31

Όταν το 2000 ο Τζορτζ Ο. Μπους κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με τον πλέον αναπάντεχο τρόπο –τις διαρκείς ανακαταμετρήσεις των ψηφοδελτίων στη Φλόριντα και την τελική δικαστική απόφαση που έκρινε την προεδρία για 537 ψήφους- δεν θα μπορούσε πιθανότατα να φανταστεί ότι θα αναγκαζόταν σε σύντομο χρονικό διάστημα να λάβει σημαντικές και κρίσιμες αποφάσεις, που πιθανώς θα αλλάξουν την ιστορία του κόσμου –και ενδεχομένως να κρίνουν την εκλογική αναμέτρηση της 2ας Νοεμβρίου.

Αρχής γενομένης την τραγική ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος κήρυξε τον πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίες, στο βωμό των 3.000 θανάτων που προκάλεσαν οι φοβερές επιθέσεις σε Νέα Υόρκη και Ουάσινγκτον. Όλοι τότε ήταν μαζί του: όχι μόνο οι Αμερικανοί πολίτες, αλλά και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η παγκόσμια κοινή γνώμη («Είμαστε όλοι Αμερικανοί» έγραφε το πρωτοσέλιδο της Le Monde την επομένη των επιθέσεων).

Έτσι, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν για να εκδιωχθεί το καθεστώς των Ταλιμπάν ήρθε περίπου ως… φυσική συνέπεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Ανάλογη στήριξη δεν κατόρθωσε όμως να εξασφαλίσει ο Μπους –ούτε καν εντός των ΗΠΑ- στο επόμενο βήμα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: την εισβολή στο Ιράκ.

Υποστηριζόμενος ουσιαστικά μόνο από τη Βρετανία και χωρίς να προϋπάρξει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Μπους έκανε τον πόλεμο στο Ιράκ, διώχνοντας από την εξουσία –και αργότερα συλλαμβάνοντας- τον Σαντάμ Χουσεΐν, αλλά ταυτόχρονα διευρύνοντας το χάσμα απόψεων τόσο με τη Γηραιά Ήπειρο όσο και με την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ, η οποία –σε αντίθεση με την καθολική υποστήριξη, που παρείχε στους προεδρικούς χειρισμούς μετά την 11/9- αυτή τη φορά εμφανιζόταν βαθύτατα διχασμένη.

Αυτό –όπως ήταν φυσικό- είχε σημαντικές επιπτώσεις στην προεκλογική εκστρατεία του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος στην αρχή τουλάχιστον έμοιαζε να χάνει έδαφος έναντι του Τζον Κέρι –πολύ περισσότερο, καθώς η κατάσταση στο Ιράκ παραμένει έκρυθμη και οι Αμερικανοί στρατιώτες που έχουν σκοτωθεί εκεί ξεπερνούν τους 1.000…

Νωπές στη μνήμη του Μπους είναι σίγουρα και οι εκλογές του 1992, τις οποίες δεν κατάφερε να κερδίσει ο πατέρας του και να επανεκλεγεί πρόεδρος, παρά το γεγονός ότι είχε και εκείνος εξέλθει νικητής ενός πολέμου στον Περσικό Κόλπο. Για τον Τζορτζ Μπους το νεότερο –έναν προσδιορισμό, τον οποίο πάντως αποστρέφεται μετά… βδελυγμίας- οι εκλογές του 2004 αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να «πάρει τη ρεβάνς» για λογαριασμό του πατέρα του, στη σκιά του οποίου βρισκόταν όλο το χρονικό διάστημα μέχρι να μπει στο Λευκό Οίκο –ακόμη και όταν ήταν κυβερνήτης του Τέξας.

Όλα δείχνουν πάντως ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο, καθώς διατηρεί –κυρίως μετά το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων- σημαντικό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις του Δημοκρατικού αντιπάλου του, του οποίου τα ανδραγαθήματα στον πόλεμο του Βιετνάμ αμφισβήτησαν εντονότατα οι Ρεπουμπλικάνοι· ο Μπους είχε να αντιπαραθέσει μία πολύ λιγότερο… γενναία θητεία στην Εθνοφρουρά του Τέξας.

Τουλάχιστον, το οικογενειακό του προφίλ είναι αυτό που… συμβαδίζει με τις αξίες και τα «πιστεύω» του μέσου Αμερικανού: παντρεμένος με τη Λόρα Μπους, έχει δύο δίδυμες κόρες –την Τζένα και την Μπάρμπαρα- και καμία συμμετοχή σε σεξουαλικά σκάνδαλα, που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν τη δημόσια εικόνα του.

Ο 58χρονος πρώην κυβερνήτης του Τέξας υποστηρίζει ότι είναι ο ισχυρός ηγέτης, που μπορεί να υπερασπιστεί την Αμερική, η οποία βρίσκεται σε καιρό πολέμου. Εάν καταφέρει να επανεκλεγεί, θα μπορέσει να «επισκιάσει» ακόμα και τη δόξα του πατέρα του. Στην κούρσα για το Λευκό Οίκο, ο Τζορτζ Ο. Μπους είχε ανέκαθεν ένα σημαντικό πλεονέκτημα: οι αντίπαλοί του συχνά τον υποτιμούσαν. Ίσως πλέον είναι καιρός να αναθεωρήσουν…

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: