Αλκίνοος Ιωαννίδης: Πιο εντός «Τόπου και χρόνου» από ποτέ

Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία ένα τραγούδι ήταν αυτό που ξεχώρισε στην ζωντανή εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο VOX.

Η «Πατρίδα», η δική του πατρίδα, η δική μας πατρίδα, η πατρίδα όλων μας θύμισε πόσο συγκλονιστικός είναι ο αγαπημένος τραγουδοποιός στη σκηνή.

Σε μια εποχή που αμφισβητούμε την ύπαρξη του πολιτικού τραγουδιού, που αναρωτιόμαστε αν η γενιά των καλλιτεχνών που διαπρέπει σήμερα έχει στο ρεπερτόριο της τέτοια τραγούδια έρχεται ο Αλκίνοος και απαντάει σε όλα με έναν ύμνο στην ειρήνη.

Από το 2009 και τον δίσκο «Νεροποντή» έχω ακούσει δεκάδες φορές το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.

Ο Αλκίνοος στέκεται μόνος του στη σκηνή και ερμηνεύει το τραγούδι, σχεδόν το απαγγέλει, ανατριχιάζοντας το κοινό που τον ακούει σιωπηλό. Μόνο δάκρυα έβλεπες και ανθρώπους που έκαναν εικόνα τους στίχους που περιέγραφαν τη φρίκη του πολέμου, την αγωνία του ανθρώπου, τη ματαιότητα ενός κόσμου που τον τρομάζει.

Ο Αλκίνοος με την πείρα των χρόνων, με την ωριμότητα ενός καλλιτέχνη που διανύει την καλύτερη φάση του στέκεται απέναντι σε θαυμαστές που ήρθαν να τον δουν πίνοντας το ποτό τους και «τολμάει» να τους δείξει την αλήθεια του. Μια φορά μάλιστα μόνος του και άλλη μια με full μπάντα. Σαν να ήθελε να το επαναλάβει για να το εμπεδώσουμε. Σαν να ήθελε να μας το δώσει με δύο τρόπους που ο ένας δεν αφαιρούσε τίποτα στον άλλο.

«Δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου / ούτε το τέλος του κόσμου / Με τρομάζεις εσύ / Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας / του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα / διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού / τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο».

Η παράσταση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο VΟΧ είναι απολαυστική και άρτια. Είναι ηλεκτρική, μετά από πολύ καιρό, και δομημένη με τρομερή μαεστρία. Δίπλα του τέσσερις απίστευτοι μουσικοί, τέσσερις άνθρωποι που έπαιξαν μαζί του πριν 20 χρόνια σε εκείνο τον ιστορικό live δίσκο «Εκτός τόπου και χρόνου» και επέστρεψαν σήμερα φανερά εξελιγμένοι και ορεξάτοι. Σταύρος Λάντσιας, Μιλτιάδης Παπαστάμου, Γιώτης Κιουρτσόγλου και Μιχάλης Καπηλίδης έδωσαν στο live ένα ξεχωριστό ρυθμό.

Όλα τα τραγούδια του Αλκίνοου που αγαπάμε ήταν εκεί, με μόνη παράλειψη την δική μου αγαπημένη «Αγορά» και υπήρχαν σόλα που σε μετέφεραν κατευθείαν σε τζαζ στέκια της Νέας Υόρκης.

Ο τραγουδοποιός που δεν απογοήτευσε ποτέ το κοινό του, έμεινε σχεδόν 2,5 ώρες στη σκηνή με την ηλεκτρική κιθάρα του, με το χαμόγελό του και με ένα μικρό μέρος λίγο πριν το φινάλε αφιερωμένο στις παραγγελιές των θαυμαστών του.

Όλα ήταν εκεί, και όλα ήταν όπως έπρεπε. Ένα γεμάτο πρόγραμμα που δεν άφηνε κανέναν παραπονεμένο. Και που μας άφησε στα χείλη με εκείνο το «Κι όχι, δεν καταλαβαίνω / δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω». Την καλύτερη απάντηση στον Διονύση Σαββόπουλο, που και εκείνος είμαι σίγουρη ότι καμαρώνει πολύ.