ΗΠΑ: Μια απρόσμενη νίκη 340.000 εργαζόμενων επί αμερικανικού πολυεθνικού κολοσσού;

Εκπρόσωποι του εργατικού σωματείου στις ΗΠΑ και Καναδά Teamsters συμφώνησαν για μια δοκιμαστική σύμβαση με τη United Parcel Service (UPS), τον αμερικανικό κολοσσό στην εφοδιαστική αλυσίδα που ιδρύθηκε το 1907.

Όπως γράφει στο Common Dreams ο πρώην υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Κλίντον και καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Ρόμπερτ Ράιχ, πρόκειται για καλά και σημαντικά νέα για τους εργαζόμενους. «Παιδιά, μην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη και τη σημασία των εργατικών συνδικάτων» λέει.

Η δοκιμαστική συμφωνία φέρεται να περιλαμβάνει 30 δισ. δολ. σε αυξήσεις μισθών για όλους τους υπαλλήλους της UPS (συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων με μερική απασχόληση), την κατάργηση του συστήματος αμοιβών δύο επιπέδων, την καθιέρωση της Ημέρας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως αργίας επί πληρωμή για όλους τους εργαζομένους.

Επίσης προβλέπεται η απαγόρευση τοποθέτησης καμερών στις καμπίνες των φορτηγών που οδηγούν οι εργαζόμενοι καθώς και η αναγκαστικές υπερωρίες στις προγραμματισμένες ημέρες άδειας των οδηγών.

Η εταιρεία δεσμεύεται επίσης να εγκαταστήσει κλιματιστικά και ανεμιστήρες στα φορτηγά παράδοσης.

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός των ΗΠΑ, οι θερμοκρασίες στο πίσω μέρος των φορτηγών παράδοσης φέρεται να έχουν φτάσει τους 48℃, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα πάνω από 140 εργαζόμενοι της UPS να υποστούν σοβαρούς τραυματισμούς λόγω ζέστης και αφυδάτωσης από το 2015. Ένας οδηγός στην Καλιφόρνια πέθανε κατά την παράδοση δεμάτων τον περασμένο Ιούνιο.

Ως αποτέλεσμα της δοκιμαστικής συμφωνίας, ο κλιματισμός θα τοποθετηθεί στα νέα φορτηγά, ενώ τα υπάρχοντα φορτηγά θα λάβουν πρόσθετους ανεμιστήρες και αεραγωγούς για την προστασία των οδηγών.

Οι εργαζόμενοι θέλουν μερίδιο της πίτας

Η σύμβαση πρέπει τώρα να ψηφιστεί από τους 340.000 συνδικαλιστές εργαζόμενους της UPS.

Η UPS είναι μια από τις πιο κερδοφόρες εταιρείες διανομής στον κόσμο με τα κέρδη της τα τελευταία δύο χρόνια να τριπλασιάζονται από την περίοδο πριν την πανδημία, λέει ο ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.

Η εταιρεία ξόδεψε επίσης 8,6 δισ. δολ. για επαναγορές μετοχών και μερίσματα το 2022, ενώ πλήρωσε τον Διευθύνοντα Σύμβουλό της 19 εκ. δολ. — αριθμός 364 φορές υψηλότερος από τα κέρδη του μέσου υπαλλήλου της εταιρείας.

«Οι εργαζόμενοι της UPS δικαίως ήθελαν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας που βοήθησαν να δημιουργηθεί και καλύτερες προστασίες ασφαλείας κατά την εργασία».

«Όπως έχουμε δει σε τόσους πολλούς κλάδους, οι μεγάλες εταιρείες βγάζουν πολλά χρήματα από την πλάτη των εργαζομένων τους, πολλοί από τους οποίους δεν άργησαν να χαρακτηριστούν «ουσιώδεις», καθώς διακινδύνευαν τη ζωή τους καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας».

Αλλά οι εργαζόμενοι παντού έχουν δει τη σκληρή δουλειά τους να καταλήγει σε στάσιμους μισθούς, ενώ διευθύνοντες σύμβουλοι, άλλα κορυφαία στελέχη και μεγάλοι επενδυτές κάνουν γκανγκμπάστερ, λέει ο Ράιχ.

Μόλις το 6%  συνδικαλίζεται σήμερα στις ΗΠΑ

Σαράντα χρόνια καταστροφής των συνδικάτων και παρακμής της οικονομίας έχουν κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, ενώ εκτονώνουν την αμερικανική εργατική τάξη, λέει ο πρώην Αμερικανός υπουργός.

«Αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι της UPS αντέδρασαν. Και γιατί πάνω από 320.000 άλλοι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους έχουν προχωρήσει σε απεργία μέχρι στιγμής φέτος. Οργανώνονται για να ανοικοδομήσουν την εργατική δύναμη και να απαιτήσουν την αμοιβή και την αξιοπρέπεια που τους αξίζει».

Ο ίδιος παροτρύνει να μην ξεχνάμε ότι «οι εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους και τους διευθύνοντες συμβούλους».

Ο Ράιχ πισεύει πως αν οι εργαζόμενοι σταθούν μαζί, θα κερδίσουν. «Είναι μια παλιομοδίτικη ιδέα που ισχύει σήμερα όσο ποτέ. Λέγεται Αλληλεγγύη».

Δυστυχώς, μετά από δεκαετίες συνδικαλιστικής κατάρρευσης, μόνο το 6% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι σήμερα οργανωμένο, λέει ο Ράιχ.

«Όταν ήμουν παιδί τη δεκαετία του 1950, το 1/3 όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ήταν συνδικαλιστές. Κάτι που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί τις τρεις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμερική δημιούργησε τη μεγαλύτερη μεσαία τάξη που είχε δει ποτέ ο κόσμος. Και γιατί, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1980, αυτή η μεσαία τάξη έχει εξασθενήσει, δημιουργώντας θυμό και άγχος που διοχετεύεται σε ρατσισμό, ξενοφοβία και οργή, από κυνικούς, διψασμένους για εξουσία πολιτικούς».

Άραγε, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός αναρωτιέται, αυτό το καλοκαίρι της δυσαρέσκειας στην εργασία σηματοδοτεί ότι το εκκρεμές πρόκειται να γυρίσει πίσω;