Τσούχτρες

Το ελληνικό καλοκαίρι ήταν μέχρι πριν από έναν μήνα το καταφύγιό μας. Τα σύννεφα της κρίσης, τα ζόρια των Μνημονίων και η ασυνεννοησία που αυτά έφεραν στις μεταξύ μας σχέσεις, η κατάθλιψη του υποχρεωτικού λόγω Covid εγκλεισμού, διαλύονταν κάτω από τον ήλιο και μέσα στη θάλασσα. Το ελληνικό καλοκαίρι δεν ήταν μόνο ένα θεωρητικό σχήμα για οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης.

Δεν ήταν μόνο το επιτυχημένο τουριστικό στερεότυπο που βοηθά τους πράκτορες να πουλάνε τα πακέτα τους σε εξαντλημένους ανθρώπους του παγκόσμιου μόχθου. Hταν η παραδοσιακή συνταγή μας για να ξεκολλά το φιδοπουκάμισο του χειμώνα από το δέρμα μας και μαζί του να παρασέρνει τα σκοτάδια της ψυχής μας. Η θάλασσα έμπαινε μέσα μας. Γαλάζια, δροσερή, με ιόντα ιωδίου να αναμοχλεύουν το σύστημα σκέψης και αίσθησης και να γυρίζουν τον διακόπτη του θυμικού μας στην ένταση της θετικής συμπλήρωσης.

Μέχρι που ήρθαν τα διάφανα μακρυπλόκαμα πλάσματα να κυριεύουν το γαλάζιο. Η εισβολή που φοβόμασταν ότι θα συμβεί στη θάλασσα συντελείται στο τώρα. Οι μoβ τσούχτρες απλώνονται και ως απρόβλεπτος παράγοντας μεταβάλλουν την εξίσωση του ελληνικού καλοκαιριού. Και τώρα τι κάνουμε; Τι πουλάμε στους τουρίστες όταν χωρίς θαλασσινό μπάνιο η ηδονική ραστώνη της παραλίας γίνεται εφιάλτης με  ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες, φρουτώδη κοκτέιλ και ντεσιμπέλ φρικτής μουσικής; Πώς να αντέξεις την ακρίβεια της χωριάτικης σαλάτας και του λατρεμένου μουσακά όταν την ώρα που τα γεύεσαι το δέρμα σου δεν τραβά από την αρμύρα;

Οι θαλάσσιοι βιολόγοι μάς προετοιμάζουν για την αλλαγή παραδείγματος. Οι τσούχτρες ήρθαν για να μείνουν. Οπως και πολλά άλλα μικροεπεισόδια που συντελέστηκαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και άλλαξαν τις συνήθειες της καθημερινότητάς μας και του τρόπου ζωής μας, οι τσούχτρες συμπληρώνουν αυτήν τη συμβιωτική σχέση μας με το άλλο.

Η λέξη-κλειδί είναι συμβίωση. Οι οργανισμοί όλων μας είναι πλάσματα που επιστρώνονται σε μία μάζα ενέργειας και αντίδρασης. Κάπως έτσι, απλά το ελληνικό καλοκαίρι χάνεται στην αχλή και μένει στη σκέψη ως  όνειρο. Κάποιοι από εμάς νιώθουμε ότι ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε στην πραγματικότητα.