Αυξητική ορμόνη και ινσουλίνη, τα μυστικά της μακροζωίας

Νέα Υόρκη: Μια σειρά μελετών σε ζωικά μοντέλα έχει δείξει ότι ο περιορισμός των προσλαμβανόμενων θερμίδων αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης, αλλά η βιολογική βάση της θεωρίας αυτή παρέμενε αδιευκρίνιστη. Μια νέα μελέτη δείχνει ότι η αυξητική ορμόνη καθώς και η ινσουλίνη είναι παράγοντες-κλειδιά στην προαναφερόμενη επίδραση των θερμίδων.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του επιστημονικού εντύπου Proceedings of the National Academy of Sciences, ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Βόρειου Ιλινόις με επικεφαλής τον Δρ Andrezej Bartke μελέτησε κατά πόσο η αυξητική ορμόνη και η ινσουλίνη συσχετίζονται με την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης δια του περιορισμού των καταναλισκομένων θερμίδων σε μια σειρά πειραμάτων με φυσιολογικά και μεταλλαγμένα ποντίκια που στερούνταν αυξητικής ορμόνης.

Τα μεταλλαγμένα πειραματόζωα που δεν εξέφραζαν τον υποδοχέα της αυξητικής ορμόνης (και επομένως είχαν αντίσταση αυξητικής ορμόνης), είχαν κατασταλμένα επίπεδα ινσουλίνης και ζούσαν περισσότερα και γερνούσαν πιο αργά από τα φυσιολογικά ποντίκια.

Όπως αναμενόταν, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι ο περιορισμός της τροφής αύξανε την μακροβιότητα στα φυσιολογικά υγιή ποντίκια. Η μειωμένη σίτιση αύξανε το προσδόκιμο επιβίωσης κατά περίπου 19% στα υγιή άρρενα ποντίκια και περίπου 28% στα θήλεα υγιή πειραματόζωα.

Ωστόσο, εν αντιθέσει με την επίδραση του στα φυσιολογικά ποντίκια, ο περιορισμός των θερμίδων απέτυχε να αυξήσει το προσδόκιμο επιβίωσης των μεταλλαγμένων ποντικιών που δεν είχαν υποδοχέα της αυξητικής ορμόνης.

«Τα παραπάνω ευρήματα δείχνουν ότι τα πειραματόζωα με αντίσταση στην αυξητική ορμόνη απέτυχαν να ανταποκριθούν φυσιολογικά στον περιορισμό των θερμίδων», εξηγεί ο Δρ Bartke.

«Το σημείο-κλειδί στην υπόθεση είναι ότι ο υποδοχέας της αυξητικής ορμόνη και άρα οι φυσιολογικές σωματικές δράσεις της αυξητικής ορμόνης είναι σημαντικές στη ρύθμιση της γήρανσης και της διάρκειας ζωής», προσθέτει ο ερευνητής.

Οι ειδικοί παρατήρησαν επίσης ότι ο περιορισμός των θερμίδων για 12 μήνες βελτιώνει την ευαισθησία της ινσουλίνης στα φυσιολογικά τρωκτικά αλλά αποτυγχάνει να προάγει περισσότερο την αξιοσημείωτη ευαισθησία στην ινσουλίνη στα μεταλλαγμένα ποντίκια.

Η παρατήρηση αυτή ενισχύει την άποψη ότι η αυξημένη ευαισθησία στις δράσεις της ινσουλίνης είναι ένας πολύ σημαντικός και ίσως μηχανισμός-κλειδί στην καθυστερημένη γήρανση και την παρατεταμένη μακροζωία στα τρωκτικά με αντίσταση αυξητικής ορμόνης και ανεπάρκεια αυτής.

health.in.gr