Η γέννηση του 007 και η παρ’ ολίγον μετατροπή του σε… Τζέιν Μποντ

Μπορείτε να φανταστείτε μια γυναίκα που πίνει μαρτίνι, «shaken, not stirred», δουλεύει για την βρετανική κατασκοπεία, ρίχνει στο κρεβάτι της μια στρατιά καλογυμνασμένους και ημίγυμνους άνδρες και τη λένε… Bond, Jane Bond;

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί το 1955, εάν ο ηθοποιός-παραγωγός-σκηνοθέτης Γκρέγκορι Ράτοφ κατάφερνε να μετατρέψει τα μυθιστορήματα του Ίαν Φλέμινγκ σε ταινία.

Τουλάχιστον αυτά ισχυρίστηκε ο σεναριογράφος Λορέντζο Σεμπλ στο περιοδικό Variety.

Ο Ράτοφ, ο οποίος βίωνε έντονο στρες από την προηγούμενη ταινία του –καθώς χρηματοδοτείτο από Ιταλούς και Αιγύπτιους που ήθελαν να μέσα από τη χρηματοδότηση της ταινίας να κάνουν λαθρεμπόριο διαμαντιών-, υποσχέθηκε ότι όταν θα έφτανε στη Νέα Υόρκη θα έσπευδε να αγοράσει τα δικαιώματα του πρώτου βιβλίου που θα είχε πάρει καλή κριτική από τους Times.

Το βιβλίο αυτό ήταν το Casino Royal, το οποίο μέχρι τότε είχε μεταφερθεί μόνο στην μικρή οθόνη.

Ο Ράτοφ ζήτησε τη βοήθεια του Σεμπλ και οι δυο τους έκατσαν να γράψουν το σενάριο της ταινίας. Αλλά ο χαρακτήρας του Μποντ δεν τους εντυπωσίασε ιδιαίτερα.

«Στην πραγματικότητα θεωρούσαμε ότι είναι ένας απίθανος τύπος και –αν θυμάμαι καλά- και λίγο χαζός. Έτσι, ο Γκρέγκορι σκέφτηκε να κάνουμε τον Μποντ γυναίκα, τη Τζέιν Μποντ αν θέλετε και σχεδίαζε μάλιστα να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη Σούζαν Χέιγουορντ» λέει ο Σεμπλ.

Η «Τζέιν Μποντ» δεν είδε ποτέ το πράσινο φως του στούντιο. Μερικά χρόνια αργότερα θα έβλεπε κανείς στη θέση της τον Σον Κόνερι.

Ο Φλέμινγκ είχε προσπαθήσει να μεταφέρει δύο φορές τον Μποντ στην τηλεόραση: μία ως έμπνευση στο Commander Jamaica του NBC και μία στο CBS. Καμία προσπάθεια δεν θα προβαλλόταν ποτέ.

Το 1954 το CBS είχε μεταφέρει στην μικρή οθόνη το Casino Royal, «αμερικανοποιώντας» τον ήρωα που δεν λεγόταν πια Τζέιμς, αλλά Τζίμι Μποντ.

Όταν ο Ράτοφ πέθανε, τα δικαιώματα απέκτησε ο ατζέντης του, Τσαρλς Φέλντμαν, ο οποίος μετέτρεψε το Casino Royal σε παρωδία με τους Ντέιβιντ Νίβεν, Πίτερ Σέλερς και Γούντι Άλεν.

Λίγο πριν αποκτήσει τα δικαιώματα η Eon productions, ο Ίαν Φλέμινγκ εργάστηκε με τον Ιρλανδό Κέβιν ΜακΚλόρι στο σενάριο του Thunderball. Η συνεργασία αυτή θα οδηγούσε και σε μια πολυετή δικαστική διαμάχη για τα δικαιώματα του Μποντ –καθώς ο ΜακΚλόρι θα ισχυριζόταν ότι ο Φλέμινγκ θα χρησιμοποιούσε στοιχεία από το σενάριο αυτό στα βιβλία του, τα οποία θα περνούσαν αργότερα και στις ταινίες Μποντ.

Όταν ο Κόνερι ανέλαβε τον ρόλο του 007, δεν ήταν ακόμα σταρ. Όλα αυτά θα άλλαζαν το 1962, τη χρονιά που βγήκε στις αίθουσες το Dr. No.

To 1959 o θρυλικός παραγωγός του Μποντ, Άλμπερτ Μπρόκολι, ήταν στεναχωρημένος γιατί θεώρησε ότι έχασε την ευκαιρία του να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου από τον Ίαν Φλέμινγκ.

Την προηγούμενη χρονιά είχε κανονίσει συνάντηση με τον συγγραφέα, στην οποία ο Μπρόκολι δεν κατάφερε να πάει λόγω σοβαρής ασθένειας της συζύγου του. Ο συνεργάτης του Ίρβιν Άλεν είπε στον Φλέμινγκ ότι δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό του Μπρόκολι για τον Μποντ.

«Κατά τη γνώμη μου» είπε ο Άλεν στον δημιουργό του διάσημου κατασκόπου «αυτά τα βιβλία δεν κάνουν ούτε για την τηλεόραση».

Το 1961 αποτελεί σημαδιακή χρονιά για τον Μποντ. Ο Τζον Κένεντι δηλώνει ότι το Από τη Ρωσία με Αγάπη είναι ένα από τα δέκα αγαπημένα του βιβλία και συστήνει στο αμερικανικό κοινό τον Μποντ.

Την ίδια χρονιά, ο Μπρόκολι αγοράζει, επιτέλους, τα δικαιώματα για τον διάσημο πράκτορα –θα έχει τα δικαιώματα από κοινού με τον Χάρι Ζάλτσμαν (μαζί θα γίνονταν η Eon productions).

Η λογική των παραγωγών –που θα φανεί ξεκάθαρα και στις δύο ταινίες μετά το Dr. No, δηλαδή στα Από τη Ρωσία με Αγάπη και Goldfinger– είναι ότι όσο πιο εντυπωσιακό τόσο το καλύτερο.

Όπως αναφέρει το Vanity Fair, τo Dr. No, το έκτο βιβλίο της σειράς, επελέγη γιατί περιελάμβανε εξωτικά τοπία, έναν απόλυτο κακό με το δικό του νησί στην Καραϊβική που σχεδιάζει να σαμποτάρει την εκτόξευση αμερικανικών πυραύλων –το σενάριο έχει πολλά στοιχεία με την κουβανική κρίση, η οποία σημειώνεται τον μήνα που το Dr. No προβάλλεται στη Βρετανία.

Για τον ρόλο του διάσημου πράκτορα χρειάζονται, όμως, κάποιον ξεχωριστό ηθοποιό. Το όνομα του Ροτζερ Μουρ ακούγεται ήδη από τότε, αλλά ο Μπρόκολι τον θεωρεί υπερβολικά όμορφο.

Ο Φλέμινγκ πίστευε ότι ο Ντέιβιντ Νίβεν θα ήταν εξαιρετικός Μποντ. Ο Νίβεν, όμως, δεν είχε τα σωματικά προσόντα που απαιτούνταν για τον ρόλο. Ο Μποντ δεν είναι μόνο ένας άνδρας με αδυναμία στην καλή ζωή, αλλά είναι και ένας πράκτορας προορισμένος να σκοτώνει.

Ο Σον Κόνερι (που πολλοί τον χαρακτήριζαν τότε ως «ακατέργαστο διαμάντι») ήταν ο μόνος που κατανόησε τις δύο πλευρές του χαρακτήρα.

Η σκηνή, όμως, που οι δύο παραγωγοί κατάλαβαν ότι είχαν στα χέρια τους μια τεράστια επιτυχία είναι εκείνη στην οποία η Ούρσουλα Άντρες αναδύεται από τη θάλασσα.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1962 το Dr. No κάνει την πρεμιέρα του στο Λονδίνο.

Από τότε και για 50 χρόνια (και πιθανότατα για πολλά, πολλά ακόμα) τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα υπερατλαντικά ταξίδια, τα πρωτοποριακά γκάτζετ, οι όμορφες γυναίκες, το χιούμορ, οι απίθανοι κακοί και πολλά, πολλά μαρτίνι θα συνιστούσαν το σύμπαν του 007.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ