Ο Μεντιλίμπαρ δεν φοράει κοστούμια, δεν έχει social, δεν είναι… social, είναι old school, κρυστάλλινος και κυρίως, προπονητής

Το να διώξεις έναν προπονητή, είναι μια απόφαση δύσκολη, περίπλοκη, επικίνδυνη. Το να διώξεις δύο προπονητές σε μία σεζόν, είναι… άλλη πίστα. Όλα τα παραπάνω, πολλαπλασιάζονται. Το ρίσκο πολλαπλασιάζεται. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να προχωρήσει στη λύση στης συνεργασίας του με τον Κάρλος Καρβαλιάλ, παρότι έχει πλήρη γνώση τι μπορεί να πάει στραβά.

Αλλά η αλλαγή, κρίθηκε απαραίτητη. Διότι ο Πορτογάλος, αν και έμπειρος, «μπαρουτοκαπνισμένος» και περπατημένος στο ποδόσφαιρο και τους πάγκους, δεν κατάφερε να ελέγξει την ομάδα του. Ετσι, επιλέχθηκε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, για να το κάνει. Να γίνει ο «καθοδηγητής» μιας ομάδας με ταλέντο, ποιότητα, προοπτική, που όμως δεν έχει ξεκάθαρη τεχνική καθοδήγηση.

Ο Μεντιλίμπαρ δεν είναι περίπτωση προπονητή της «νέας εποχής». Τουναντίον. Το προφίλ του, όπως το έχουν σκιαγραφήσει οι συμπατριώτες του, είναι πολύ ξεκάθαρο. Περισσότερο δεν γίνεται. Ενας απλός τύπος. Αρκετά «Old School Style». Σε όλα. Και στο ποδόσφαιρο, απλός. Δεν θα τον δεις ποτέ να φοράει κοστούμι. Πάντα με «στολή εργασίας», την αθλητική φόρμα. Ενας κόουτς με πεντακάθαρες ιδέες, βασισμένες στο απλό, άμεσο ποδόσφαιρο, που δεν χρειάζεται να επιδεικνύεται για να κάνει τη δουλειά του. Για αυτό θεωρεί περιττό το κοστούμι. Για μπάλα μιλάμε, όχι δουλειά γραφείου. Δεν θα σου προξενήσει έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχει μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν τα καταλαβαίνει, δεν τα θεωρεί απαραίτητα, δεν τα θέλει. Όπως δεν θέλει πολλά πολλά με τα μέσα ενημέρωσης. Δεν του αρέσει το PR. Δεν το «έχει» ως χαρακτήρας. Επικεντρώνεται αυστηρά στον ρόλο του ως προπονητής και παρακάμπτει δικαιολογίες, καυγάδες και κάθε είδους «τσίρκο» που μπορεί να προκύψει στον δημόσιο λόγο. Ένας πραγματικός κύριος, που έχει χτίσει την πορεία του από τα ξερά της χώρας των Βάσκων ως την ελίτ και έγραψε μια από τις πιο όμορφες και απροσδόκητες ρομαντικές ιστορίες στο ισπανικό ποδόσφαιρο, με την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου.

Χωρίς, μάλιστα, η δουλειά του, η… υποχρέωσή του να είναι αυτή. Βλέπετε, ο Μεντιλίμπαρ, ως «παλιά καραβάνα» στο ισπανικό ποδόσφαιρο, προσλήφθηκε από τους Σεβιγιάνους για να τους κρατήσει στην Πρειμέρα Ντιβιζιόν. Να τους σώσει. Καθώς η ομάδα που είχε κακοχτιστεί, παρέπαιε. Μια ομάδα εύθραυστη, άτυχο δημιούργημα του αδιάλλακτου Μόντσι, βυθισμένη σε μια εξαιρετικά επείγουσα κατάσταση που, ούτε ο σύλλογος ούτε οι οπαδοί είχαν συνηθίσει.

«Καμένη γη» σε όλα. Από τον Λοπετέγκι, που το έχασε στο τέλος. Από τον Σαμπάολι, που δεν κατάλαβε πού βρίσκεται και διέλυσε ό,τι είχε απομείνει. Και οι δύο, αν και έμπειροι και κορυφαία ονόματα του χώρου, δεν άντεξαν, δεν βρήκαν τρόπο να βγάλουν τη Σεβίλλη από τον δύσκολο δρόμο. Ο Μεντιλίμπαρ, το έκανε.
Ανέλαβε τη Σεβίλλη 21/03/2023, μετά το τέλος της 26ης αγωνιστική της Λα Λίγκα. Μόλις δύο βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Με 28 βαθμούς, 7 νίκες, 7 ισοπαλίες, 10 ήττες και 29-42 γκολ (-13).

Ο Μεντιλίμπαρ ήταν ήρεμος. Επικεντρώθηκε στο ποδόσφαιρο και έδωσε την πιο σημαντική προπονητική «παράσταση» της καριέρας του. Στις 11 αγωνιστικές που οδήγησε τη Σεβίλλη, είχε απολογισμό, 6 νίκες, 3 ισοπαλίες, 3 ήττες, έφτασε τους 49 βαθμούς, δέχθηκε μόλις 12 γκολ σε αυτό το διάστημα. Ολοκλήρωσε άνετα τη σωτηρία της ομάδας του. Και της έκλεισε θέση στους ομίλους του Champions League, με την κατάκτηση του Europa League. Κερδίζοντας παράλληλα την επέκταση του συμβολαίου του.
Ουσιαστικά ο Μεντιλίμπαρ αξιοποίησε στο έπακρο την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε. Αλλά ήταν λάθος η επιλογή του να παραμείνει στο «τοξικό» περιβάλλον της Σεβίλλης από το καλοκαίρι και μετά.

Δεν έκανε τις επιλογές που ήθελε. Δεν είχε τη στήριξη που έπρεπε. Και στο τέλος της ημέρας, αποχώρησε. Αν μη τι άλλο, επιτυχημένος, στους πρώτους 7 μήνες που έζησε μακριά από τη χώρα των Βάσκων τα τελευταία 20 χρόνια. Βλέπετε, από την Euskal Herria αποχώρησε μόνο μία φορά από το 1994, που έκανε στροφή στην προπονητική. Όταν καθοδήγησε για δύο χρόνια τη Λανθαρότε. Ομάδα του πιο άγονου Νησιού των Κανάριων Νήσων. Οπου ένιωσε σαν στο σπίτι του. Και βρήκε και τον μόνιμο συνεργάτη του, Αντόνιο Ρουίθ Πέρεθ (σ.σ. 22 χρόνια βοηθός του)! Σε όλη την καριέρα, ήταν προπονητής ομάδων από τη χώρα των Βάσκων. Και πάντα μακροημέρευε.

Αντί επιλόγου, κάτι που έχει να κάνει με την άφιξή του στον Πειραιά. Ο Μεντιλίμπαρ δεν προπονεί για τα λεφτά, πλέον. Εχει πολλά. Περισσότερα από όσα χρειάζεται το life style που έχει επιλέξει να ακολουθεί σε όλη τη ζωή του. Προφανώς θα πάρει πολλά και στον Ολυμπιακό. Αλλά εκείνο που δεν «αγοράζεται», είναι η ευθύτητα και οι καθαρές κουβέντες. Ο Βάσκος κόουτς θα μπορούσε να υπογράψει το κλειστό συμβόλαιο που του προσέφερε ο Ολυμπιακός και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Δεν το δέχθηκε. Ζήτησε να δουλέψει. Να αλλάξει την ομάδα. Να τη βελτιώσει. Να διεκδικήσει τους στόχους της. Και μετά να δουν όλοι μαζί, εάν έχει νόημα να συνεχίσουν. Εάν ταιριάζουν.

Το νούμερο της ηλικίας του, είναι αντιστρόφως ανάλογο της όρεξης και της διάθεσής του να πετύχει. Ο ίδιος, έρχεται στην Ελλάδα γιατί θέλει να δουλέψει για πρώτη στο εξωτερικό. Διψάει για ποδόσφαιρο. Διψάει για τίτλους. Για να δείξει ξανά, ότι δεν είναι απλά ένας προπονητής που φέρνει εις πέρας τις δύσκολες αποστολές. Αλλά ένας ποδοσφαιράνθρωπος που είναι εδώ για να αφήσει το στίγμα του. Εάν καταφέρει να αλλάξει την κατάσταση στον Ολυμπιακό, θα θεοποιηθεί. Το γνωρίζει. Και του αρέσει. Όπως άρεσε και στον Ερνέστο, που ήταν μια αντίστοιχη περίπτωση Βάσκου, που δεν ήθελε να φύγει από το «χωριό» του. Αλλά έγινε ο πλέον επιτυχημένος Βάσκος τεχνικός όλων των εποχών. Και δύο φορές «έσωσε» την καριέρα του μέσω του Ολυμπιακού…