Πέθανε ο σπουδαίος Έλληνας ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο σημαντικός Έλληνας ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος. Σύμφωνα με πληροφορίες, τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν διασωληνωμένος.

Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στον Γιάννη Μόραλη, αποφοιτώντας το 1965. Από το 1969 ως το 1974 έζησε και εργάστηκε στη Λωζάννη, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, όπου πήγε με υποτροφία του Ιδρύματος Ford. Από το 1988 διδάσκει Zωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανάμεσα στις οποίες η Μπιεννάλε της Αλεξάνδρειας το 1977 και τα Ευρωπάλια στις Βρυξέλλες το 1982.

Επηρεασμένος από τα κοινωνικά προβλήματα, εντόπισε το ενδιαφέρον του στον άνθρωπο, που αποτελεί επίκεντρο της ζωγραφικής του, ενώ η μορφή του μοτοσυκλετιστή αποτελεί χαρακτηριστική φιγούρα σε όλη τη διάρκεια της δημιουργίας του. Απομακρυνόμενος σταδιακά από τη ρεαλιστική απεικόνιση, πειραματίστηκε για λίγο με τεχνικές της πρωτοπορίας, για να υιοθετήσει τελικά την εξπρεσιονιστική γραφή.

Ο (μη) φόβος του θανάτου

«Κι ο φόβος του θανάτου; Δεν υπάρχει σαν σκέψη;» τον ε’ιχε ρωτήσει ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλώνας στην huffingtonpost.gr για να λάβει την εξής απάντηση από τον εικαστικό:

«Να σου πω κάτι… ίσως όλα αυτά γίνονται από τον φόβο του θανάτου (γέλια). Εξηγούμαι: εδώ και τώρα εμείς που μιλάμε, ζούμε το φως της ζωής. Κάποια στιγμή ο διακόπτης κλείνει και όλα σκοτεινιάζουν. Ίσως, λοιπόν, η συνείδηση αυτής της πραγματικότητας, ότι είμαι κοντά στη στιγμή που θα κλείσει ο διακόπτης, με κάνει να… τρέχω! Να χαρώ τη ζωή όσο μπορώ περισσότερο, γιατί υπάρχει από δίπλα και πολύ κοντά η ανάσα του χάρου (γέλια)».

«Σε ένα φανταστικό μουσείο του μέλλοντος, δίπλα σε ποιους θα ήθελες, ιδανικά, το έργο σου να υπάρχει;» συνεχίζει ο Γιώργος Μυλωνάς.

«Δεν το έχω σκεφτεί γιατί… δεν με ενδιαφέρει καθόλου το τι θα γίνει μετά από μένα. Βλέπω κάποιους οι οποίοι νοιάζονται και καλώς νοιάζονται να εξασφαλίσουν την καλύτερη συνέχεια του έργου τους. Θα έλεγα ότι… μου είναι αδιάφορο… αλλά όχι ολόκληρα. Τώρα που το λέω… πήγα να πω ότι δε με νοιάζει εμένα όταν πεθάνω τι θα γίνει. Κι όμως δεν είναι έτσι. Βεβαίως δεν πιστεύω σε μαλακίες, η συνείδηση παύει να υπάρχει. Αλλά όμως μελαγχόλησα μόλις το σκέφτηκα. Δεν με εκφράζει απόλυτα. Μάλλον θα ήθελα κι εγώ, τώρα που με ρωτάς, κάπως να προστατευθεί το έργο. Ο ίδιος δεν πρόκειται να το κάνω, αλλά θα ήθελα κάποιος να το προστατεύσει. Οπότε σου απαντώ στο αρχικό ερώτημα: με ποιους θα ήθελα να γειτονεύω; Με τους συνάδελφους που έχω μια καλή γνώμη γι’ αυτούς. Για παράδειγμα, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, που τον θεωρώ σημαντικό ζωγράφο, ο Χρόνης ο Μπότσογλου, ο Τάσος ο Μαντζαβίνος και άλλοι όπως ο Φασιανός. Να μου επιτρέψεις κι ένα τελευταίο σχόλιο εδώ: ο Φασιανός μέσα στον ελληνικό χώρο είναι κάτι το πολύ σημαντικό. Και μου κάνει εντύπωση που σε μια διεθνή έκθεση εδώ σε μας, δεν πήρανε τον Φασιανό. Λένε ότι κάνουν μοντέρνα, σύγχρονα πράγματα κι ότι αυτά είναι πίσω μας. Αυτό είναι μεγάλο λάθος και σοβαρό έλλειμμα στην παιδεία μας. Προσοχή παιδιά, μην τρέχουμε χωρίς να βλέπουμε» απαντάει ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος.

«Παλιότερα, όταν ζούσες στην Αμερική, με ποιο έργο «χανόσουνα»» τον ρωτάει στη συνέχεια ο Γιώργος Μυλωνάς για να λάβει την απάντηση: «Στη Νέα Υόρκη το ’71 είχα καθημερινό στέκι το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Ήταν μεγάλο μάθημα και μετά πήγαινα στο Μετροπόλιταν να δω τους παλιούς μαστόρους. Κάθε μέρα. Τότε ανακάλυψα τον Μόντριαν».

Δείτε μία συνέντευξη του καλλιτέχνη