Το format της Euroleague δεν ήταν έτοιμο για την σύρραξη της Μαδρίτης

Να συμφωνήσουμε προκαταβολικά. Δεν καθιστά αλλοίωση της Euroleague μια σύρραξη αθλητών στο παρκέ. Έστω σαν αυτή της Μαδρίτης που από χθες το βράδυ κάνει τον γύρο του κόσμου.

Παίζοντας στους 180 σφυγμούς δεν θέλει και πολύ κάποια στιγμή να σου προκύψει ένα… ροντέο, πολλώ δε μάλλον αν εκεί βρίσκονται τα καλόπαιδα μιας χαρισματικής γενιάς Ισπανών που κέρδισαν τα πάντα στο πέρασμα τους, αλλά που δεν έμαθαν να χάνουν (ούτε τώρα στα… τελειώματα τους).

Φταίει περισσότερο ο Γιούλ και το αντιαθλητικό φάουλ στον Πάντερ; Φταίει ο Πάντερ που πριν από αυτό άρχισε τα κορδελάκια και μετά από αυτό πήγε φουριόζος στον Γιούλ; Φταίει ο αργεντινός -σε διαβατήριο και mood- Ντεκ που έριξε την πρώτη ή ο Γιαμπουσελέ που άρπαξε τον Έξουμ σε λαβή της ελληνορωμαϊκής; Δεν έχει καμία σημασία.

Σημασία έχει ότι το format της Euroleague δεν ήταν έτοιμο για αυτή τη σύρραξη. Διότι ναι, ποινές υπάρχουν και προβλέπονται για όλους. Αν δεν κοπούν όμως «ειδικά» στα μέτρα των δύο ομάδων, δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια σε μια σειρά που αφορά σε ένα εισιτήριο για το final four.

Διότι αν οι προβλεπόμενες ποινές επιβληθούν τότε ούτε η Παρτιζάν, η οποία θυμίζουμε ότι προηγείται ουσιαστικά με 2-0 στη σειρά, αλλά ούτε και η Ρεάλ δεν θα έχουν παίκτες για το game 3 της σειράς. Το αδιέξοδο είναι μπροστά…

Οι Σέρβοι έχουν συνολικά δηλώσει μόλις 13 στο ρόστερ τους για την διοργάνωση. Για να μπορούν να αγωνιστούν χρειάζονται μίνιμουμ οκτώ παίκτες. Αυτή τη στιγμή όλα δείχνουν πως ο Λεσόρτ, ο Έξουμ (που φαίνεται πως έχει χτυπήσει και σοβαρά) αλλά και ο Πάντερ πάνε για τιμωρίες μεγαλύτερες της μιας αγωνιστικής.

Ο κανονισμός όμως λέει ότι με μια αγωνιστική τιμωρούνται και όσοι μπήκαν στο παρκέ από τον πάγκο την ώρα της σύρραξης. Ο μοναδικός παίκτης των Σέρβων που δεν αποβλήθηκε χθες είναι ο ΛεΝτέι. Άρα η ομάδα του με το γράμμα του νόμου έχει διαθέσιμο μόνο τον Αμερικανό και τον (εκτός αποστολής χθες) Μπάλσα Κοπρίβιτσα.

Την ίδια στιγμή στο ρόστερ της Ρεάλ υπάρχουν συνολικά 18 παίκτες. Χθες δεν αποβλήθηκε ο Πουαριέ (και ο Γιούλ που πάει για καμπάνα 2-3 αγωνιστικών). Ο Γάλλος σέντερ όμως και οι έξι εκτός αποστολής μας κάνουν… έξι (γιατί Αλοθέν αναρρώνει από ρήξη χιαστού). Άρα ούτε οι Μαδριλένοι με το γράμμα του νόμου μπορούν να αγωνιστούν την Τρίτη στο Βελιγράδι.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ούτε τι έγινε, ούτε γιατί έγινε αυτό το σοκαριστικό περιστατικό. Το θέμα είναι τι θα γίνει, ποιος θα είναι ο «ειδικός χειρισμός» που μπορεί να κρατήσει τη σειρά ζωντανή.

Αυτός είναι ο πραγματικός γρίφος για την Euroleague και τον αθλητικό της δικαστή που ως το βράδυ πρέπει να μετατραπεί μάλλον σε εφευρέτη για να δώσει μια, συμβατή με την κατάσταση, λύση.

Εννοείτε πως η συνέχεια δεν θα είναι «κανονική». Η Παρτιζάν χωρίς τον Λεσόρτ, τον Έξουμ και τον Πάντερ είναι μια άλλη ομάδα και αυτές είναι απουσίες που αν υποθέσουμε πως θα τις έχει στα επόμενα τρία ματς, μπορεί εύκολα να «γυρίσουν» τη σειρά ή ακόμη και να μετατρέψουν σε ταξίδι αναψυχής μια ενδεχόμενη πρόκριση των Σέρβων στο Κάουνας.

Εννοείτε επίσης πως οποιαδήποτε απόφαση θα σχηματίσει και ένα «δεδικασμένο» που πάνω του θα πατήσουν οι επόμενοι θύτες και θύματα σε ένα αντίστοιχο περιστατικό. Δεν είναι καθόλου απλό.

Και δεν είναι ντροπή να σκεφτεί κάποιος πως η Euroleague, μια διοργάνωση που αυτόν τον καιρό διεκδικεί ας πούμε μια χορηγία 150 εκατ ευρώ από το Ντουμπάι, φαίνεται αυτή τη στιγμή πραγματικά εκτεθειμένη: Και στο κοινό της, και στις υπόλοιπες ομάδες που δεν φταίνε σε κάτι αν ο Γιαμπουσάλε έγινε χθες βράδυ παλαιστής και στο ίδιο το παιχνίδι.

Κάποτε, Νοέμβρη του 2004 στο Πάλας του Όμπερν Χιλς καταγράφηκε το πιο βίαιο περιστατικό στην ιστορία του NBA και μάλλον ολόκληρου του μπάσκετ (έχει ένα πολύ ωραίο σχετικό ντοκιμαντέρ το Netflix). Ήταν οι Πίστονς και οι Πέισερς και ένα σκληρό φάουλ του Ρον Αρτέστ στον Μπεν Γουάλας που οδήγησε στο απόλυτο χάος.

Το ΝΒΑ δεν τιμώρησε απλά τους πρωταγωνιστές. Τους έστησε στον τοίχο. Ο Ρον Αρτέστ τιμωρήθηκε για το υπόλοιπο της σεζόν (73 αγώνες κανονικής περιόδου και 13 playoffs), ο Στίβεν Τζάκσον έχασε 30 αγώνες, ο Ζερμέιν Ο’ Νιλ άλλους 15, ο Μπεν Γουάλας έξι, ο Άντονι Τζόνσον πέντε κλπ.

Εκεί όμως όταν η συμμετοχή του παίκτη χάνεται από δική του υπαιτιότητα πονάει και η… τσέπη του. Ο Αρτέστ για παράδειγμα την τιμωρία του την πλήρωσε κάπου 5 εκατ δολάρια από τα ματς που έχασε. Και αυτό ήταν το «κλειδί» για να μην συμβεί ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο. Ίσως αυτή να είναι τελικά και η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα…