Αυτά τα Super Models δεν θα χάσουν ποτέ την λάμψη τους

Η ταινία «Catwalk» του 1995 είναι ένα ντοκιμαντέρ σε στυλ βαριετέ, το οποίο εξερευνά τον «ατίθασο» κόσμο της μόδας κατά τη διάρκειατων ανέμελων, ηδονιστικών ημερών λάμψης της δεκαετίας του ’90. Το φιλμ περιηγείται σε αυτόν τον κόσμο «ακολουθώντας» την Christy Turlington, ένα από τα πιο αναγνωρισμένα και πλούσια supermodels της δεκαετίας.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία Robert Leacock, είναι ως επί το πλείστον γυρισμένη σε ασπρόμαυρο χρώμα , έχοντας ένα μαγικό ηχητικό background, που μπορεί να κάνει ακόμα και τους θεατές του σήμερα να νοσταλγήσουν την αίγλη των διασημοτήτων εκείνης της εποχής, την pro social media εποχή.

Η Turlington και η υπόλοιπη παρέα των supermodel της εποχής, όπως η Ναόμι Κάμπελ, η Κέιτ Μος και η Κάρλα Μπρούνι- απεικονίζονται να δίνουν τα «εναέρια» χολιγουντιανά φιλιά τους, ενώ περιφέρονται στα παρασκήνια της Εβδομάδας Μόδας ή στο πλατό μιας φωτογράφισης.

Σε μια σκηνή, η νεαρή τότε Μος καπνίζει ένα τσιγάρο και πίνει σαμπάνια ενώ φτιάχνει τα μαλλιά της. Σε μια άλλη, οι γυναίκες χορεύουν ανέμελα, κουνώντας κάθε εκατοστό του σώματος τους σε ένα νυχτερινό κλαμπ, χαμογελώντας ευτυχισμένες. Όταν η Turlington μπαίνει σε ένα ξενοδοχείο στο Μιλάνο, κοιτάζει έξω από το παράθυρο και λέει: «Βλέπεις; Δεν έχεις αυτή τη θέα στο Savoy».

Photo Credits: Apple TV Plus

Προσωπικότητα και ομορφιά

Εκείνη την εποχή, η ταινία «Catwalk» αποδοκιμάστηκε από τους κριτικούς που αποκήρυξαν την ανιαρότητα του. «Τα μοντέλα περνούν άπειρες ώρες θαυμάζοντας τους εαυτούς τους», έγραψε η Janet Maslin στους Times. «Οι Έλληνες είχαν εφεύρει μια λέξη γι’ αυτό, αλλά αποκλείεται να τους είχε περάσει από το μυαλό ότι ο ναρκισσισμός μπορεί να φτάσει στο επίπεδο που αποτυπώνει η κάμερα του κ. Leacock».

Το «The Super Models» είναι η επίγεια ανάγκη τους να εξανθρωπιστούν, καθώς είναι γυναίκες των οποίων η επιτυχία στηρίχθηκε πάνω στο ανέγγιχτο

Και όμως, ακόμη και μια τόσο ανάλαφρη, ίσως και επιφανειακή ταινία όπως το «Catwalk» καταφέρνει να αποτυπώσει, την εσωτερική σύγκρουση που φαίνεται να έχουν τα supermodels: να τους αναγνωρίζουν ότι έχουν κάτι παραπάνω από εξωτερική ομορφιά. Σε ένα σημείο, ο Ιταλός οδηγός της Turlington απεικονίζεται να παραπονιέται για την παράλογη αίγλη και δύναμη που κατέχουν τα supermodels. «Κάτι δεν πάει καλά σε αυτή την κοινωνία, αυτό πιστεύω», λέει, δείχνοντας απογοητευμένος.

Μια άλλη γυναίκα ρωτάει την Turlington αν προτιμάει να τη συγχαίρουν για την ευφυΐα της ή για τη φυσική της ομορφιά. «Νομίζω ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν και τα δύο, λέει εκείνη. «Είναι πιο ωραίο να σου κάνουν κομπλιμέντα για ολόκληρη της προσωπικότητα σου».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Diet Prada ™ (@diet_prada)

The Super Models

Τον Σεπτέμβριο, το Apple TV+ κυκλοφόρησε το «The Super Models», μια σειρά – ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων για τις γυναίκες που βασίλεψαν στη βιομηχανία της μόδας κατά τη διάρκεια της άνθησης της στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μεταξύ των οποίων και η Turlington. Είναι ένα project που δημιουργήθηκε με απώτερο σκοπό να επιβραβεύσει τα μοντέλα για όλα τα κομμάτια της προσωπικότητας τους. Σε παραγωγή των ίδιων των υποκειμένων, η γλαφυρή σειρά εστιάζει σε μια ομάδα γυναικών που ήταν ο λόγος της μεταστροφής του ορισμού απλό «μοντέλο» σε «supermodel».

Αυτές οι τέσσερις γυναίκες – η Τέρλινγκτον, η Κάμπελ, η Σίντι Κρόφορντ και η Λίντα Εβαντζελίστα – είναι πλέον πενηντάρες και αποτελούν τις τελευταίες διάσημες προσωπικότητες που μπαίνουν στη μάχη της βιομηχανίας ντοκιμαντέρ. Φαινομενικά, μέσω της πλατφόρμας, τους η ευκαιρία να δημιουργήσουν οι ίδιες την εικόνα τους και να προβληματιστούν πάνω στους λόγους που τις οδήγησαν στην κορυφή. Το «The Super Models» είναι η επίγεια ανάγκη τους να εξανθρωπιστούν, καθώς είναι γυναίκες των οποίων η επιτυχία στηρίχθηκε πάνω στο ανέγγιχτο.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο φαίνεται πως δεν θα επιτευχθεί, καθώς τα μοντέλα και οι σκηνοθέτες εναπόκεινται σε κλισέ αφηγήσεις τύπου Σταχτοπούτας.

Photo Credits: Apple TV Plus

Τότε που τα είδωλα ήταν αναμφισβήτητα 

Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, το οποίο είναι αφιερωμένο στο θέμα του «The Look», οι σκηνοθέτες Roger Ross Williams και Larissa Bills προβάλουν το ταπεινό ξεκίνημα των γυναικών, που ήταν η αντίπερα όχθη από αυτό που τελικά θα ζούσαν – το απόλυτο γκλαμ – : ακούμε, μέσω των φωνών των γυναικών, και παρακολουθούμε τις ιστορίες της μεσοδυτικής αθωότητας, των αυστηρών γονιών και των συμπτωματικών συναντήσεων με φωτογράφους και ατζέντηδες. Ακούμε για αμφίβολες αντιξοότητες, όπως αυτές που αντιμετώπισε η Κρόφορντ ως έφηβη: ήταν ψηλόλιγνη σε μια εποχή που ήταν στη μόδα ο τύπος σώματος του cheerleader- κάποτε ένιωσε «τραυματισμένη» από έναν κομμωτή που της έκοψε την αλογοουρά χωρίς να την ρωτήσει.

Η κακομεταχείριση των μοντέλων ήταν τόσο σύνηθες φαινόμενο που έχουν προταθεί πολλοί νόμοι με στόχο την προστασία των νεαρών μοντέλων από την εκμετάλλευση και το trafficking

Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, το οποίο είναι αφιερωμένο στο θέμα του «The Look», οι σκηνοθέτες Roger Ross Williams και Larissa Bills προβάλουν το ταπεινό ξεκίνημα των γυναικών, που ήταν η αντίπερα όχθη από αυτό που τελικά θα ζούσαν – το απόλυτο γκλαμ – . Άκούμε και παρακολουθούμε, μέσα από τις αφηγήσεις των γυναικών, ιστορίες της μεσοδυτικής αθωότητας, των αυστηρών γονιών και των κατα τύχη συναντήσεων με φωτογράφους και ατζέντηδες. Ακούμε τις – για πολλούς – για αμφίβολες αντιξοότητες, όπως αυτές που αντιμετώπισε η Κρόφορντ ως έφηβη: ήταν ψηλόλιγνη σε μια εποχή που ήταν στη μόδα ο τύπος σώματος των cheerleader- κάποτε ένιωσε «τραυματισμένη» από έναν κομμωτή που της έκοψε την αλογοουρά χωρίς να την ρωτήσει.

Το «The Super Models» αποδεικνύει ότι η δύναμη αυτών των γυναικών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας τους. Ίσως, ο λόγος που νοσταλγούμε τόσο τη δεκαετία του ’90 έγκειται στο γεγονός ότι επιζητούμε το πρόσφατο παρελθόν, τότε που η διασημότητα σήμαινε ισχύ και τα είδωλα ήταν αναμφισβήτητα. Κανένα είδος διασημότητας της δεκαετίας του ’90 δεν ήταν, ίσως, πιο εντυπωσιακό από τα σούπερ μόντελ, και ιδίως από τις «fab four» που γιορτάζονται σε αυτή τη σειρά.

Φιλίες ζωής

Οι τέσσερις γυναίκες, συναντήθηκαν στα πλατό μόδας και δημιούργησαν φιλίες ζωής. Βγήκαν από τους καταλόγους και τα editorials και ανέβηκαν στις πασαρέλες- ήταν τα πρόσωπα του MTV και βοήθησαν ενεργά στο λανσάρισμα νέων σχεδιαστών. Βέβαια, παρά τις ημέρες δόξας, τα φώτα και η αίγλη δεν μπορούσαν να τις προστατεύσουν από την ανηθικότητα των ανδρών, το σεξισμό και τις εγκληματικές πράξεις εις βάρος τους. Φωτογράφοι της μόδας όπως ο Bruce Weber, ο Mario Testino και ο Terry Richardson έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική κακοποίηση. (Και οι τρεις άνδρες έχουν αρνηθεί τις κατηγορίες εναντίον τους.) Η κακομεταχείριση των μοντέλων ήταν τόσο σύνηθες φαινόμενο που έχουν προταθεί πολλοί νόμοι με στόχο την προστασία των νεαρών μοντέλων από την εκμετάλλευση και το trafficking.

Σε ένα σημείο, η Campbell αφηγείται την ιστορία της σχέσης της με τον σχεδιαστή Azzedine Alaïa, ο οποίος ανέλαβε πατρικό ρόλο στη ζωή της καθώς την προστάτευε από επικίνδυνους άνδρες. Όταν η Turlington αναλογίζεται τις φορές που φιλοξενήθηκε στο σπίτι του ατζέντη μοντέλων και φερόμενου ως δράστη σεξουαλικών εγκλημάτων, Jean-Luc Brunel στο Παρίσι, αισθάνεται ανακούφιση που υπήρξε και η ίδια θύμα του. «Τις περισσότερες φορές δεν ήταν καν εκεί», θυμάται. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι εντάξει».

Η σειρά επιβεβαιώνει το «εφ’ όρου ζωής προνόμιο της διασημότητας», και ειδικότερα αυτών των γυναικών, των οποίων οι προσπάθειες εμπλουτισμού της αφήγησης με διαμάχες ή δυσκολίες πέφτουν στο κενό καθώς παραμένουν γυναίκες – υπερ ηρωίδες, μέσα στη μοναδικότητα τους.

Δείτε το τρέιλερ 

*Με πληροφορίες από: The New Yorker | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Apple TV Plus