Μαρξοφοβία

Επί του προσωπικού. Την προηγούμενη εβδομάδα συντόνισα στον Κήπο του Μουσείου την παρουσίαση για τον τόμο με κείμενα του Αριστείδη Μπαλτά με τίτλο «Η Αριστερά ως σήμερον, ως αύριον και ως χθες. Ένα φάντασμα πλανιέται…» από τις εκδόσεις νήσος.

Για την ακρίβεια ο τόμος τέμνει δύο επετείους: τα 25 έτη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς και τα 31 των εκδόσεων νήσος. Προφανώς το timing συγκέντρωσε το ενδιαφέρον. Και λόγω του γεγονότος πως η παρουσίαση έγινε μεταξύ δύο εκλογικών μαχών. Η πρώτη δε ως γνωστόν ήταν οδυνηρή για τον ΣΥΡΙΖΑ και άρα η όλη παρουσίαση για ένα μέρος του δημόσιου λόγου διαβάστηκε και ως μέρος της υπαρξιακής κρίσης ή και αναζήτησης στον χώρο της Αριστεράς.

Την όλη υποψία – στα μάτια πάντα των καχύποπτων- ενίσχυσε η παρουσία μίας εκ των ομιλητριών: της Έφης Αχτσιόγλου. Λογικό ως έναν βαθμό ακόμη και επειδή ακριβώς η βουλεύτρια και πρώην υπουργός όντως ξεδίπλωσε με αφορμή τον τόμο ορισμένες ενδιαφέρουσες σκέψεις πάνω στο πλαίσιο που πρέπει η Αριστερά να κινηθεί. Για παράδειγμα, είπε πως δεν πρέπει «να κρύβουμε τις αποτυχίες μας ή τις στρατηγικές μας αμηχανίες κάτω από το χαλί» και αυτό μας το διδάσκει ο Μπαλτάς με τα κείμενα του- παρεμπιπτόντως τα κείμενα αυτά εκτείνονται απ’ το 1976 μέχρι και το 2022. Και είναι από τον Πολίτη, την Εποχή, το Αντί, την Αυγή, μέχρι εισηγήσεις, ακόμη και από τα Νέα με ένα επίσης εκπληκτικό επίμετρο του συγγραφέα.

Η Αχτσιόγλου, ακόμη μίλησε για υποχωρήσεις στο ιδεολογικό, που ενέτειναν την δεξιά ηγεμονία, για έναν αναγκαίο αναστοχασμό που απαιτείται αλλά εν κινήσει, για μια Αριστερά που πρέπει να μάθει να ακούει αλλά και πως το ρεύμα αυτό, παρά την κυβερνητική του θητεία, παραμένει για μέρος των συστημάτων ένα φάντασμα για μια ολική ανατροπή και «αυτό είναι τίτλος τιμής».

Ο ευέλικτος Μικροπολιτικός των Νέων, είχε άμεσο ανακλαστικό την επόμενη ημέρα, όπως και ο Άρης Ραβανός στο Βήμα με ρεπορτάζ.

Και πάμε στα δύσκολα. Με αφορμή τον τόμο και την παρουσία της Αχτσιόγλου -εδώ να πούμε πως ομιλίες έγιναν και από τον Χάρη Γολέμη, την Κατερίνα Παπανικολάου και την Δανάη Κολτσίδα που εκπροσωπήθηκε απ’ τον Ανδρέα Μαράτο- ένα μέρος των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ και της πρώην υπουργού θεώρησε πως εδώ υπήρξε μια βραδιά ιακωβίνων, μια βραδιά συνομωσίας.

Αν ένα φάντασμα πλανιόταν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ – Ένγκελς πάνω απ’ την Ευρώπη, εδώ τα πράγματα στον Κήπο του Μουσείου, σύμφωνα με ορισμένους πολιτικούς και μη, ήταν πιο επικίνδυνα. Μια μαρξοφοβία σκέπασε το ίντερνετ.

Ειλικρινά, έχουμε τόσο μετατοπιστεί που μια παρουσίαση βιβλίου εγγράφεται στον κίνδυνο για το έθνος; Που μια ομιλία μιας τέως υπουργού, δεν αντιλέγω για το ενδιαφέρον σήμα της, θα μπορούσε να θέσει σε αναστάτωση τα δημοσιονομικά της Ελλάδας;

Έχουμε τόσο πάει πίσω που ενώ σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο συζητούν άφοβα για το κοινωνικό κράτος, το νέο Δημόσιο, το τέλος (;) του Νεοφιλελευθερισμού, ή απεργούν, αντιδρούν, διαβουλεύονται, στην μικρή Ελλάδα όλα τα σκεπάζει ο φόβος μην ψελλίσει κάποιος κάτι για τον Μαρξ ή μια άλλη λογική για το Κράτος ή κάτι για ένα δημόσιο ΕΣΥ;

Αυτό άραγε είναι προοίμιο ενός τοπίου με ομοιογένεια που θα εναντιώνεται σε κάθε ριζοσπαστική ή τέλος πάντων μη νεοφιλελεύθερη αναζήτηση; Εύχομαι πως όχι.