Οπως όλα τα κινήματα, έτσι και το ελληνικό #MeToo θα έχει τις παράπλευρες απώλειές του. Προτιμότερη ήταν δηλαδή η προγενέστερη «άκρα του τάφου σιωπή»; Αστειεύεστε; Με το #MeToo ασυζητητί. Αρκεί να μη φάμε κι εμείς καμιά αδέσποτη.
Οποιος παρακολούθησε τις προάλλες την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στην ολομέλεια του Κοινοβουλίου μας, θα πρέπει να έμεινε εμβρόντητος από την αβρότητα των πολιτικών αρχηγών μας.
Ο Νίκος Πλουμπίδης (1902-1954) ήταν ο οσιομάρτυρας που θα επιθυμούσε κάθε κόμμα να κοσμεί τις τάξεις του - αλλά, με τις τότε δεδομένες πολιτικές συνθήκες, μονάχα το παράνομο ΚΚΕ ήταν σε θέση να παράγει
Ολο και πιο συχνά, τελευταία, έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε έναν ιδιότυπο postmodern Μεσοπόλεμο
Τα γαμπρουδάκια της Ακροδεξιάς δεν υποφέρουν από ανάλογες ηθικές αναστολές· δεν είναι τόσο μπερδεμένα. Είναι παιδιά της ζούγκλας.
ι δημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν κι ένα επιπλέον ντισαβαντάζ σε σχέση με τις υπόλοιπες: αργά ή γρήγορα προσφεύγουν στις κάλπες
Δεν μπορώ καν να φανταστώ μια δυστοπική κοινωνία λωτοφάγων που θα μας παραπέμπει σε ένα διαρκές στρατοδικείο, όπου θα κρινόμαστε και θα καταδικαζόμαστε κάθε φορά - πάλι και πάλι και πάλι - με γνώμονα αποκλειστικά την πιο πρόσφατη δήλωσή μας
Σήμερα, με τη στερνή μας γνώση, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι μονάχα έξι χρόνια - από το 1935 έως το 1941 - χωρίζουν την «αξιαγάπητη προσωπικότητα» από την «εισβολή της στην Κόλαση».
Κάθε θρησκεία έχει τη δική της βιομηχανία παραγωγής «θαυμάτων» - αλλά ας περιοριστούμε στη δική μας
Η νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας θα σε οδηγήσει κατόπιν στη νομιμοποίηση της βίας (εναντίον όσων αντιστέκονται ή και απλώς δεν συμμερίζονται τον «κοινό τόπο» των υπολοίπων) με διπλό όφελος: εσύ θα μπορείς άνετα να είσαι φασίστας και να κατηγορείς για φασίστες τους άλλους
Η δική μου δεκαετία του 1950 δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική. Τα fifties των ονείρων μου βασίζονται στις ασπρόμαυρες ταινίες της αντίστοιχης δεκαετίας· διόλου τυχαία, και τα ίδια μου τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα
Εάν ήθελα να είμαι απολύτως έντιμος μαζί σας, κάτω από τον τίτλο «Η σκέψη του Τραμπ» θα έβαζα μια λευκή σελίδα· όχι μονάχα θα προσείλκυα έτσι μεγαλύτερη προσοχή πάνω στο κομμάτι μου, αλλά θα συντόμευα δραστικά και τον χρόνο ανάγνωσής του
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως ένας από τους πιο χαλκέντερους θεσμούς ελέγχου και καταστολής, υπηρέτησε πιστά και, ως επί το πλείστον, αποτελεσματικά δύο υπερεθνικούς κολοσσούς: την ανατολική ρωμαϊκή/βυζαντινή (από τον Μέγα Κωνσταντίνο κι έπειτα) και την οθωμανική αυτοκρατορία
Οπως φανερώνει ο υβριδικός συνδυασμός της ίδιας της λέξης - information (πληροφορία) συν entertainment (ψυχαγωγία) - το infotainment, το είδος που κυριαρχεί σήμερα σε κάθε τηλεοπτική ζώνη, έρχεται από πολύ μακριά, με πιο πρόσφατους προγόνους τα περιοδικά και τις εκπομπές ποικίλης ύλης
Το γεγονός ότι κανένας επιστήμονας στον κόσμο δεν προσδιόρισε εκ των προτέρων το 2020 ως «έτος πανδημίας» - τουλάχιστον κανένας δεν βγήκε να το βροντοφωνάξει δημόσια - είχε δύο παράπλευρες συνέπειες: αφενός αναζωπύρωσε τις συνωμοσιολογικές θεωρίες, αφετέρου κλόνισε την πίστη μας στην επιστήμη
Προ ολίγου έτι της Γερμανίας ο Αυτοκράτωρ, αγκαλά βασανιζόμενος από οδυνηράν και θανάσιμον νόσον, η οποία καν έπρεπε να τον διδάξη την φιλανθρωπίαν και την συμπάθειαν, παρέδωκεν ασπλάχνως εις τον τύραννον της Ελλάδος οκτώ Γραικούς, οι οποίοι εν Βιέννη της Αυστρίας εζήτουν ησύχως τα αρμόδια μέσα τού να φωτίσωσι, και από τον ζυγόν της δουλείας […]
Εν Ελλάδι ανέλαβε μια διαβόλου κάλτσα σχεδόν αποκλειστικά - εργολαβικά, θα λέγαμε - το γουέστερν α λα γκρέκα, ένας προικισμένος ευκολογράφος, ικανός να σου ξεπετάξει μια πλοκή μέχρις ότου εσύ ετοιμάσεις μια μακαρονάδα: ο Νίκος Φώσκολος
Εάν ήμουν στη θέση του wannabe σουλτάνου, θα μετέφραζα το αναμενόμενο «τρίξιμο των δοντιών» εκ μέρους της Ευρώπης ως νοηματικά αντεστραμμένο «βερεσέ από αύριο»
Απ’ το πρωί, μέσ’ στη βροχή και μέσα στο λιοπύρι για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα τω Θεώ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ (1963) Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Περιττό ίσως να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά ότι τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, που συνέπεσαν με την ύστερη εφηβεία και την ενηλικίωση της δικής μας γενιάς, […]
Η κλασική πλέον «Μια ζωή την έχουμε» (1958) του Γιώργου Τζαβέλλα συναρμόζει απροσδόκητα στην ίδια παραγωγή πολλά από τα κατοπινά «ιερά τέρατα» - από τον Δημήτρη Χορν και τον Βασίλη Αυλωνίτη έως τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Κώστα Γκουζγκούνη
Η μοιρολατρία της Ζουνάιρα μου θύμισε τους περίφημους στίχους του άγγλου ρομαντικού ποιητή Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ (1770-1850): «Αμέτρητες γενιές αναχωρούν / δίχως ν' αφήνουν ίχνη της πορείας τους»
Γνωρίζουμε ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν φημίζεται για την ευαισθησία του όσον αφορά το ανθρώπινο κόστος
Ο Ιάκωβος Πολυλάς, στα «Προλεγόμενα» του μέχρι τότε ανέκδοτου ποιητικού έργου του Διονυσίου Σολωμού, διέσωσε μια ρήση του τελευταίου που έμελλε να γράψει κατόπιν τη δική της ιστορία: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές»
Ελπίζω ότι δεν είναι υπερβολικά σχολαστική η διάκριση ανάμεσα στους «χρήσιμους ηλίθιους» και στους «ηλίθιους κατ’ επιλογήν». Μας παραπλανά η επιδερμική ομοιότητα: αμφότεροι σε κάποιους χρησιμεύουν, κάποιων τα σχέδια εξυπηρετούν. Ωστόσο, κάπου εδώ ξεκινούν και οι διαφορές τους. Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» αξιοποιούνται συνήθως από τρίτους, όχι απαραιτήτως εξίσου ηλίθιους ή και καθόλου, ενώ οι «ηλίθιοι […]
Εξυπακούεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ανακάλυψε τον λαϊκισμό, αλλά τον καλλιέργησε και τον αναβάθμισε σε νέα επίπεδα συλλογικής αποβλάκωσης κι εξαχρείωσης
Η πανδημία δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τις απόψεις μας, όσο λογικές, διαταραγμένες ή και εντελώς ηλίθιες και αν είναι αυτές
Είναι πράγματι πολύ ανησυχητικό να γνωρίζεις ότι ο εκλεγμένος ηγέτης του πιο κοσμικού κράτους της Ευρώπης πέφτει κάτω με σπασμούς στη θέα και μόνον ενός μουσουλμάνου περαστικού
Παραδόξως, εάν παραβλέψουμε την αμετροέπεια στη σύγκριση με τη δίκη της Νυρεμβέργης, μπορούμε να εντοπίσουμε απροσδόκητες σοκαριστικές ομοιότητες και παρόμοια ηθικά διλήμματα (τηρουμένων, εξυπακούεται, των αναλογιών).
Η εγκληματική παραστρατιωτική ναζιστική οργάνωση δεν ήταν η πρώτη μεταπολιτευτικά που δήλωσε ανοιχτά και απερίφραστα την απέραντη περιφρόνησή της προς τον κοινοβουλευτισμό μας
Δίχως τον εγκληματικό «τροφοδότη λογαριασμό» της δικέφαλης ιδεολογίας, η δράση της Χρυσής Αυγής δεν βγάζει νόημα
«Η Εκκλησία μας ουδέποτε στάθηκε απέναντι στην Επιστήμη και ουδέποτε επιχείρησε να την υποκαταστήσει», δήλωσε πρόσφατα ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Εάν τουλάχιστον το δήλωνε ο Χριστόδουλος, θα το εκλαμβάναμε ως ένα από τα αγαπημένα του καλαμπούρια.
Ο γάλλος δημοσιογράφος Ντανιέλ Σνεντερμάν, στο συνταρακτικό βιβλίο του «Βερολίνο, 1933» (Πόλις, 2020), μας υπενθυμίζει ότι το «Φαινόμενο Στρέιζαντ» προϋπήρχε της βάπτισής του εδώ και πολλές δεκαετίες - «αν και, προφανώς, τότε ακόμα δεν ονομαζόταν έτσι».
Η εθελοτυφλία και οι παραφυάδες της με απασχολούν τακτικά σε αυτήν εδώ τη σελίδα - κυρίως με αφορμή την περίπτωση της Χρυσής Αυγής
«Κατ' αρχάς τι σημαίνει Αρνητής Λογικής; Θέλεις να μας πεις ότι εσύ, φιλαράκο, είσαι εκ των προτέρων εκπρόσωπος της Λογικής κι εμείς είμαστε εκ των προτέρων εκπρόσωποι των Αρνητών της;
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη και βρίσκονται παγιδευμένοι στον μονόδρομο της αυτοκτονίας -αισθητά λιγότεροι, εντούτοις, ακολουθούν τη διαδρομή έως το τέρμα
«Η σημασία να είσαι σοβαρός» (1895) του Οσκαρ Ουάιλντ, με χλευαστικό υπότιτλο «Μια ασήμαντη (τετριμμένη) κωμωδία για σοβαρούς ανθρώπους», ήταν ένα εκκωφαντικό ράπισμα στην υποκρισία της βικτωριανής κοινωνίας - ένα ράπισμα που η βικτωριανή κοινωνία θα του ανταπέδιδε ασυγκρίτως πιο εκκωφαντικά
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που βγήκαμε στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Παρότι δεν βγήκαμε όλοι την ίδια ημέρα ή την ίδια νύχτα, βγήκαμε σε όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές, τις πολιτικές ή όποιες άλλες αντιλήψεις μας
Για τους συνομηλίκους μου, τους σημερινούς εξηντάρηδες, η δεκαετία του 1970 απαρτίζεται ισοδύναμα από μνήμες της παιδικής, της εφηβικής και της νεανικής τους ηλικίας
Το ψυχικό σθένος εγείρεται ως ασπίδα σε έναν ντόπιο ρατσισμό που συχνά δεν παραδεχόμαστε, μα ούτε καν αναγνωρίζουμε την ύπαρξή του.
Η «αθόρυβη» μετάλλαξή μας δεν βασίζεται στα γονίδιά μας, αλλά στα μιμίδια (memes), τουτέστιν στις πολιτισμικές πληροφορίες που δεν μεταφέρονται μέσω του αίματος, αλλά μέσω της εκπαίδευσης και - στις μέρες μας - κυρίως μέσω του Διαδικτύου
«Η ψήφος δεν μυρίζει» είχε δηλώσει προ ετών μια άλλη αδελφή ψυχή, φευ, όχι από το κόμμα σου. Τι διάβολο; Είναι μεταδοτική από κόμμα σε κόμμα η ανοσμία της κάλπης;
Οι επικριτές του Κυριάκου λένε ότι δεν είναι αληθινός φιλελεύθερος. Υποδύεται τον φιλελεύθερο, κάτι τόσο διαφορετικό όσο κι ένας ηλικιωμένος Αιμίλιος Βεάκης που ερμηνεύει τον νεαρό Αμλετ
Η έκφραση δεν υπήρχε πριν από τη δεκαετία του 1980, εάν λάβουμε υπ' όψιν μας (σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει η Λένα Χουρμούζη στην Athens Voice το 2018) ότι το πρώτο «παιδί του σωλήνα» -με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης- γεννήθηκε στη Βρετανία το 1978 και το αντίστοιχο πρώτο στην Ελλάδα το 1982 (ακολούθησαν έκτοτε πάνω από οκτώ εκατομμύρια παγκοσμίως)
Ο διαχρονικά πολύτιμος «Ελληνικός κινηματογράφος» (Ελληνικά Γράμματα, 2005) των Αγγελου Ρούβα - Χρήστου Σταθακόπουλου μας υπενθυμίζει το «αρχέτυπο» του κομματόσκυλου, όπως αυτό αποτυπώνεται σε δύο κλασικές πια κωμωδίες από τη χρυσή περίοδο της Φίνος Φιλμ
Το 1970 ήμουν δέκα χρονών. Μάζευα τα «χαρτάκια» από τις γκοφρέτες - κάρτες ποδοσφαιριστών, ηθοποιών ή τραγουδιστών - και τα αντάλλασσα με τους συμμαθητές μου· όποτε γέμιζα ένα άλμπουμ, το έβαζα στην άκρη και ξεκινούσα το επόμενο
Αντο Γούρχολ: Κάθε άνθρωπος στο μέλλον θα είναι διάσημος για δεκαπέντε λεπτά»
Οι κληρονόμοι του ηδονοβλεπτικού πουριτανισμού, τα πνευματικά τέκνα του Χιρστ και του Στράιχερ, έκαναν αισθητή την παρουσία τους και τις επόμενες δεκαετίες
Με την Ελενα Ακρίτα γνωριζόμαστε πάνω από σαράντα χρόνια. Ποτέ δεν κάναμε παρέα, αλλά σίγουρα η Ελενα ήταν ένας από εκείνους τους «μοιραίους» ανθρώπους που συναπαντάς στον δρόμο σου, όταν είσαι ακόμη νέος και υποφέρεις από το σύνδρομο του Ανασφαλούς Νάρκισσου
Η διαδεδομένη εντύπωση για τις Θεωρίες Συνωμοσίας είναι πως έχουν λάβει εξαρχής διαζύγιο από κάθε κανόνα κοινής λογικής
Η ευκολία οδηγεί στην οκνηρία και η οκνηρία, με τη σειρά της, αναζητάει την ευκολία
Ο ευρηματικός τίτλος του άρθρου - «Ισχύει αλήθεια η "κατάρα" του Ιησού;» - αποκαλύπτει, πέραν των άλλων, και τον μοναδικό συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε όλους αυτούς τους λιγότερο ή περισσότερο σημαντικούς ηθοποιούς
«Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ», αναστέναξε ο Σον Κόνερι κι επέστρεψε στη ρουτίνα του Τζέιμς Μποντ με την ομότιτλη ταινία (1983), παρά τη ρητή του δέσμευση να μην ερμηνεύσει πάλι αυτόν τον ρόλο
Οι «ταινίες καταστροφής» δεν τρακάρουν ετεροχρονισμένα μονάχα με την πραγματικότητά μας· ανατροφοδοτούν και τις θεωρίες συνωμοσίας
Ο έμπορος ηρωίνης είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Κι εδώ (πρέπει να) υφίστανται διακρίσεις - κυρίως ανάμεσα στον μικρέμπορο και τον μεγαλέμπορο - αλλά αυτές αφορούν κυρίως το ύψος της ποινής που θα του επιβληθεί.
Μικρός το δέμας και αεικίνητος, πιο πολύ έμοιαζε με μασκαρεμένο πιτσιρικά που διαρκώς σκαρφιζόταν σκανταλιές -κάπως σαν τον Ντένις τον Τρομερό, ας πούμε - παρά με σεβάσμιο Νέστορα που είχε καβατζάρει τα ενενήντ
Δηλώνω φανατικός γκρούπι του Γιάννη Οικονομίδη από την πρώτη του κιόλας ταινία μεγάλου μήκους, το όχι και τόσο μακρινό 2002
«Το λυχνάρι του Αλαντίν», ίσως το πιο γνωστό από τα «Παραμύθια της Χαλιμάς», έχει τύχει αναρίθμητων μεταφορών, διασκευών, παραλλαγών, στρεβλώσεων, αλλά έχει δώσει και τροφή σε πλήθος ανεκδότων...
Εάν η χρονική απροσδιοριστία είναι η πρώτη πράξη του δράματος, ο εγκλεισμός καθαυτός είναι η δεύτερη πράξη. Να μείνουμε σπίτι - να κάνουμε τι;
Παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο έγκλημα, τι θα ήταν ο Αρκάν χωρίς το αιματοκύλισμα στη Γιουγκοσλαβία;
«Να πιστεύεις στον θρίαμβο του Καλού», λέει κάποια στιγμή στον μελλοθάνατο Φραντς η γυναίκα του, μολονότι η ίδια έχει ισχυρές αμφιβολίες κατά πόσον το Καλό πρόκειται τελικά να θριαμβεύσει.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός δεν επέδειξε έφεση προς την ολοκληρωτική διακυβέρνηση: και εκλογές έκανε, και παρέδωσε την εξουσία όταν έχασε τις εκλογές
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Βοκάκιος δεν είχε ακουστά καμία Ουχάν, όπως δεν την είχαμε ακουστά κι εμείς πριν από τα κρούσματα του κορωνοϊού - και ας είναι ο πληθυσμός της (9.785.392 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2010) όσος σχεδόν και ο πληθυσμός της Ελλάδας…
Η κληρονομιά του Αουσβιτς ήταν μια κληρονομιά δυσβάσταχτη, δύσχρηστη ή κι εντελώς για κάποιους ανεπιθύμητη, μια κληρονομιά από χρέη που αδυνατούσαν να ξεχρεώσουν.
Η ακμή των Μόντι Πάιθον συνέπεσε με τη νιότη της δικής μου γενιάς, τους σημερινούς εξηντάρηδες, και την ταρακούνησε συθέμελα
Η προστασία της αξιοπρέπειάς του - το ξέρει πια καλά - κοστίζει μια «λίβρα σάρκας» από το δικό του κορμί. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης είναι ο δικός του σαιξπηρικός Σάιλοκ.
Δεν είναι όμως όλα τόσο μαύρα κι άραχλα. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας. Ονομάζεται «συλλογικότητα»
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ Α.Ε.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442
