Η γοητεία της νεραντζιάς

Κάθε μέρα περνάω από την κατοικία μου στην πρεσβεία που την έχτισαν ακριβώς δίπλα οι προκάτοχοί μου –βολική χωροθέτηση , θα ‘λεγα ως επί το πλείστον. Εννιά φορές στις δέκα το σύστημα ασφαλείας μου δίνει πρόσβαση και μπαίνω στον κόσμο της εργασίας – με διαφορετικό βαθμό ενθουσιασμού, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Το «ταξίδι», εάν μπορώ να το πω έτσι, μου παίρνει δυο λεπτά με τα πόδια, και γενικά το αγνοώ εντελώς. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως, σκέφτομαι γενικά τις πρώτες μου συναντήσεις στο γραφείο, ή ένα δύσκολο έργο που πρέπει να το ολοκληρώσω σύντομα.

Παρόλ’αυτά, μερικούς μήνες πριν, η μυρωδιά του μπουμπουκιού μιας ώριμης νεραντζιάς άρχισε να θαμπώνει το μυαλό μου καθημερινά, καθώς περνούσα από το ένα μέρος στο άλλο και με έκανε να σκεφτώ την ύπαρξη και την παρουσία της φύσης στη ζωή μου, εδώ στην τσιμεντένια πόλη. Μια μυρωδιά όχι μόνο έντονη, συμπυκνωμένη και βαριά αλλά και μεθυστική, εμπνευστική. Πραγματικά, η κατοικία αυτή, την οποία αγοράσαμε από την Έλενα Σκυλίτση-Βενιζέλου τη δεκαετία του ‘30, είναι προικισμένη με έναν από τους πιο όμορφους και φροντισμένους κήπους της Αθήνας: έναν αληθινό locum amoenum. (Ο Ηριδανός, βλέπετε, ρέει με θαυμαστό τρόπο κάτω από το δροσερό μας γρασίδι και τα καλά φυτεμένα παρτέρια.) Θα έπρεπε να τον χαίρομαι με όλη μου την καρδιά την κάθε ώρα της κάθε μέρας της θητείας μου εδώ, μα είμαι συνήθως τόσο απασχολημένος, που ούτε καν τον προσέχω. Εμείς οι σύγχρονοι ευρωπαίοι διπλωμάτες, ξέρετε, δεν ζούμε την ζωή των πιο ελεύθερων μας προκατόχων…

Με συγχωρείτε, παρεκκλίνω από το θέμα μου. Λοιπόν, τρεις εβδομάδες πριν, η νεραντζιά αυτή, που καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού έτρεφε ένα μεγάλο και άγνωστο από μένα μυστικό, προσέλκυσε ξαφνικά την προσοχή μου. Βαθμιαία και σταδιακά, με το αόρατο και θαυμαστό πέρασμα του χρόνου, φορτώθηκαν τα κλαριά της με φρούτα: στρογγυλά και τέλεια φρούτα που ωριμάζανε και συνεχίζουν να ωριμάζουν, με το χρώμα τους να σκουραίνει κάτω από τον ανίσχυρο, χειμωνιάτικο ήλιο – η ωριμότητα των φρουτών να αυξάνεται όσο μειώνεται η ικανότητα του ηλίου να την συνδράμει. Πώς ήταν δυνατό να μην ξέρω τίποτε – τίποτε απολύτως– για αυτό το θαύμα, ένα θαύμα που, απ’ότι φαίνεται πια, το γεννάει ετησίως η μεσογειακή φύση;

Αγαπητοί μου αναγνώστες, καθώς πλησιάζουμε το τέλος της χρονιάς, αντιμετωπίζουμε, όπως κάθε χρόνο, την τελική εκτίμηση της επιτυχίας και αποτυχίας των πρωτοχρονιάτικών μας φιλοδοξιών και σκοπών. Για μένα προσωπικά, για να πω αλήθεια, η χρονιά αυτή – η πρώτη μου στην Ελλάδα – έφερε και τα δυο μαζί. Στη Γερμανία, όπου ο σύντροφός μου κι εγώ θα περάσουμε τα Χριστούγεννα, θα ξεκινήσω την εσωτερική και λογική διαδικασία του σχεδιασμού των δραστηριοτήτων μου για την επόμενη χρονιά. Αλλά ταυτόχρονα, στην παγωμένη καρδιά του χειμώνα, η νεραντζιά που μόλις σας περιέγραψα μού υπενθυμίζει το απροσδόκητο, το απρόβλεπτο, το θαυμαστό στη ζωή μας. Αυτή την χριστουγεννιάτικη εποχή, καθώς πολλοί από μας προετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, σας εύχομαι, οποιαδήποτε πίστη έχετε ή όχι, καλές εορτές, καλή δύναμη και καλή ελπίδα.

Τζων Κίττμερ