Λύση στη μοναξιά της τρίτης ηλικίας: Συγκατοικούν για συντροφιά, κάνουν παρέα και… οικονομία

Λύση στην μοναξιά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας -και μη- φέρνει από την Θεσσαλονίκη η ίδρυση του συλλόγου συγκατοίκησης φίλων 60 plus.

Έχασαν τους συντρόφους τους, έμειναν μόνοι, ειδαν όμως ότι η μοναξιά της τρίτης ηλικίας δεν τους ταιριάζει. Η ανάγκη για συντροφικότητα και παρέα γέννησε την ιδέα της συγκατοίκησης.

Πρόκειται για μια υπέροχη πρωτοβουλία που έλαβαν η κυρία Ρίτσα και ο κύριος Σάκης, εξηντάρηδες και με δίψα για ζωή έγιναν πρωτεργάτες του συλλόγου συγκατοίκηση φίλων 60 plus.

Είχαν ανάγκη από παρέα

Η κυρία Ρίτσα Τζούτζου, ιδρυτικό μέλος συλλόγου, περιγράφει πώς γεννήθηκε η ιδέα: «Εγώ είμαι από τα ιδρυτικά μέλη, μου άρεσε η ιδέα, είχα μείνει ξαφνικά μόνη μου και είχα ανάγκη παρέας και έδεσε το γλυκό γνωρίστηκα με κύριες, γιατί στην αρχή μόνο κυρίες είχαμε. Έκανα μία πολύ καλή φίλη, μετά μια δεύτερη, κάναμε εκδρομούλες, ταβερνούλες και λοιπά».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κίνησης είναι η απόφαση δύο συνταξιούχων στη Θεσσαλονίκη να συγκατοικήσουν, πρωτίστως για να αντιμετωπίσουν την μοναξιά τους και δευτερευόντως για να περιορίσουν τα έξοδά τους.

Δεν ήθελαν να επιβαρύνουν τα παιδιά τους, ούτε και να καταλήξουν σε γηροκομεία

Η απόφαση ήρθε μετά την συνειδητοποίηση που έκαναν σχετικά με το ότι δεν επιθυμούν να γίνουν βάρος στα παιδιά τους, αλλά ούτε και να καταλήξουν σε οίκους ευγηρίας. Έτσι προτίμησαν να βρουν έναν φίλο για να συγκατοικήσουν μαζί και που ο ένας θα κάνει παρέα στον άλλον.

Ο Σάκης Καβακόπουλος, συντονιστής του συλλόγου, μιλά στον ΑΝΤ1 για το εγχείρημά τους: «Εγώ πέρσι τον Αύγουστο έπρεπε να αφήσω το σπίτι που έμενα γιατί η κόρη μου μεγάλωσε και έπρεπε να ζήσει μόνη της, να κάνει τη ζωή της στο δικό της σπίτι. Ήθελα να την απαλλάξω από την ανάγκη της φροντίδας μου, γιατί έτσι έχω μάθει, να τα καταφέρνω μόνος χωρίς να γίνομαι βάρος στους άλλους».

Χρειάζονται την στήριξη του κράτους

Η σκέψη του να καταλήξουν σε κάποιο ίδρυμα είναι για αυτούς αποκρουστική, ούτε να επιβαρύνουν τα παιδιά τους όμως θέλουν. Έτσι, σε αυτό το εγχείρημα, οι «νέοι» της τρίτης ηλικίας ζητούν και τη στήριξη του κράτους, για να κάνουν το όνειρό τους, πραγματικότητα

«Ούτε θέλω και να έχει το νου της η κόρη μου και σε μένα, έχει τόσα πολλά στο κεφάλι της. Όχι ότι δεν αγαπιόμαστε, την βοηθάω και μεγάλωσα τα εγγόνια, αλλά να χαρεί και αυτή την οικογένειά της. Στον ελεύθερο χρόνο να μην έχει το μυαλό της την μαμά, πού είναι η μαμά και τι κάνει η μαμά», λέει η κ. Ρίτσα Τζούτζου

Και συνεχίζει: «Είπαμε να ζητήσουμε από το δήμο μας ή από κάποια δημόσια υπηρεσία, έχουμε πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια και μεγάλα να γίνουν και με ατομικούς χώρους σε ένα μεγάλο συγκρότημα, έτσι ώστε να υπάρχει και αλληλεγγύη δηλαδή. Να έχουμε την ανεξαρτησία μας, να νιώθουμε ότι συγκατοικούμε, και όχι ότι είμαστε τρόφιμοι».

Τα μέλη ήδη ξεπερνούν τα 300. Οργανώνουν συναντήσεις κάθε εβδομάδα, κανουν εκδρομές διασκεδάζουν σε ταβερνάκια, μοιράζονται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους και στηρίζονται ο ένας στον άλλον.