Αντρέας Μπρέμε: Mπακ, μέσος, επιθετικός!

Θα μπορούσε να ειπωθεί το κοινότοπο σε ανάλογες περιπτώσεις: με το φευγιό του παλαίμαχου Γερμανού ποδοσφαιριστή, ισχύει πως «κηδεύουμε τη νιότη μας». Αλλά όχι, ας μη βουτήξουμε στα νερά της νοσταλγίας και ας δούμε καλύτερα τι ήταν αυτός ο οπισθοφύλακας που έμοιαζε μπροστά από την εποχή του και σε δύσκολους καιρούς για τους αμυντικούς.

Αν ήταν …Βραζιλιάνος, ασφαλώς και θα είχε την όψη του Ζούνιορ, ενός χαφ που τον έβαλαν στην άμυνα προκειμένου να χωρέσουν και οι άλλοι παικταράδες της Σελεσάο. Αλλά ο Μπρέμε που «έφυγε» λίγους μήνες αφότου συμπλήρωσε τα 63 του χρόνια, ήταν ένας ποδοσφαιριστής με ατσάλινη θέληση και τσαγανό, πασπαλισμένα αυτά με ποιότητα στον μέγιστο βαθμό. Κάποτε, εκείνα τα χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές αυτής του ’90, το ερώτημα ήταν «ποιο το καλό πόδι του Μπρέμε»; Ελα ντε…

Ο Μπρέμε, είχε το προνόμιο να αγωνιστεί βασικός σε δύο τελικούς της Γερμανίας!

Το ’86 απέναντι στην Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη στο Μεξικό και εκεί, λίγοι θυμούνται πως έφερε τούμπα το ματς. Όχι με γκολ, αλλά με δύο ασίστ!

Δύο φορές κόρνερ με το αριστερό πόδι, ισάριθμα γκολ(έστω και με συνδυασμό) από τους Ρουμενίγκε και Φέλερ για το 2-2, προτού έρθει το τρίτο γκολ και το Κύπελλο για την Αργεντινή μετά την πάσα-σκροπ του Μαραντόνα στον σκόρερ Μπουρουτσάγκα. Και τέσσερα χρόνια μετά στην Ιταλία, ο Μπρέμε που γνώριζε τα κατατόπια ένεκα της θαυμαστής του πορείας με τη σπουδαία Ιντερ, χτύπησε με το δεξί (!) το πέναλτι για το 1-0 της Γερμανίας. Πάλι αντίπαλος η Αργεντινή, πάλι τελικός Μουντιάλ, μια ρεβάνς που ζητούσαν απεγνωσμένα οι Ευρωπαίοι. Τότε, στο γραφείο των ΝΕΩΝ, ένας μικρός χαμός. Γιατί υπήρχε διάσταση απόψεων για το αν ήταν καθαρό πέναλτι το πέσιμο του Φέλερ ή εκβίασε την ποινή οι Γερμανός στράικερ.

Η φωνή του (αείμνηστου) Γιάννη Διακογιάννη στην περιγραφή, υπήρξε μάλλον κατατοπιστική: «Δεν ξέρω…Δεν ξέρω».

Ναι, ο Ζανό που δεν πήγαινε με τίποτα τους Γερμανούς, αλλά ταυτόχρονα δύσκολα έκρυβε την ελάχιστη εκτίμηση που είχε στον χαρακτήρα του Μαραντόνα. Όταν τελείωσε την περιγραφή, το τηλεφώνημα ήταν ξεκάθαρο πως «επρόκειτο για τουλάχιστον αυστηρό πέναλτι». Ο Μπρέμε, όμως, ψύχραιμος και ψυχρός, γνήσιος Γερμανός. Ο Λιτμπάρσκι εκτός αγώνα, ο Φέλερ είχε κερδίσει την ποινή οπότε αυτόματα αποκλείστηκε από έναν «άγραφο νόμο» και ο Ματέους δίστασε. Η μπάλα στον Αντρέας, η τύχη στα χέρια του από παιχνιδίσματα της καλής μοίρας, το σουτ χαμηλά, η μπάλα στα δίχτα. Ένα κύπελλο για τους Γερμανούς που ίσως δεν άξιζαν αλλά το κατέκτησαν και άφησαν τον Ντιεγκίτο με τα δάκρυα στα μάτια. Ισως και να γνώριζε πως επρόκειτο (ουσιαστικά ) για την τελευταία του διεθνή παράσταση.

Και ο ήρωας των Γερμανών; Στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του, ο ξανθομάλλης Μπρέμε φόρεσε το καλύτερό του χαμόγελο και έκανε γιορτάζοντας τον γύρο του γηπέδου. Ετσι θα τον θυμάται το κοινό. Να τρέχει ανέμελα. Οπως έτρεχε και …όργωνε την αριστερή γραμμή είτε ως αμυντικός είτε ως μέσος , ακόμη ακόμη και ως επιθετικός. Ενας σύγχρονος ποδοσφαιριστής, μπροστά από την εποχή του. Που «έφυγε» νωρίς έχοντας όμως αφήσει το στίγμα του.