Το διαρκές μίσος του «Ισλαμικού Κράτους» προς το Ιράν

Εάν όντως ισχύει η ανάληψη ευθύνης από το Ισλαμικό Κράτος για την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στο Ιράν κοντά στο ταφικό μνημείο του Κασέμ Σολεϊμανί, τότε είναι πιθανό να ακολουθηθεί και από κάποιου είδους απόδειξη ότι ήταν όντως έργο «μαρτύρων» και όχι κάποιου είδους false flag operation.

Αυτό είχε κάνει το Ισλαμικό Κράτος, στην τελευταία επιχείρησή του σε ιρανικό έδαφος, στις 26 Οκτωβρίου 2022, όταν είχαμε 14 θύματα σε επίθεση με πυροβολισμούς σε τέμενος στη Σιράζ. Τότε το Ισλαμικό Κράτος είχε δώσει στη δημοσιότητα ένα βίντεο του δράστη όπου δήλωνε τη στράτευσή του στην οργάνωση και τον ηγέτη του, για να κάνει σαφές ότι ήταν όντως δική του ενέργεια.

Της επιχείρησης αυτής είχαν προηγηθεί διάφορες απειλές από το Βιλαγιάτ Χορασάν ένα παρακλάδι του Ισλαμικού Κράτους που κυρίως δραστηριοποιείται στο Αφγανιστάν. Εκεί το Ισλαμικό Κράτος που βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με τους Ταλιμπάν κυρίως στοχοποιεί τη Σιιτική μειονότητα των Χαζάρων.

Πάντως πριν την επίθεση του 2022, η προηγούμενη ενέργεια του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράν ήταν στην Αχβάζ στις 22 Σεπτεμβρίου του 2018 όταν 25 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους όταν ένοπλοι άνοιξαν πυρ σε στρατιωτική παρέλαση.

Παρότι οι επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στο έδαφος του Ιράν είναι περιορισμένες. Ωστόσο, έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις όπου οι αρχές έχουν συλλάβει υπόπτους για συμμετοχή στο Ισλαμικό Κράτος ή για προετοιμασία ενεργειών.

Η τελευταία βομβιστική επίθεση στην Κερμάν στις 3 Ιανουαρίου, πέραν του να είναι πάρα πολύ αιματηρή είχε και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού συνέβη στη διάρκεια μιας πολύ μεγάλης συγκέντρωσης στη μνήμη του Κασέμ Σολεϊμανί, στρατηγού των Φρουρών της Επανάστασης και σε μεγάλο βαθμό υπευθύνου για τη συντριβή του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και τη Συρία.

Ο στρατηγός των Φρουρών της Επανάστασης Κασέμ Σολεϊμανί, που δολοφονήθηκε από τις ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2020

Το βάθος της σύγκρουσης

Το Ισλαμικό Κράτος τρέφει ένα ιδιαίτερο μίσος για το Ιράν και την Ισλαμική Δημοκρατία. Αυτό έχει να κάνει πρώτα από όλα με το γεγονός ότι το Ισλαμικό Κράτος έχει υιοθετήσει μία πολύ συγκεκριμένη εκδοχή σουνιτικού Ισλάμ που αντιμετωπίζει τους Σιίτες ως απίστους και άρα θεωρεί ότι νομιμοποιούνται οι επιθέσεις σε βάρος τους. Αυτό το διακρίνει από άλλες εκδοχές ένοπλων σουνιτικών οργανώσεων που δεν αντιμετωπίζουν του Σιίτες ως απίστους. Ως προς αυτή τη διάσταση του «ιερού πολέμου» και κατά των Σιιτών αντιμετωπίζεται συχνά και ως βαθιά αιρετική δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο.

Από την άλλη, το Ιράν από πολύ νωρίς στρατεύτηκε στην πάλη κατά του Ισλαμικού Κράτους. Αυτό είχε να κάνει και με τον τρόπο που είδε την εμφάνιση του συγκεκριμένου ρεύματος και στο Ιράκ και στη Συρία.

Θυμίζουμε εδώ ότι το Ισλαμικό Κράτος για ένα διάστημα διεκδίκησε ότι μπορούσε να οικοδομήσει «χαλιφάτο» σε σημαντικό μέρος του Ιράκ και της Συρίας και σε αυτή τη βάση να επιδιώξει και την άφιξη μεγάλου αριθμού εθελοντών από άλλες περιοχές. Για το Ιράν που ασκεί μεγάλη επιρροή στο σε μεγάλο βαθμό σιιτικό Ιράκ αλλά και είχε καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Άσαντ, αυτό το ενδεχόμενο θεωρήθηκε μεγάλη απειλή.

Γι’ αυτό και οι δυνάμεις του Ιράν και ιδίως η δύναμη «Κουντς» των Φρουρών της Επανάστασης, υπό την ηγεσία του Κασέμ Σολεϊμανί, στρατεύτηκαν ιδιαίτερα ενεργά στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους και ο ίδιος ο Σολεϊμανί, που δολοφονήθηκε σε αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση στη Βαγδάτη τον Ιανουάριο του 2020, ενώ πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη, συμμετείχε ενεργά στο σχεδιασμό κρίσιμων μαχών και αυτό είναι μέρος της εξήγησης για την τεράστια δημοφιλία του εντός αλλά και εκτός Ιράν, μαζί με το γεγονός ότι είχε και μια ιδιαίτερα ενεργή διπλωματική δραστηριότητα στην περιοχή.

Από την πρόσφατη αιματηρή βομβιαστική επίθεση στο Ιράν

Μάλιστα, η συμμετοχή του Ιράν και φιλοϊρανικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ήττα του, μαζί με τις επιχειρήσεις του δυτικού συνασπισμού (που στη Συρία συνεργάστηκε κυρίως με τις κουρδικές πολιτοφυλακές).

Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ισλαμικό Κράτος έχασε την εδαφική βάση που είχε σε Συρία και Ιράκ, δεν σήμαινε και την πλήρη διάλυση αφού διάφορες ομάδες δρουν στο όνομά του (ούτως ή άλλως είχε αντιγράψει και το μοντέλο του franchise που είχε πρωτοκαθιερώσει η Αλ Κάιντα), σε διάφορα σημεία.

Βεβαίως, η τωρινή επίθεση είναι η μεγαλύτερη που έχει πραγματοποιήσει στο Ιράν, εάν όντως ισχύει η ανάληψη ευθύνης, και ταυτόχρονα γίνεται σε μια συγκυρία όπου ένα από τα ανοιχτά ερωτήματα είναι εάν θα υπάρξει μια συνολικότερη ανάφλεξη στην περιοχή.