Με το κεφάλι ψηλά

Ο Φάνης Παπαδημητρίου δεν είχε σκεφτεί ποτέ μέχρι το 2008 ότι στα τέλη του 2024 θα κυκλοφορούσε ένα δικό του βιβλίο. Η ζωή του μέχρι τότε, όπως και ο ίδιος παραδέχεται,  βρισκόταν σε άλλες τροχιές, κάποιες είχαν να κάνουν με τον αθλητισμό κάποιες με την παραβατικότητα. Η συγγραφή βιβλίων δεν ήταν στον ορίζοντα. Όπως και δεν είχε σκεφτεί ότι θα χρειαζόταν να κινείται με αμαξίδιο και να πρέπει να μεταχειριστεί σανίδα για να μεταφερθεί στο κρεβάτι.

Όμως, τον Ιούλιο του 2008 εκσφενδονίστηκε από το πίσω κάθισμα μια μηχανής στην Πάρο όπου έκανε διακοπές με την παρέα του και τότε όλα άλλαξαν.

Το ταξίδι του μετά δεν ήταν εύκολο. Γιατί έπρεπε να μάθει να ζήσει αυτόνομα, την ώρα που κατά βάση μέχρι τότε μπορούσε να περιγραφεί ως κάποιος που ήταν ανειδίκευτος, άνεργος και εθισμένος στον τζόγο.

Μόνο που τα κατάφερε και έτσι έφτασε να γράψει το βιβλίο του με τον τίτλο “Kopf Hoch” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ισνάφι. Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος: είναι η φράση, που στα γερμανικά σημαίνει ψηλά το κεφάλι, που έγραφε το καρτελάκι σε ένα αρκουδάκι που του χάρισε ένας άλλος νοσηλευόμενος σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Γερμανία.

Αυτό ακριβώς δίνει τον τόνο ολόκληρου του βιβλίου. Ο Παπαδημητρίου, που είναι πτυχιούχος του Τμήματος Λογοθεραπείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως διοικητικός υπάλληλος στον Δήμο Λάρισας, δεν γράφει ένα βιβλίο απλώς για να διεκτραγωδήσει όσα του συνέβησαν, ή μόνο για να αποτιμήσει τα λάθη του. Ούτε, όμως, γράφει και ένα βιβλίο απλώς για να πει ότι τα κατάφερε. Γράφει ένα βιβλίο για να δείξει ότι η ζωή είναι πάντα πιο σύνθετη, πιο πλούσια, αναγκαστικά πιο αντιφατική, ακόμη και όταν είναι οδυνηρή.

Με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια καταγράφει όλη αυτή την εμπειρία. Δεν φοβάται να μιλήσει για τα λάθη του, ή για τις κρίσεις πανικού που τον βασάνισαν. Δεν εξιδανικεύει τη ζωή του, όμως δείχνει ότι η ζωή όντως συνεχίζεται και οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι καταδικασμένοι απλώς στην απόσυρση. Δεν αφήνει στην άκρη την άλλη παράλληλη μάχη με την εξάρτηση από τον τζόγο, αλλά την καταγράφει και αυτή εξίσου αναλυτικά.

Και παρότι δεν φανταζόταν ότι θα γινόταν συγγραφέας, ο Παπαδημητρίου γράφει καλά. Ξέρει να συνδυάζει τα αντικειμενικά δεδομένα της κατάστασης του με την προσπάθεια να αποτυπώσει τις σκέψεις του, χωρίς να προσπαθεί να ωραιοποιήσει, αλλά ταυτόχρονα κατορθώνει να συγκινεί όχι προκαλώντας συμπόνοια αλλά αυτή τη βαθύτερη συγκίνηση του αγώνα ενός ανθρώπου να ζήσει. Η γραφή του είναι λιτή, συγκεκριμένη, όσο πρέπει αναλυτική και όσο πρέπει σύντομη.

Ο συγγραφέας του βιβλίου Φάνης Παπαδημητρίου

Και με αυτό τον τρόπο συνεισφέρει στο να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο, τη ζωή, την αγωνία αλλά και την ελπίδα των ανθρώπων με την αναπηρία, όλων αυτών των ανθρώπων που το στοίχημα είναι να σταματήσουν να είναι ένα «παράλληλο σύμπαν» σε μια κοινωνία και μία χώρα που ακόμα τους κάνουν τη ζωή – κυριολεκτικά – δύσκολη. Για το πώς ζουν, για το πώς εκπαιδεύονται – και εκπαιδεύουν – στην αυτόνομη διαβίωση, για το πώς αθλούνται, για το πώς ερωτεύονται.

Κατορθώνει, επίσης, να γράψε ένα βιβλίο ουσιωδώς αισιόδοξο, ακριβώς γιατί δεν φοβάται να καταγράψει όλες τις φορές που έπεσε για να ξανασηκωθεί. Όπως γράφει χαρακτηριστικά:

Τίποτα δεν βρήκα έτοιμο στη ζωή μου. Δεν είχα εύκολη ζωή, αλλά και η ζωή από μόνη της δεν είναι εύκολη. Γίνεται όμως ενδιαφέρουσα όταν αποκτήσεις ταυτότητα, γνώσεις και προορισμό. Πλήρωσα ακριβά τη συντριπτική πλειονότητα των λαθών μου. Αισθάνομαι τρομερά υπερήφανος για όσα πέτυχα όλα αυτά τα χρόνια γιατί ξέρω πόσο προσωπικό αγώνα κρύβουν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ξέρω επίσης πόσες υπερβάσεις χρειάστηκε να κάνω, προκειμένου να απολαμβάνω τη ζωή ελεύθερος και έχοντας τη δύναμη να επιλέγω για μένα στην καθημερινότητα μου».