Πού είναι οι υπηρέτες του λαού;

Υπουργοί που δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και γκρεμίζονται με μια ατάκα τους. Πρωθυπουργοί που υπόσχονται τα ίδια ξανά και ξανά, που σβήνουν φωτιές, καθαρίζουν πόλεις από πλημμύρες και καταστροφές και αποζημιώνουν νεκρούς με pass και vouchers. Δήμαρχοι που αντί για αντιπλημμυρικά έργα γκρεμίζουν και χτίζουν πλατείες. Νέοι, γκέι,  μοντέρνοι, ουρανοκατέβατοι υποψήφιοι με ωραίες ατζέντες που με ένα καλό marketing και αρκετά ψέματα κάνουν πολιτική και ασκούν κριτική.

Νάρκισσοι. Αρχηγοί. Αλλά πού πήγαν οι πολιτικοί; Δεν βλέπω πουθενά πολιτικούς. Διότι ποιος είναι ο ορισμός του πολιτικού; Θυμάμαι πριν από χρόνια σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου Τζωρτζτάουν στην Ουάσιγκτον, ο δημοσιογράφος Μπομπ Γούντγορντ, ο άνθρωπος πoυ αποκάλυψε το σκάνδαλο του Watergate, μας είχε ρωτήσει ποιος θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός σκοπός ενός πολιτικού. Ακούστηκαν διάφορα στην τάξη. «Να προστατεύει τους πολίτες». «Να εξασφαλίζει την οικονομική ευημερία των πολιτών». «Να είναι τίμιος». «Να φρουρεί τα σύνορα μιας χώρας από τους εχθρούς». «Να είναι έξυπνος». «Να κάνει καλές επενδύσεις για το κράτος». «Να κυβερνάει σοφά». Θυμάμαι λοιπόν τότε έναν φοιτητή ορθά να απαντάει: «Ο σκοπός του πολιτικού είναι να υπηρετεί τους πολίτες».

Συνειδητοποιήσαμε άραγε ποτέ εμείς οι πολίτες πώς θα έπρεπε να ψηφίζουμε «υπηρέτες» και όχι πολιτικούς;

Ψάχνω μέσα στα υπουργεία, στους Δήμους, στους διαδρόμους της Βουλής. Άδεια τα έδρανα. Πού είναι οι υπηρέτες των πολιτών; Ο εγωισμός ξεχειλίζει στις δηλώσεις στα social media. Οι υποσχέσεις ρέουν σαν χείμαρρος στους άμοιρους συμπολίτες μας στον κάμπο της Θεσσαλίας, στα χωριά του Πήλιου, στο δάσος της Δαδιάς. «Εγώ. Εγώ γνωρίζω, εγώ θα σας δείξω, εγώ θα σώσω τη χώρα, εγώ κάνω το καθήκον μου. Εγώ θα τα φτιάξω όλα. Δεν ήμουν εγώ αλλά ο άλλος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Μη σπαταλήσετε την ψήφο σας, πολίτες της χώρας. Εμείς θα σας δείξουμε τη σωτηρία. Εμείς γνωρίζουμε το καλό αυτής της χώρας». Και πέφτουν κεφάλια. Και έρχονται άλλοι άρχοντες να κυβερνήσουν στη θέση τους.

Πού είναι οι υπηρέτες των πολιτών; Πού είναι οι νόμοι που τήρησαν εκείνοι όλα αυτά τα χρόνια, προκειμένου να υπηρετήσουν το καλό των πολιτών. Πού είναι τα έργα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν; Πού είναι τα μέτρα προστασίας, που έπρεπε να είχαν τηρηθεί στα Τέμπη, στον Έβρο, στον Πηνειό. Βαρύγδουποι οι τίτλοι. Πρόεδροι, γραμματείς και φαρισαίοι.

Συνειδητοποιήσαμε άραγε ποτέ εμείς οι πολίτες πώς θα έπρεπε να ψηφίζουμε «υπηρέτες» και όχι πολιτικούς; «Σε όποια δηλαδή πόλη ο νόμος υποτάσσεται και ακυρώνεται από τους άρχοντες βλέπω πολύ γρήγορα την καταστροφή της. Σε όποια όμως πόλη ο νόμος είναι απόλυτος κυρίαρχος των αρχόντων και οι άρχοντες δούλοι του νόμου, βλέπω καθαρά, ότι υπάρχει σωτηρία, κι όλα τα καλά που έχουν δώσει οι Θεοί στις πόλεις», γράφει ο Πλάτωνας στους Νόμους. Πού είναι οι δούλοι, πού είναι οι υπηρέτες αυτού του τόπου; Πού είναι εκείνοι που υπηρετούν τον νόμο και τους ανθρώπους; Αν δει κανείς έναν, ας μου τον δείξει παρακαλώ. Και εγώ θα τον ψηφίσω.