Έτσι διαπλάθεται η νεανική και κοινωνική βία

Πολύς και αδιάκοπος θόρυβος για την εγκληματική συμπεριφορά ατόμων παιδικής και προεφηβικής ηλικίας. Ίσως και σε πιο προχωρημένα στάδια ηλικίας. Όλοι σχεδόν οι αναλυτές, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, προσπαθούν να ρίξουν φως στο φαινόμενο, αλλά διστάζουν να προχωρήσουν στα αίτιά του. Το γιατί είναι προφανές: Και εδώ βασιλεύει η αθεράπευτη omerta. Ο νόμος της σιωπής που διαιωνίζει το κακό. Οι περισσότεροι ξέρουν τις ρίζες του κακού, αλλά σιωπούν. Άλλοι από ανοχή ή έμμεση συμμετοχή στην καλλιέργεια της βίας. Και άλλοι από μοιρολατρεία. Από ένα διεθνές κισμέτ (πεπρωμένο) που έχει εντάξει τη βία στα… φυσικά φαινόμενα!

Ας γίνουμε όμως σαφέστεροι. Η βασικότερη και ίσως σκόπιμα αποσιωπημένη αλήθεια είναι, ότι σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας, από τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια, τα λύκεια και τα ΑΕΙ, το μόνο μάθημα, που ή διδάσκεται ως «δευτερεύον μάθημα» ή κατατάσσεται στα αζήτητα, είναι η Αγωγή. Σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης έρευνας, γνώσης και πρακτικής εφαρμογής. Συνώνυμο της πολιτικής και πολιτιστικής Αγωγής κάτι το πιο γνωστό, αλλά και αυτό στα ράφια των αζήτητων, η Παιδαγωγική, την οποία όχι μόνον αγνοούν, αλλά επιπλέον και την εμπαίζουν αρκετοί μονίμως αδιαπαιδαγώγητοι διδάσκοντες.

Ας γίνουμε ακόμη πιο σαφείς. Η Ελλάδα έχει περάσει στα χρονικά της επίσημης παιδείας αρκετές δεκαετίες βίαιου διχασμού, που εκ των πραγμάτων, αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο του εξανθρωπισμού. Η δική μου γενιά που διαδέχθηκε το έπος του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης έζησε τη χειρότερη εμφυλιοπολεμική περίοδο επίσημης… «σωφρονιστικής βίας». Με κάποιους ή και πολλούς διδάσκοντες ν’ αντιμετωπίζουν τους «μη επιμελείς» μαθητές, ως απόβλητους της μαθητικής κοινότητας, με αστραφτερές σφαλιάρες, κάποιες γροθιές, βρισιές ή και μαστιγώματα με άθραυστες βέργες αγριελιάς, που μαύριζαν τις γάμπες, τους γυμνούς μηρούς των ανηλίκων με τα κοντά παντελονάκια…

Η περίοδος βίας 1956-1967

Ποια άραγε η στάση των περισσότερων γονέων σ’ αυτό το εμφυλιοπολεμικό 1946-1949 και βάλε «διαπαιδαγωγικό» Νταχάου; Σχεδόν όλοι οι γονείς (περισσότερο οι πατεράδες) λόγω σωματικής… ρώμης και συμμόρφωσης προς τον κανόνα «συμμόρφωση προς τας υποδείξεις». Ναι λοιπόν, οι περισσότεροι «νομοταγείς» στις μαστιγώσεις και κάθε λογής βασάνους προήχθησαν σε ροπαλοφόρους Ηρακλείς του εμφυλιοπολεμικού και μετεμφυλιοπολεμικού Στέμματος. Το πώς αντέδρασαν οι μικροί βασανιζόμενοι, τα θύματα του εθνικού αυτοδιασυρμού, σ’ αυτή την ασταμάτητη λαίλαπα είναι γνωστό: Με το ενδόμυχο μίσος ή και με την κατάθλιψη. Αυτά με λίγα λόγια ήταν τα επιτεύγματα ενός συστήματος, που όχι μόνο σακάτεψαν ψυχοσωματικά την παιδική και εφηβική ηλικία, αλλά και την προετοίμασαν να πρωτοστατήσει στη ριζοσπαστική πολιτική-πολιτιστική Άνοιξη του ’60!

Η έλλειψη του μαθήματος της Παιδαγωγικής, καθιστά τους μεν μαθητές και τις μαθήτριες σαδιστικούς βασανιστές συμμαθητών ή συμμαθητριών τους, αλλά και τους διδάσκοντες σε αδιάφορους παρατηρητές των ψυχοφθόρων βασανισμών των απροστάτευτων μαθητών.

Με πιο άραγε τίμημα αυτή η μορφωτική επανάσταση της γενιάς του ’60; Με τα φακελώματα στα τμήματα Ασφάλειας της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, γιατί όχι και με τους καταδότες του σπουδαστικού τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων που περικύκλωναν τον προαύλιο χώρο ή και την είσοδο στα ΑΕΙ.

Αυτή ήταν η «Άνοιξη του ’60», που άντεξε από το 1956 ως και την 21η Απριλίου 1967, δηλαδή 11 χρόνια πνευματικής και πολιτισμικής ανάτασης αλλά στα συρματοπλέγματα ενός στυγνού αστυνομικού κράτους, με εξαίρεση την δημοκρατική περίοδο 1963-1965 (Κυβέρνηση εκ Γ.Α. Παπανδρέου) που την ανέτρεψε η διαβόητη Αποστασία των Κων. Μητσοτάκη, Δ. Παπασπύρου και Σία και η οποία λειτούργησε ως ημιεπίσημος προπομπός της Απριλιανής δικτατορίας…

Μία άλλη μορφή βίας στα ΑΕΙ

Αλλά και στη μακρά μεταδικτατορική περίοδο, η βία, ως ανεπίσημη αλλά διαρκής απεχθέστατη μορφή ημιεπίσημης πολιτικής, ασκήθηκε ανενόχλητη και καταλυτική για τα ελληνικά ήθη στα ίδια τα ΑΕΙ. Με τη βοήθεια μιας ανόητης νομοθεσίας, που έδωσε δικαίωμα ψήφου ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών, ορισμένοι υποψήφιοι των πανεπιστημιακών ΔΕΠ για τα πρυτανικά αξιώματα, σχημάτιζαν με τη βοήθεια ταραχοποιών φοιτητών, αλλά και εξωπανεπιστημιακών «συντρόφων» τους, κομματική δύναμη ανατροπής αντιπάλων καθηγητών για τα πρυτανικά αξιώματα. Η πολεμική κατά των αντιπάλων υποψηφίων πρυτάνεων γινόταν με το χτίσιμο των γραφείων τους με τούβλα από τις ομάδες των στρατολογημένων φοιτητών και εξωπανεπιστημιακών «αντιεξουσιαστών».

Άλλοτε με χτισίματα των γραφείων των καθηγητών τους και άλλοτε με τη διαπόμπευση των διδασκόντων μέσα στα γραφεία τους, «νταήδες», διδασκόμενοι και των δύο φύλων, διασύρουν και μηδενίζουν ψυχικά τους καθηγητές τους. Σε κανένα μα κανένα διδακτικό βιβλίο δεν περιλαμβάνεται μάθημα της Παιδαγωγικής που θα μπορούσε να συνετίσει τους ασύδοτους ταραξίες

Εν τέλει τίθεται το ερώτημα: Με αυτή τη διαπαιδαγώγηση από τους ίδιους τους διδάσκοντες «διδάσκεται» το σημερινό μάθημα της Παιδαγωγικής, που είναι και η πεμπτουσία των δημοκρατικών ηθών;

Στο μάθημα του Αστικού Δικαίου και από τη μελέτη του Αστικού Κώδικα του 1946, που συνετάγη πριν από 77 χρόνια από διακεκριμένους νομομαθείς, καθηγητές πανεπιστημίου, μάθαμε ότι ακρογωνιαίοι λίθοι του Αστικού Δικαίου που έλκει τις ρίζες του από το αδιατάρακτο στους αιώνες Βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο ότι, βασικά θεμέλια του Αστικού Δικαίου είναι η Καλή Πίστη και Συναλλακτικά Ήθη. Για τις δύο αυτές αξίες γίνεται αναφορά σε αμέτρητα άρθρα του Αστικού Κώδικα, που δεσμεύουν τους δικάζοντες δικαστές ν’ απονέμουν τη Δικαιοσύνη με ευθικρισία και αίσθημα αυξημένης ευθύνης.

Γιατί άραγε μέχρι σήμερα αυτή η υπέροχη Παιδαγωγική του Αστικού Δικαίου να παραβιάζεται με πράξεις βίας από κάποιους διδάσκοντες στα ΑΕΙ στις μεταξύ τους διενέξεις; Διαπαιδαγωγούν ή όχι έτσι τους φοιτητές τους στη βίαιη και σκαιά περιφρόνηση των νόμων, άρα και στην κατάργηση της κοινωνικής προόδου και των ιδανικών της γαλήνης και της αλληλεγγύης ;

————————–

*Παιδαγωγική Με τον όρο αυτό προσδιορίζονται οι αρχές και οι μέθοδοι της ορθής αγωγής των νέων: Η Παιδαγωγική είναι μια ανθρωπιστική και εφαρμοσμένη κοινωνική επιστήμη, που προέκυψε από τη Φιλοσοφία και έχει ως αντικείμενο την ολόπλευρη εξέλιξη του παιδιού, εξ ου και η ίδια η ονομασία αυτής της επιστήμης (αγωγή των παίδων). Κατ’ επέκταση η Παιδαγωγική καλύπτει τις ανάγκες για ολοκλήρωση του πνευματικού και ηθικού επιπέδου αλλά και της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς και των μεγαλύτερων ηλικιών, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.