Τα email κι ο πρότερος έντιμος βίος

Η ιστορία με τα email ψηφοφόρων του εξωτερικού πως κάπως, κάπου, με κάποιο τρόπο (;) έφτασαν στην κατοχή της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου είναι σημαντική για διάφορους λόγους.

Ο πρώτος είναι ο προφανής…Η συλλογή και η επεξεργασία τέτοιων προσωπικών δεδομένων, χωρίς να έχει προηγηθεί συναίνεση, απαγορεύεται από το Γενικό Κανονισμό GDPR. Είναι μια παλιά κοινή πολιτική τακτική που απλώς πρέπει να σταματήσει κι είναι ζήτημα χρόνου για την κ. Ασημακοπούλου και τους συνεργάτες της να κληθούν να δώσει πραγματικές απαντήσεις.

Ο δεύτερος είναι οτι πρόκειται για ένα ακόμη παράδειγμα στο οποίο αιρετή αξιωματούχος του κυβερνώντος κόμματος σπεύδει να βαφτίσει «λάσπη» την κριτική των πολιτών. Ενώ στο ίδιο στυλ σχολίασε και ο γραμματέας αποδήμων της ΝΔ, απευθυνόμενος σε…απόδημους. Πλέον δεν μιλάμε καν για δυσανεξία, δηλαδή, πήγαμε κατευθείαν στη δίκη προθέσεων, πράγμα εξαιρετικά δυσάρεστο (για να το θέσουμε κομψά) όταν μιλάμε για επώνυμους πολίτες και όχι για κομματικά στελέχη και τρολ του Twitter.

Ο τρίτος όμως είναι, ίσως, και ο σημαντικότερος. Ότι αν δεν απαντηθεί αυτή η ιστορία άμεσα και πειστικά, κινδυνεύουν να δημιουργηθούν ερωτηματικά σε καλοπροαίρετους (το υπογραμμίζω) πολίτες που έδωσαν τα στοιχεία επικοινωνίας τους στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες εγγραφής στους ειδικούς καταλόγους ψηφοφόρων εξωτερικού. Και σε οποιαδήποτε αντίστοιχη κρατική αρχή.

Για να το πούμε πολύ απλά, ορισμένα πράγματα είναι πάνω από τα κόμματα: Μεταξύ λογικών ανθρώπων μπορούμε να συμφωνήσουμε πως, ό,τι κι αν ψηφίζει κανείς, θέλει να νιώθει πως το κράτος είναι σε θέση να προστατεύει τα προσωπικά στοιχεία του. Πόσο μάλλον που ζούμε σε μια εποχή που η ευαλωτότητα της κυβερνοασφάλειας είναι ένα τεράστιο θέμα διεθνώς, ενώ η δυσπιστία του μέσου πολίτη απέναντι στη δημόσια γραφειοκρατία είναι ένα μάλλον διαχρονικό πρόβλημα. Είναι σημαντικό να αισθανόμαστε ασφαλείς, λοιπόν, όταν δίνουμε το email μας στο ψηφιακό κράτος, το θέλουμε αυτό.

Υπάρχει όμως και μια συγκεκριμένη παράμετρος που δεν μπορούμε να αφήσουμε απ’ έξω. Ότι στη χώρα που σέρνεται εδώ και δυο χρόνια το σκάνδαλο των υποκλοπών, μας επιτρέπεται να έχουμε μια δυσπιστία απέναντι στην ευαισθησία της κυβέρνησης μας για την προστασία της ιδιωτικότητας και των προσωπικών δεδομένων.

Κάπου δικαιούμαστε κι εμείς να φλερτάρουμε ένοχα με την υποψία ότι δεν αποτελούν και πρώτη προτεραιότητα αυτά τα ξενικά νομοθετήματα τα «τζι ντι πι αρ»,  όταν π.χ. έχουμε διαβάσει για χιλιάδες παρακολουθήσεις χωρίς αιτιολόγηση, όταν έχουν καταγγελθεί από ανεξάρτητες αρχές απαράδεκτες συμπεριφορές και απόπειρες εμπλοκής της έρευνας, όταν έχουμε ακούσει για παράνομα spyware που αποστέλλονταν με sms ως δήθεν «επιβεβαίωση εμβολιασμού», όταν δεν έχουμε δει ένα από τα φερόμενα ως εμπλεκόμενα πρόσωπα να περνάνε το κατώφλι του ανακριτή.

«Άσχετη η μια υπόθεση από την άλλη» θα πει σίγουρα κάποιος. Σύμφωνοι. Αλλά, ξέρετε, κάπως έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη. Από την καλή μαρτυρία και τον πρότερο έντιμο βίο. Συγγνώμη κιόλας.