Αλήθειες για την κρίση στη Μέση Ανατολή

Πολλά γράφονται και λέγονται για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μετά τις εγκληματικές επιθέσεις ενόπλων της Χαμάς κατά άοπλων πολιτών του Ισραήλ. Τον αποτροπιασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στην Ελλάδα, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, ακολούθησαν οι συνήθεις υποκινούμενες αντιδράσεις κομματικά ενταγμένων πολιτών προσπαθώντας να εξισώσουν το δράμα των θυμάτων με τη δικαιολόγηση των κινήτρων των εκτελεστών. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ, ξεπέρασε και τον εαυτό του επιμένοντας στην «άδικη» αντίδραση του Ισραήλ απέναντι στην κατοχή που ασκεί έναντι των Παλαιστινίων.

Για ποια όμως «κατοχή» μιλάμε; Πότε τo σημερινό Ισραήλ υπήρξε εθνικό έδαφος κάποιου παλαιστινιακού κράτους, και το οποίο κατέκτησε; Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ο όρος κατοχή. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Ποτέ δεν υπήρξε στην ιστορία κράτος της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ ιδρύθηκε πάνω σε εδάφη που ανήκαν στη Βρετανία και πριν, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και οι περιοχές αυτές είχαν αρχικά αφαιρεθεί από τον παππού του σημερινού βασιλιά της Ιορδανίας Αμπντάλα. Και στον οποίο είχαν δοθεί από τους Βρετανούς λόγω της δράσης του κατά των Οθωμανών κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ησαν αραβικά εδάφη για αιώνες, αλλά ποτέ παλαιστινιακά. Ελεγχο είχαν πάνω τους κυρίως οι Βεδουίνοι Άραβες, που δεν έτρεφαν καμία συμπάθεια για τους Παλαιστίνιους που έτυχε να ζουν εκεί. Μάλιστα στις αρχές της 10ετίας του 1970, κάτω από τις διαταγές του βασιλιά Χουσεΐν των Χασεμιτών, οι Βεδουίνοι είχαν κατασφάξει τους Παλαιστίνιους των εδαφών τους. Εξού και η ίδρυση από τους τελευταίους της οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» σε ανάμνηση των γεγονότων. Μια οργάνωση που φτιάχτηκε για να θυμίζει τις διώξεις των Παλαιστινίων από τους Αραβες και που κατέληξε σε κίνημα εναντίον του Ισραήλ!

Κι άλλα όμως ιστορικά γεγονότα ερμηνεύονται λαθεμένα, ρίχνοντας παραπλανητική σκιά στην πραγματικότητα. Παράδειγμα είναι οι αιματηρές συγκρούσεις του 1936-1939 όπου πολλά αραβικά χωριά λεηλατήθηκαν. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι αυτές οι μάχες ήταν ανάμεσα σε Εβραίους και Αραβες. Μέγα λάθος. Ολα ξεκίνησαν ως επανάσταση των Αράβων ενάντια στους Βρετανούς. Σύμφωνα με τα στοιχεία, σε εκείνες τις συγκρούσεις σκοτώθηκαν 50 βρετανοί στρατιώτες, 500 Εβραίοι (είτε απλοί κάτοικοι σε εκείνες τις περιοχές είτε βοηθοί των Βρετανών είτε σύμμαχοι των Αράβων) και 8.000 Αραβες, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων σκοτώθηκαν από άλλους Αραβες!

Είχε επίσης προταθεί να ιδρυθεί κράτος των Παλαιστινίων την ίδια στιγμή που επρόκειτο να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ, από εδάφη που είχε τότε η Βρετανία. Δεν το δέχτηκαν όμως οι Παλαιστίνιοι και την επομένη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ 6 αραβικά κράτη (Λίβανος, Συρία, Ιράκ, Σαουδική Αραβία, Υπεριορδανία, Αίγυπτος – και λίγο αργότερα και η Υεμένη) επιτέθηκαν στο Ισραήλ. Στον αιματηρό πόλεμο όμως που ακολούθησε αυτό επικράτησε. Και έκτοτε ξεκίνησε η μακροχρόνια διένεξη. Η αντίληψη επίσης πως οι Αραβες ενωμένοι στηρίζουν τους Παλαιστίνιους και εχθρεύονται το Ισραήλ είναι εσφαλμένη. Ο Λίβανος, όσο και η Συρία με το Ιράκ και το Ιράν, δεν θέλουν επίσης τους Παλαιστίνιους (κυρίως τις ηγεσίες τους). Τους υποστηρίζουν στα λόγια. Κι αρνούνται να τους δώσουν υπηκοότητα. Γι’ αυτό και η μετανάστευση πολλών στην Ευρώπη. Η Ιορδανία, χρόνια εχθρός με το Ισραήλ, έκανε εν τέλει ειρήνη μαζί του. Το ίδιο και η Αίγυπτος. Ετοιμάζεται ειρήνη με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και ακόμη και με τη Σαουδική Αραβία, το κέντρο του μουσουλμανισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οπως και ότι η Χαμάς ιδρύθηκε με υποστήριξη και χρήματα από το Ισραήλ.