Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ο πρωθυπουργός και πάλι «μαθητής»

Στις 7 Ιουνίου ο «Τ» δημοσίευε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Ο μαθητής μου ο Κώστας», στο οποίο ο καθηγητής Φυσικής Νίκος Κακαβελάκης μιλούσε για τον μαθητή του, τον σημερινό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανατρέχοντας στα 1930, όταν υπηρετούσε ως υποδιευθυντής στο Πρακτικό Λύκειο Χανίων. Ο μόνος εναπομείνας από τους καθηγητές του κ. Κ. Μητσοτάκη άφησε με μεγάλη συγκίνηση να βγουν στο φως οι αναμνήσεις του για το παιδί «που από τότε φαινόταν πως θα γινόταν σπουδαίος».

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 15.11.1990, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Τέσσερις μήνες μετά το δημοσίευμα, στις 31 Οκτωβρίου, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «ξανάγινε μαθητής», προσκαλώντας κοντά του, στο πρωθυπουργικό γραφείο στου Μαξίμου, τον γέροντα πια καθηγητή του. Στη συνάντηση αυτή μοναδικός μάρτυρας ήταν ο «Τ». Δικαίως, αφού αυτός στάθηκε η αφορμή για να ξανασμίξουν καθηγητής και μαθητής μετά από είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια. «Από τα βαφτίσια του παιδιού του Πολυχρόνη Κακαβελάκη», όπως είπε ο πρωθυπουργός.

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 15.11.1990, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Είναι 12.30 το μεσημέρι. Οι άνθρωποι του προέδρου υποδέχονται σε σεβασμό τον ασπρομάλλη γέροντα. Η φράση «ο καθηγητής του προέδρου» κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Κι εκείνος προχωρεί με εμφανή τα σημάδια της συγκίνησης που τον διακατέχει.

Λένε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι «τέρας ψυχραιμίας». Ε, λοιπόν, αυτή τη φορά διέψευσε τη φήμη του: καθώς βγήκε στην πόρτα του γραφείου του για να υποδεχτεί τον καθηγητή του, αντίκρισα έναν άντρα με το τρακ του μικρού παιδιού και τα μάτια βουρκωμένα. Κι όταν ο «δάσκαλος» άνοιξε τα δύο τρεμάμενα χέρια του και τον έκλεισε στην αγκαλιά του, ο πρωθυπουργός κατέβαλε έντονη προσπάθεια για να πνίξει τη συγκίνησή του, καθώς έλεγε:

«Καλώς ορίσατε. Είχα πολύ συγκινηθεί μαζί σας και περίμενα να βρω την ευκαιρία για να σας καλέσω». Κρατώντας τον ο ίδιος από το χέρι τον κάθισε στον καναπέ.

Η αμηχανία της συγκίνησης

Ο καθηγητής σκούπιζε τα δάκρυα με το μαντήλι και ο πρόεδρος –καθισμένος στη διπλανή πολυθρόνα– προσπαθούσε να μην αφήσει τα δικά του να τρέξουν. Γι’ αυτό και πέρασε ένα λεπτό φορτισμένης σιωπής.

«Ξέρω, παιδί μου, ότι δεν σου μένει καιρός, αλλά ήθελα, παιδί μου, κύριε πρόεδρε δηλαδή, να σε δω» έσπασε πρώτος τη σιγή ο καθηγητής. Το πρόσωπο του «μαθητή» άστραψε από χαρά, ενώ του απαντούσε: «Χαίρομαι που σας βλέπω καλά, πάντως. Περάσανε πάρα πολλά χρόνια…»

Η αμηχανία είχε ξεπεραστεί. Η κουβέντα κυλούσε ζεστά, χωρίς τυπικότητες, για την αγάπη και την εκτίμηση του ενός προς τον άλλο, για τα μαθητικά χρόνια…

«Να επανέλθω, κύριε πρόεδρε, σ’ αυτό που σας έλεγα όταν ήσασταν μαθητής: σας ήθελα καθηγητή πανεπιστημίου» επαναλαμβάνει ο Νίκος Κακαβελάκης, όπως είχε επισημάνει και όταν μίλησε στον «Τ».

Κι ο πρωθυπουργός: «Με θέλατε, ε; Εγώ πέρασα μια φάση που το σκέφτηκα. Η ζωή τελικά με παρέσυρε στην πολιτική. Αλλιώς θα γινόμουν καθηγητής».

Ο δάσκαλός του καταλαβαίνει, του εύχεται μάλιστα «να τον βοηθήσει ο Θεός στο έργο του». Κι ο πρωθυπουργός απαντά: «Κάνω ό,τι μπορώ, κύριε καθηγητά. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Χρειάζεται προσπάθεια μεγάλη, αλλά θα τα καταφέρουμε. Την αλήθεια λέω στον κόσμο, ό,τι συμβαίνει. Κι αυτό είναι δύναμη. Έχω και τη συνείδησή μου ήσυχη ότι κάνω το σωστό: κι αυτό είναι μεγάλο πράγμα».

Δεν θα μπορούσε να απουσιάσει και η εκπαίδευση από τη συζήτηση. Αφορμή στάθηκαν τα λόγια του Κώστα Μητσοτάκη: «Βλέπω καμιά φορά παλιούς συμμαθητές μου, από το Πρακτικό Λύκειο των Χανίων. Το θυμούμαι πάντοτε και το φέρνω για παράδειγμα. Ήταν καλό σχολειό το δικό μας». Ο ενενηνταπεντάχρονος καθηγητής παρατηρεί: «Καλό σχολειό δεν ήταν το ίδρυμα. Ήταν πολύ καλό το προσωπικό…» Συμφωνεί ο πρωθυπουργός και επαυξάνει: «Μα το σχολειό το φτιάχνουν οι δάσκαλοι, όχι οι πέτρες».

«Η ζωή τα φέρνει»

Ο πρόεδρος ενδιαφέρεται για την οικογένεια του καθηγητή του. Τα παιδιά, την εγγονή του. Τότε ο «δάσκαλος» μιλάει για την κόρη του πρωθυπουργού, την Ντόρα Μπακογιάννη, εκφράζοντας τον καημό του: «Αυτή η κοπέλα…» Εδώ ο Κώστας Μητσοτάκης ξαναβρίσκει την ψυχραιμία του: «Τι να κάνουμε… Η ζωή τα φέρνει. Όλα τα ’χει η ζωή, και τα καλά και τα κακά…» λέει με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να θέλει να διώξει το γεγονός από τη σκέψη του.

Η συζήτηση συνεχίζεται. Έχει περάσει ήδη μισή ώρα. Ο καθηγητής ζητάει μόνος του να φύγει, γιατί «ο χρόνος σου, παιδί μου, είναι πολύτιμος». Ο πρωθυπουργός σηκώνεται από το κάθισμά του και τον βοηθάει. «Πολύ εχάρηκα που σας είδα. Να ’στε καλά. Το ’χα πάντα στην καρδιά μου να σας δω» του λέει και τρέχει για να ανοίξει την πλαϊνή πόρτα, ώστε να κουραστεί λιγότερο ο καθηγητής βγαίνοντας. Κι εδώ, καθώς τον ξεπροβοδίζει και εκείνος τον αγκαλιάζει και τον φιλάει, κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους τα δάκρυα στα μάτια του κ. Μητσοτάκη. Το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο και φανερή η προσπάθειά του να κρατήσει σταθερή τη φωνή του καθώς του λέει: «Στο καλό. Σας ευχαριστώ. Εύχομαι ακόμα πολλά χρόνια. Σας ευχαριστώ».

Στην ανοιχτή πόρτα έχουν μαζευτεί οι άνθρωποι του γραφείου του κ. Μητσοτάκη. Τους κοιτάζω: στα μάτια όλων στέκεται ένα δάκρυ. Κι απλώνουν τα χέρια στον γέροντα καθηγητή του πρωθυπουργού.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός της χώρας με μακρότατη πολιτική διαδρομή, γεννήθηκε στη Χαλέπα Χανίων στις 18 Οκτωβρίου 1918 και απεβίωσε στην Αθήνα σχεδόν εκατοντούτης, στις 29 Μαΐου 2017.