ταυτόχρονα απέσπασε και πολλές άλλες διεθνείς διακρίσεις.

Το μικρό νησί, 2014 (La isla mínima)
Δυο επιθεωρητές καλούνται να αφήσουν στην άκρη τις ιδεολογικές διαφορές τους και να συνεργαστούν, με σκοπό να συλλάβουν έναν κατά συρροή δολοφόνο, προτού κι άλλες νεαρές γυναίκες χάσουν τη ζωή τους. Η ταινία του Αλμπέρτο Ροντρίγκες είναι επιβλητική και γυρισμένη μέσα σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα. Ξεχωρίζει για την φωτογραφία της, με φόντο την ισπανική ύπαιθρο, ενώ ο ρυθμός της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευφυής.

Εννέα Βασίλισσες (Nueve Reinas), 2000
Δυο άντρες, ο Χουάν και ο Μάρκο ζουν με μικρές απάτες και κομπίνες. Όταν γνωρίζονται, αποφασίζουν να χαράξουν κοινή πορεία και στήνουν ένα μεγαλεπήβολο, φιλόδοξο και ριψοκίνδυνο σχέδιο. Θα πλαστογραφήσουν και θα πουλήσουν σε συλλέκτη μια σπάνια σειρά γραμματοσήμων. Στην προσπάθεια αυτή, ποικίλες ανατροπές θα ξετυλιχθούν.
Η αργεντίνικη αυτή ταινία αξίζει την προσοχή του κοινού. Διακρίνεται για τις άρτιες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, καθώς και την εύστοχη εναλλαγή αγωνίας και χιούμορ.

Οι άλλοι, 2001 (The Others)
Η ταινία, που αποτελεί συμπαραγωγή Ισπανίας και ΗΠΑ, ξεχωρίζει για την επιβλητική της ατμόσφαιρα. Η πλοκή διαδραματίζεται το 1945. Η Γκρέις ζει με τα δυο της παιδιά σε ένα απομονωμένο σπίτι. Τα παιδιά πάσχουν από μια σπάνια μορφή φωτοευαισθησίας και για το λόγο αυτό η Γκρέις κρατά το σπίτι σε απόλυτο σκοτάδι. Σύντομα τρεις υπηρέτριες έρχονται στο σπίτι και διάφορα παράξενα φαινόμενα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Σταδιακά, η γυναίκα υποψιάζεται ότι στο χώρο «κατοικούν» και άλλοι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός της μόνιμης απουσίας του συζύγου της, παρά το τέλος του πολέμου.
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ και πρωταγωνίστρια η Νικόλ Κίντμαν. Ο ρόλος της Γκρέις θεωρήθηκε κομβικός για την καριέρα της ηθοποιού, ενώ το έργο απέσπασε οκτώ βραβεία Γκόγια, τα κυριότερα εθνικά βραβεία στην Ισπανία. «Σκοτεινή» ταινία, ατμοσφαιρική, με την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Θυμίζει μεν την κλασική πλέον «Έκτη αίσθηση», αλλά ο Ισπανός σκηνοθέτης έχει καταφέρει να δώσει τις δικές του πινελιές και το δικό του στίγμα.

Rec, 2007
Μια δημοσιογράφος κι ένας κάμεραμαν πραγματοποιούν ντοκιμαντέρ για το έργο των πυροσβεστών. Όταν η πυροσβεστική υπηρεσία λαμβάνει μια κλήση για απεγκλωβισμό ηλικιωμένης από ένα διαμέρισμα, οι δυο νέοι τους ακολουθούν για να καταγράψουν τα γεγονότα. Γρήγορα, ωστόσο, βρίσκονται κλειδωμένοι μέσα στο διαμέρισμα και καλούνται να αντιμετωπίσουν κάτι τρομακτικό. Ο Χάιμε Μπαλαγκέρο δημιουργεί ένα θρίλερ με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που προκαλεί συναισθήματα αγωνίας. Η ταινία είναι από τις καλύτερες του συγκεκριμένου είδους, του «found footage». Στο είδος αυτό, η ιστορία παρουσιάζεται σε «πραγματικό» ρυθμό και η πλοκή εξελίσσεται έτσι όπως έχει «καταγραφεί» σε βιντεοκάμερα.

Ο θυρωρός, 2011 (Mientras duermes)
Σε σκηνοθεσία Χάιμε Μπαλαγκέρο, το ψυχολογικό αυτό θρίλερ κινείται σε χιτσκοκικούς ρυθμούς. Ο Σέζαρ είναι θυρωρός σε ένα συγκρότημα κατοικιών στη Βαρκελώνη. Είναι ο άνθρωπος της «διπλανής πόρτας» και επιθυμεί να βοηθά όλους όπως μπορεί. Έτσι δείχνει, τουλάχιστον. Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να βλέπει τους άλλους να πονούν και προσπαθεί κι ο ίδιος να δημιουργήσει τον πόνο και τη δυστυχία. «Το πρόσωπο που δείχνεις στον κόσμο, είναι πραγματικά το δικό σου;»
«Κλειστοφοβική» και «ασφυκτική», ο Μπαλαγκέρο «χτίζει» την ταινία με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από την προηγούμενη, το Rec.

The hidden face, 2011 (La cara oculta)
Ο Αντριάν είναι διευθυντής ορχήστρας και διατηρεί σχέση με την Μπελέν. Όταν εκείνη εξαφανίζεται υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι υποψίες στρέφονται σε εκείνον. Εν τω μεταξύ, ο Αντριάν γνωρίζει σε ένα μπαρ την Φαμπιάνα και δεν αργούν να προχωρήσουν σε συγκατοίκηση. Γρήγορα, όμως, η Φαμπιάνα αρχίζει να αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια από διάφορα περίεργα φαινόμενα.

entertainment.in.gr