Eθνική υπερηφάνεια που διαρκεί ένα Σαββατοκύριακο!

Μίλτος Τεντόγλου και Εμμανουήλ Καραλής επιστρέφουν στην Ελλάδα με τα δύο μετάλλια στις αποσκευές τους, από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, o μεν Μίλτος με το χρυσό, ο δε Εμμανουήλ με το χάλκινο.

Η χαρά και η υπερηφάνεια που μας χάρισαν ήταν πραγματικά μοναδικές, όχι μόνο με τις επιτυχίες τους στη μακρινή Γλασκώβη αλλά και με τις συγκινήσεις που μας πρόσφεραν με τον αγώνα τους.

Ο Τεντόγλου ξεκίνησε δυνατά και πήρε από την αρχή το προβάδισμα, κάποια στιγμή τον πέρασε για λίγο ο Φουρλάνι, μέχρι φυσικά το επόμενο άλμα του Ολυμπιονίκη μας που έδειξε ότι είναι ασυναγώνιστος στο μήκος, ακόμα και στην κακή του μέρα.

Αντιθέτως ο Μανόλο στην αρχή δυσκολεύτηκε, πέρασε με την τρίτη προσπάθεια τα 5.65 στο άλμα επι κοντώ, αλλά μετά πάτησε γκάζι και απογειώθηκε! Με το δεύτερο άλμα τα 5.75 και με την πρώτη τα 5.85 δημιουργώντας προσδοκίες ακόμα και για το χρυσό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το χάλκινο δεν μας άρεσε, στη μεγαλύτερη έως τώρα διάκριση της καριέρας του.

Και δεν ήταν μόνο οι αγώνες τους, που μας έφτιαξαν τη διάθεση, αλλά και όσα έγιναν μετά, με τον Μίλτο να γκρινιάζει για τον πρωϊνό τελικό και να μην είναι καθόλου …ικανοποιημένος με τον αγώνα παρότι αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και τον Μανόλο να αφιερώνει το χάλκινο στη μητέρα του με το τεράστιο γνώριμο χαμόγελο του, καθώς ήταν η μοναδική που σύμφωνα με τον ίδιο, πίστευε ότι θα τα καταφέρει! Αραγε ο μπαμπάς και προπονητής Χάρης τι έχει να πει γι’ αυτό;

Και δεν ήταν μόνο ο Τεντόγλου και ο Καραλής αλλά και η Κατερίνα Στεφανίδη με την Τατιάνα Γκούσιν με την 7η θέση στον κόσμο αμφότερες, ο συγκλονιστικός Δουβαλίδης που βούρκωσε στο «αντίο» του στον κλειστό στίβο καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της Εθνικής ομάδας στίβου που μας έφτιαξαν το Σαββατοκύριακο!

Το θέμα για τον Τεντόγλου και όχι μόνο, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους αθλητές εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, είναι ότι εμπλέκονται στη ζωή μας, 2-3 Σαββατοκύριακα το χρόνο, τότε δηλαδή που έχουν κάποιο σημαντικό αγώνα και ανεβαίνουν στο βάθρο.

Τότε που κρεμάνε στο στήθος ένα μετάλλιο, ακούγεται για χάρη τους ο Εθνικός Υμνος, οι Ελληνες φουσκώνουν από υπερηφάνεια και οι πολιτικοί βγάζουν συγχαρητήριες επιστολές.

Όλα αυτά όπως είπαμε, για 2-3 Σαββατοκύριακα, καθώς στο υπόλοιπο διάστημα της χρονιάς, μένουν στο περιθώριο της δημοσιότητας και ουδείς ασχολείται μαζί τους, πουθενά δεν αναφέρονται οι συνθήκες προπόνησης τους ή η θυσίες που κάνουν για να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου, κανείς δεν μιλάει γι’ αυτούς.

Οι περισσότεροι από τους αθλητές – όχι φυσικά ο Μίλτος – είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και συνεχίζουν το μοναχικό και δύσβατο δρόμο του πρωταθλητισμού, εννοείται χωρίς βοήθεια, αλλά ούτε καν και αναγνώριση από το ευρύ φίλαθλο κοινό που επιλέγει να ασχοληθεί με τις κοκορομαχίες των μεγάλων ομάδων στο ποδόσφαιρο ή με την αιώνια κόντρα του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ.

Μέχρι να έρθει ξανά ένα Σαββατοκύριακο που θα θυμηθούμε τη χαμένη μας εθνική υπερηφάνεια και θα αποθεώσουμε τον Μίλτο, τον Μανόλο, τον Λευτέρη, τον Στέφανο ή την Αννα. Αλλά είπαμε, για ένα Σαββατοκύριακο…