H ποινική μεταχείριση του βιασμού

Βασικό στοιχείο του νομικού μας πολιτισμού είναι ο σεβασμός στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ακόμη κι όταν αυτές δεν είναι αρεστές. Μπορούμε να κρίνουμε τις αποφάσεις, αλλά δεν μπορούμε να εργαλειοποιούμε και να πολιτικοποιούμε τη Δικαιοσύνη.

Ωστόσο, αν και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν μόνο πάνω στη δικαστική απόφαση για την αποφυλάκιση Λιγνάδη, δεν βλέπω να απασχολεί κανέναν η ελάφρυνση του αδικήματος του βιασμού, η οποία φέρει την υπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο Ποινικός Κώδικας που ψήφισε μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2019, λίγες ημέρες πριν το τέλος της κυβερνητικής του θητείας, μείωσε, χωρίς προφανή δικαιοπολιτικό λόγο, το ανώτατο όριο της ποινής που θα μπορούσε να επιβληθεί στο δράστη βιασμού ανηλίκου από 20 σε 15 χρόνια.

Μάλιστα, στο πρώτο προσχέδιο του Κώδικα που είχε φέρει προς ψήφιση η τότε κυβέρνηση, εισήγαγε έναν δικό της πλημμεληματικό βιασμό, όπου ο βιαστής θα μπορούσε να καταδικαστεί σε μία ποινή φυλάκισης ακόμα και 3 ετών, φυσικά με αναστολή. Ευτυχώς, μετά από αντιδράσεις του γυναικείου κινήματος, της Διεθνούς Αμνηστίας, αλλά ακόμα και στελεχών της τότε κυβέρνησης, η διάταξη αποσύρθηκε κακήν κακώς.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, διαισθανόμενη την μη συνάρτηση του νόμου με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, άλλαξε τον νόμο και πλέον ο δράστης ενός εκ των πλέον ειδεχθών εγκλημάτων, τιμωρείται ακόμα και με ισόβια κάθειρξη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο, όπως και την πρόβλεψη για αυστηρότερο όριο στην αποφυλάκιση τέτοιων δραστών.

Εάν, λοιπόν, η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν είχε αποφασίσει να αλλάξει μόνη της τις διατάξεις, ή έστω είχε προνοήσει να συμπορευτεί με τη λογική που επιτάσσει τέτοια αδικήματα να τιμωρούνται βαρύτατα και οι καταδικασμένοι δράστες να παραμένουν στη φυλακή πολύ περισσότερο, ενδεχομένως τώρα να μη συζητούσαμε για την αναστολή εκτέλεσης της ποινής που χορηγήθηκε στο Λιγνάδη.

Μπορεί το περιβόητο πλέον άρθρο 497 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας να μην αναφέρεται στη βαρύτητα του αδικήματος και στον χρόνο που ενδεχομένως να παραμείνει στη φυλακή ο δράστης ως προϋπόθεση για τη χορήγηση της αναστολής.

Η «ελάφρυνση», όμως, με την οποία περιέβαλε το αδίκημα ο ΣΥΡΙΖΑ, έστρωσε σίγουρα το χαλί της αποφυλάκισης του πρώην σκηνοθέτη.

Είναι υποκριτικό, λοιπόν, να εξοργιζόμαστε όταν ένας καταδικασμένος σε πρώτο βαθμό, βιαστής ανηλίκων, κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά να σιωπούμε για την αιτία που οι βιαστές δεν τιμωρούνται όπως τους αξίζει. Και οι «ευαίσθητοι δικαιωματιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν πολιτική σπέκουλα, οφείλουν πρώτα να απαντήσουν για τις άθλιες διατάξεις που πέρασαν με τον Ποινικό Κώδικα του 2019.

Η Σοφία Νικολάου είναι Δικηγόρος παρ ’Αρείω Πάγω , πρώην γ,γ Αντεγκληματικής Πολιτικής υποψήφια με τη ΝΔ στην Εύβοια