Γάζα: «Έκλαιγε και φώναζε συνεχώς τη νεκρή μαμά της» – Το δράμα των τραυματισμένων ορφανών

Πάνω από 15.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο που κήρυξε το Ισραήλ στη Χαμάς και μαίνεται εδώ και σχεδόν δύο μήνες. Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί και χιλιάδες άνθρωποι έχουν μείνει χωρίς σπίτια και χωρίς οικογένεια.

Αν μπορεί να υπάρξει μέτρο σύγκρισης, τα πιο τραγικά θύματα του πολέμου στη Γάζα είναι τα τραυματισμένα παιδιά που έμειναν ορφανά. Οι γιατροί που εργάζονται στη Γάζα, χρησιμοποιούν ένα συγκεκριμένο ακρωνύμιο, όταν αναφέρονται σε αυτά τα πλάσματα που, σε τόσο μικρή ηλικία, έρχονται αντιμέτωπα με τον πόνο και τη φρίκη.

«Υπάρχει ένα ακρωνύμιο, μοναδικό για τη Λωρίδα της Γάζας, που αναφέρεται στα τραυματισμένα παιδιά που έμειναν ορφανά: το WCNSF» λέει, μιλώντας στο BBC, η  Δρ Τάνια Χατζ-Χασάν που εργάζεται με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Οι ζωές τους αλλάζουν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο

Η έκφραση περικλείει τη φρίκη της κατάστασης για πολλά παιδιά της Γάζας. Οι ζωές τους αλλάζουν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο – οι γονείς, τα αδέλφια και οι παππούδες τους σκοτώνονται και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.

Ο Αχμέντ, 3 χρονών, και ο Ομάρ, 2 χρονών, έμειναν άστεγα και ορφανά

Ο μικρός Αχμέντ

Ο Αχμέντ Σαμπάτ είναι μόλις 3 χρονών και είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που τραυματίστηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Έφτασε στο νοσοκομείο κλαίγοντας και ήταν ολομόναχο καθώς ο πατέρας του, η μητέρα του και ο μεγαλύτερος αδερφός του σκοτώθηκαν.

Ευτυχώς, λίγο αργότερα βρέθηκε ζωντανός, ο μικρός του αδερφός, ο Ομάρ, μόλις 2 χρονών και τα δύο αδερφάκια είχαν πια το ένα το άλλο.

Ο Αχμέντ και ο Ομάρ ήτνα πλέον ορφανοί, άστεγοι και χωρίς καταφύγιο που θα τους παρείχε προστασία από τους συνεχείς βομβαρδισμούς. Έτσι, ένας θείος τους που έμαθε ότι τα αδερφάκια είχαν μείνει ορφανά τα πήρε μαζί του. Στην αρχή πήγαν στην πόλη Sheikh Radwan αλλά έφυγαν όταν ο Αχμέντ χτυπήθηκε μετά από έκρηξη. Πήγαν στον καταυλισμό Nuseirat σε ένα σχολείο του ΟΗΕ, που λειτουργεί ως καταφύγιο αλλά και εκεί ο μικρός Αχμέντ χτυπήθηκε.

«Τον είδα στο έδαφος χωρίς πόδια. Σύρθηκε προς το μέρος μου με απλωμένα τα χέρια, ζητώντας βοήθεια» συγκλονίζει ο θείος του που ελπίζει να καταφέρει να τον στείλει εκτός Γάζας για θεραπεία. «Ήθελε να γίνει διάσημος ποδοσφαιριστής» λέει συντετριμμένος.

«Έκλαιγε και φώναζε συνεχώς τη νεκρή μαμά της»

Η Μούνα στην αγκαλιά της θείας της, με το πρόσωπό της τραυματισμένο

Η Μούνα Αλουάν έφτασε στο ινδονησιακό νοσοκομείο αφότου ανασύρθηκε από τα ερείπια του σπιτιού της μετά από αεροπορική επιδρομή. Στα 2 της χρόνια, έκλαιγε και φώναζε συνεχώς «μαμά» αλλά η μαμά της ήταν νεκρή.

Οι γονείς, ο αδελφός και ο παππούς της σκοτώθηκαν.

Η Μούνα τραυματίστηκε σοβαρά και είχε κάταγμα στο σαγόνι. Τη βρήκε η θεία της, Χάναα. «Θέλει μόνο να ουρλιάζει, πάντα φοβάται όταν κάποιος την πλησιάζει» λέει η θεία της,

Έχει μεγαλύτερες αδελφές που είναι ζωντανές, αλλά βρίσκονται στην πόλη της Γάζας.

«Αναρωτιέμαι συνεχώς, τι θα κάνουμε; Πώς θα αναπληρώσουμε το κενό της μητέρα της;» λέει η θεία της Μούνα.

«Έχασα το πόδι μου και την οικογένειά μου αλλά εξακολουθώ να έχω όνειρα»

Η Ντούνια στο κρεβάτι του νοσοκομείου

Σε ένα μεταλλικό κρεβάτι στη γωνία ενός δωματίου στο νοσοκομείο Νάσε στη Χαν Γιουνίς, στη νότια Γάζα, η 11χρονη Ντούνια Αμπού Μέχσεν, κοιτάζει ό,τι έχει απομείνει από το δεξί της πόδι τυλιγμένο σε λευκούς επιδέσμους, βαθιά λυπημένη.

Επέζησε από αεροπορική επιδρομή μαζί με τον αδελφό της, τον Γιουσούφ, και τη μικρότερη αδελφή της. Όμως οι γονείς της, ο αδελφός και η αδελφή της σκοτώθηκαν.

«Όταν είδα τον πατέρα μου, καλυμμένο με αίμα και πέτρες, φοβήθηκα. Ο κόσμος στεκόταν γύρω μας και η αδελφή μου ούρλιαζε» περιγράφει η Ντούνια. «Κοίταξα τον εαυτό μου και δεν είχα πόδι. Ένιωσα πόνο και η μόνη μου σκέψη ήταν: «Πώς έχασα το πόδι μου;»» συγκλονίζει.

«Η Dunya δεν θυμάται πώς και πότε έφτασε στο νοσοκομείο, αλλά θυμάται ότι ήταν μόνη της εκεί και ότι το ιατρικό προσωπικό της έκανε επανειλημμένα ερωτήσεις σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσει την οικογένειά της» εξηγεί η θεία της Φαντουά Αμπού Μέχσεν.

«Μου είπε ότι άκουσε τη νοσοκόμα να λέει «μακάρι ο Θεός να τους λυπηθεί» και ήξερε ότι εννοούσε τη μαμά και τον μπαμπά της»…

«Σήμερα, έχασα το πόδι μου και την οικογένειά μου, αλλά εξακολουθώ να έχω όνειρα. Θέλω να αποκτήσω προσθετικό πόδι, να ταξιδέψω, να γίνω γιατρός και να τελειώσει αυτός ο πόλεμος και τα παιδιά μας να ζήσουν ειρηνικά» λέει η 11χρονη Ντούνια, παραδίδοντας μαθήματα δύναμης.