ανταποκρίσεις λονδίνο

Κατά το τρίτο μου οδοιπορικό στο Άγιον Όρος, τον Οκτώβριο του 2015, περπάτησα μόνος. Τις δυο προηγούμενες φορές, συνοδευόμουν από ένα στέλεχος της ασφαλείας μου.  Αλλά για την τελευταία μου επίσκεψη, όλοι συμφώνησαν ότι δεν ήταν απαραίτητη η συνοδεία. Ήμουν ελεύθερος να αγκαλιάσω την ερημιά και τη σιωπή.

Τα δύο κοριτσάκια μου έχουν κλασικό αγγλικό look. Τις κοιτάς και βλέπεις μπροστά σου δυο τυπικές Αγγλίδες, τόσο Αγγλίδες όσο η πουτίγκα του Γιόρκσιρ, το Αβαείο του Γουέστμινστερ, το κρίκετ, οι μακριές σκιές βελανιδιών που πέφτουν πάνω στο καλοφροντισμένο γκαζόν αργά, πολύ αργά τα βράδυα του καλοκαιριού.

Πλησιάζουμε την επέτειο 20 χρόνων από τον θάνατο της Νταϊάνας στο Παρίσι. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους Έλληνες αναγνώστες μου θυμούνται που ήταν όταν ενημερώθηκαν για τα νέα. Εγώ, βεβαίως, βρισκόμουν στην Ελλάδα – στο Μεσαγρό της Αίγινας, για να είμαι ακριβής – όπου έμενα με τον αείμνηστο φίλο μου, τον Τζέραλντ Τόμσον. Εδώ στο Λονδίνο, το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του. Σιγά τα λάχανα! Έστω κι αν είχαμε μόλις τώρα τρεις ημέρες ηλιοφάνειας και ζέστης, ο Αύγουστος ήταν γενικά ψυχρός και βροχερός.

Τα γεγονότα στο Βερολίνο και το Παρίσι μας είχαν προετοιμάσει εμάς τους Λονδρέζους για μια πιθανή τρομοκρατική ενέργεια στους δρόμους της πρωτεύουσάς μας.