Η άνοδος και η πτώση ενός πολιτικού κλόουν

Ο Μπόρις Τζόνσον είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του αδιέξοδου τρόπου με τον οποίο αναπαράγεται η βρετανική πολιτική ελίτ.

Δεν είναι χωρίς δεξιότητες. Ούτε χωρίς παιδεία.

Όμως, την ίδια στιγμή έχει όλη την ελαφρότητα και τον κυνισμό που προσφέρει μια συγκεκριμένη διαδρομή εξαιρετικά μακριά από την πραγματική κοινωνία.

Διαβάστε επίσης: Τα μαθήματα της Γαλλίας

Μια διαδρομή, που τη βλέπεις σε αρκετούς Βρετανούς πολιτικούς και η οποία ξεκινάει από τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία και τα ιστορικά πανεπιστήμια, συνεχίζεται στη δημοσιογραφία ή τις επιχειρήσεις και καταλήγει στην πολιτική.

Με τις πολιτικές προτάσεις να διατυπώνονται στο όνομα ενός λαού, τη ζωή του οποίου δεν γνωρίζουν καθόλου.

Και μια βαθιά ριζωμένη αριστοκρατική νοοτροπία ότι «σε εμάς όλα συγχωρούνται».

Μόνο που κάποιες φορές δεν συγχωρούνται όλα.

Δεν συγχωρούνται τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, έστω και μικρά, ακριβώς γιατί αποτυπώνουν το περίγραμμα μιας συμπεριφοράς που κυρίως στηρίζεται στη συστηματική αποφυγή των συνεπειών.

Ούτε συγχωρείται η άσκηση πολιτικής με μόνο κριτήριο την ανέλιξη.

Ήταν ο Τζόνσον, που τώρα αντιμετωπίζει «εσωκομματικό πραξικόπημα», αυτός που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να υπονομεύσει την Τερέζα Μέι που διαπραγματευόταν μια συμφωνία για ένα Brexit χωρίς μεγάλες τριβές, για να μπορέσει να πάρει την πρωθυπουργία και μετά πρακτικά να υπογράψει μια ανάλογη συμφωνία.

Και μπορεί να αποδείχτηκε αποτελεσματικός στην έγκαιρη προμήθεια εμβολίων για τη Βρετανία, όμως την ίδια στιγμή ήταν βασικός υπεύθυνος για το ότι η Βρετανία καθυστέρησε να πάρει μέτρα για την πανδημία.

Την ίδια στιγμή, αποδεικνύεται ότι το Συντηρητικό Κόμμα στη Βρετανία έχει ακόμη ιδιαίτερα έντονα ένστικτα επιβίωσης. Όταν ένας πρωθυπουργός δεν αποδίδει και υπάρχει κίνδυνος να χάσουν τις επόμενες εκλογές, τότε τον ανατρέπουν. Ακόμη και με «πισώπλατα μαχαιρώματα».

Δεν δίστασαν να το κάνουν ακόμη και απέναντι στη Μάργκαρετ Θάτσερ.

Όμως, είναι σημαντικό στοιχείο ότι αποχωρεί από το προσκήνιο ο Μπόρις Τζόνσον.

Γιατί μπορεί να ήταν χαρισματικός σε ορισμένες πλευρές, όμως ήταν κατά βάση τοξικός στο είδος της συμπεριφοράς και της πολιτικής τακτικής που επέλεγε.

Η βρετανική πολιτική σκηνή θα είναι σε καλύτερη μοίρα χωρίς τους θεατρινισμούς του.

Και γενικά χρειαζόμαστε πολιτικούς με λιγότερη θεατρικότητα και περισσότερη ουσία. Και ικανότητα.