Οι Elephas tiliensis μιλούν στην in για την Σεροτονίνη και την αναζήτηση της ευτυχίας

Το ανατρεπτικό έργο Σεροτονίνη του Μισέλ Ουελμπέκ, ενός από τους πιο δαιμόνιους κι επιδραστικούς σύγχρονους λογοτέχνες, μεταφέρουν ξανά σε ελεύθερη απόδοση στη θεατρική σκηνή για πρώτη φορά παγκοσμίως, μετά τα αλλεπάλληλα sold out, οι Elephas tiliensis από τις 14 Νοεμβρίου έως και τις 10 Ιανουαρίου στο ΒIOS.

Μια παράσταση πολλαπλών μέσων, σε συν-σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου, βαθιά υπαρξιακή, ανορθόδοξα ρομαντική, για τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού.

Η Σεροτονίνη είναι ένα έργο άκρατου κυνισμού, ακραίου χιούμορ και σαρκασμού για την πολιτική παρακμή του σύγχρονου κόσμου, που εξασθενεί το σώμα και την ψυχή. Ματαιωμένοι άνθρωποι σε έναν ματαιωμένο κόσμο, σκληρό, ανελέητο για τους αδύναμους, που δεν τηρεί σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του. Πατριαρχία, ρατσισμός, ένοπλη βία, διακρίσεις, φυλετικά στερεότυπα, έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης, body shaming. Πυρκαγιές, καταστροφές, πανδημίες. Η φύση εκδικείται. Σε μια παρακμασμένη Ευρώπη καθένας είναι ερήμην δυστυχής. Η κατάθλιψη είναι μια εν δυνάμει συνθήκη, που επιβάλλεται από μια τοξική κοινωνία. Η αρρώστια γίνεται το παιδαγωγικό εργαλείο στον δρόμο για την ευτυχία.

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου μίλησαν στο in για την ουσία αυτή που φέρνει ευτυχία!

Τι σημαίνει Σεροτονίνη;

Σεροτονίνη είναι η ορμόνη της ευτυχίας και της καλής διάθεσης. Είναι επίσης το μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ που μιλάει για έναν ήρωα, τον Φλοράν ο οποίος βρίσκεται σε κατάθλιψη και ψάχνει πίσω στη ζωή του να δει τι πήγε λάθος και αν υπάρχει νόημα και δυνατότητα να πάρει πάλι το νήμα από την αρχή.

Με τι ασχολείται το έργο;

Το έργο μιλάει για την συνθήκη που δημιουργεί ο δυτικός πολιτισμός, αυτός που ζούμε δηλαδή, ο οποίος, ενώ προσφέρει άπειρες δυνατότητες και επιλογές, αποκλείει τον ίδιο τον άνθρωπο από το σύστημά του με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να βρουν την χαρά και την ευτυχία πουθενά. Μιλάει για το πως η κοινωνική συνθήκη μας οδηγεί σε ακραίες επιλογές προκειμένου να αντλήσουμε την ηδονή, να βρούμε το γέλιο, ενώ η αγάπη και η φροντίδα παίρνουν από δίπλα μας χωρίς καν να τις πάρουμε είδηση. Μιλάει για τους ανθρώπους που είναι μόνοι ενώ νομίζουν ότι βρίσκονται μαζί. Μιλάει για ένα φανταστικό χάπι που μπορεί να μας χαρίσει την ευτυχία.

Είναι αυτή η ουσία η λύση στα προβλήματά μας;

Η ουσία αυτή θα μπορούσε να είναι η λύση στα προβλήματα μας. Αυτό που επεξεργάζεται το έργο και ίδια η παράσταση είναι το αν υπάρχουν μαγικά χάπια και αν μέσα σε αυτή την τοξική συνθήκη, πολιτική και κοινωνική, μέσα σε αυτή την καθημερινότητα μπορεί κάποιος να βρει τον εαυτό του, μπορεί να ησυχάσει, μπορεί να βρει την ζεστασιά που αποζητάει μέσα του και στους δίπλα του, ώστε μπορεί να μπορεί να λειτουργεί με ενσυναίσθηση, σεβασμό και αγάπη.

Σε ποιο σημείο βρίσκουμε τον Φλοράν;

Ο Φλοράν είναι σε εκείνο το σημείο που θα λέγαμε ότι ένας άνθρωπος έχει τερματίσει τη ζωή του. Έχει πειραματιστεί με τα πάντα, έχει δοκιμάσει τα πάντα και, ξαφνικά, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στο σημείο εκείνο που δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο δεν μπορεί να χαρεί τίποτα, ακόμα και όταν τα έχει όλα. Αποφασίζει τότε να ανατρέξει σε όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή του προκειμένου να καταλάβει πράγματα για τον ίδιο τον εαυτό του και εκεί βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόσωπο, δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό, και η εικόνα που αντικρίζει δεν είναι αυτή που περιμένει.

Πώς αλλάζει τη ζωή του;

Ένα βράδυ βλέπει στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ που μιλάει για ανθρώπους που σε μια νύχτα αποφασίζουν να ξεφορτωθούν του παρελθόν τους με το να αλλάξουν το όνομά τους, να αλλάξουν ταυτότητα, να κυκλοφορήσουν ως άγνωστοι μέσα στον κόσμο. Μηδενίζει έτσι το κοντέρ ελπίζοντας πως θα μπορέσει να βρει μια λύση στο πρόβλημα του το οποίο και ο ίδιος δεν αναγνωρίζει ως πρόβλημα.

Πώς έγινε και μας διέφυγε η ευτυχία;

Όλα τα αγαθά προσφέρονται απλόχερα. Τα πάντα είναι στο πιάτο μας και περιμένουν να τα αρπάξουμε. Τουλάχιστον μας δημιουργείται αυτή η αίσθηση. Και έτσι, σιγά-σιγά, επειδή τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι πραγματικό μένουμε με μια αίσθηση κενού. Ο συγγραφέας με την τεχνική του σοκ, με πάρα πολύ χιούμορ, μαύρο χιούμορ, μας δείχνει τον ίδιο τον κόσμο μας, μας δείχνει την ίδια τη ζωή μας. Κι εμείς βλέποντάς την μπορούμε να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα.