Οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν αντιμετωπίζονται με εμφυλιοπολεμική ρητορική

Την ώρα που κλιμακώνεται ένα κύμα δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβέρνηση, με αιχμή τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και των αγροτών, η κυβέρνηση δείχνει ότι διαλέγει έναν επικίνδυνο δρόμο «ιδεολογικοποίησης» της αντιπαράθεσης, υιοθετώντας μια ρητορική που παραπέμπει σε έναν σχεδόν εμφυλιοπολεμικό αντικομμουνισμό.

Μιλώντας στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης ανάμεσα στα άλλα μίλησε για τη «τη διαχρονική προσπάθεια του χώρου της Αριστεράς να δημιουργήσει προβοκάτσιες. Εκεί επενδύουν. Εκεί χτίσανε καριέρες, αυτός είναι ο τρόπος άσκησης πολιτικής. Μην κοροϊδευόμαστε, αυτό επιδιώκουν διαχρονικά. Τη δημιουργία έντασης και ενδεχομένως και κάποιων περιστατικών που μπορεί να οξύνουν την κατάσταση. Εμείς, λοιπόν, δεν θέλουμε να ρίξουμε νερό στο μύλο της προπαγάνδας της Αριστεράς».

Δηλαδή, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποστήριξε ότι «διαχρονικά» η αριστερά κάνει «προβοκάτσιες» και «χτίζει καριέρες» πάνω σε αυτές.

Βεβαίως χρήσιμο θα ήταν κάποιος να του εξηγήσει ότι προβοκάτσιες κάνουν συνήθως οι κρατικοί μηχανισμοί παρά τα κινήματα, αλλά αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό.

Το πιο σημαντικό είναι ότι βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και λέει ότι οι αριστεροί είναι κατ’ επάγγελμα προβοκάτορες, που κάνουν μπάχαλα και χτίζουν καριέρες πάνω σε αυτά. Επιχειρήματα ανιστόρητα, λόγος εμπρηστικός και διχαστικός βγαλμένος από αλήστου μνήμες εποχές.

Παραβλέποντας δε, δύο σημαντικά πράγματα: το πρώτο είναι ότι αυτό που έχει μπροστά της η κυβέρνηση δεν είναι κάποιοι αριστεροί που χτίζουν την καριέρα τους, αλλά φοιτητές και αγρότες που εκφράζουν την οργή τους απέναντι σε πολιτικές που αισθάνονται ότι τους απαξιώνουν. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα μέσα από αναγνώσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα της ότι πράττει άριστα εξού και η δημοσκοπική παντοδυναμία και μόνο οι αντιδραστικοί την αμφισβητούν, ούτε η πρώτη φορά που προσπαθεί να αλλάξει την ατζέντα με τακτικές κοινωνικού αυτοματισμού.

Το δεύτερο είναι ότι η αντίληψη ότι οι αριστεροί είναι κάποιοι «ταραξίες» προέρχεται από τα βάθη της χειρότερης εκδοχής μετεμφυλιακού αντικομμουνισμού και απαξιώνει μια ολόκληρη ιστορία αγώνων της Αριστεράς στον τόπο μας.

Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι τέτοιες αντιλήψεις εξακολουθούν σήμερα να κυριαρχούν στα στελέχη μιας κυβέρνησης που υποτίθεται βάσει του προφίλ που προωθεί ότι είναι του «κέντρου» και όχι της παλιάς σκληρής δεξιάς.

Όταν, όμως, καλείται αυτή η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός της οποίας αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να δηλώσει «δεξιός», να αναμετρηθεί με κοινωνικά κινήματα που αμφισβητούν πλευρές του αφηγήματός της, φαίνεται ότι καταφεύγει στα «πάτρια εδάφη», σε μια ρητορική και αντίληψη που έρχεται από τα βάθη της δεξιάς κουλτούρας στη χώρα μας.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Το είδαμε και στην περίοδο των μνημονίων και τον τρόπο που ένα μεγάλο μέρος της κεντροδεξιάς και της δεξιάς αντιμετώπισε την αντίδραση της κοινωνίας όχι ως δικαιολογημένη αγανάκτηση απέναντι σε μια καταστροφική πολιτική, αλλά ως απλή παραβατικότητα.

Στις μέρες μας μια κυβέρνηση που βοηθούσης και της συγκυρίας της πανδημίας καλόμαθε να μην συναντά μεγάλες αντιδράσεις συνειδητοποιεί ότι αρχίζει και συσσωρεύεται οργή εναντίον της, και μάλιστα για την εφαρμογή κεντρικών πολιτικών που βρίσκονται στον πυρήνα του προγράμματός της, στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της αγροτικής πολιτικής. Και αντί να απαντήσει στην αγωνία της κοινωνίας και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των κινητοποιήσεων ή έστω να δώσει κάποιες πειστικές απαντήσεις, επιλέγει απλώς να αποδώσει τις κινητοποιήσεις στις μεθοδεύσεις ενός πολιτικού χώρου και να μην προχωρήσει στις αναγκαίες αναπροσαρμογές της πολιτικής της.

Μόνο που έτσι προετοιμάζει η ίδια το έδαφος για την ήττα της.