Γουόριορς: Τα χρόνια της αθωότητας…

Δεν είμαι από εκείνους τους φανατικούς που θα ξενυχτήσουν μπροστά από μια τηλεόραση προκειμένου να δουν NBA. Γνωρίζω πολλούς τέτοιους στο περιβάλλον μου. Και απορώ με την… αρρώστιά τους να τους πιάνει το ξημέρωμα προκειμένου να παρακολουθήσουν τον Γιάννη, τον Κάρι, τον Λεμπρόν και όλα τα μεγάλα αστέρια της κορυφαίας λίγκας στον πλανήτη.

Είναι ξεκάθαρο πως το NBA μπορεί να ιντριγκάρει. Κυρίως όσους ασχολούνται με αυτό συστηματικά, σε καθημερινή βάση, γνωρίζοντας όλους τους παίκτες όλων των ομάδων. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.

Βλέπω NBA όταν στην κανονική διάρκεια έχει κάποιο ματς νωρίς, γύρω στις 22:00 κάποιες Κυριακές. Αν οι ομάδες που παίζουν είναι καλές, αν είναι ο Αντετοκούνμπο ή αν είναι οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Με αυτούς είδαμε τα τελευταία χρόνια, και όσοι ασχολούνται θερμά με το NBA και όσοι παρακολουθούμε εξ αποστάσεως, ένα μπάσκετ που μας αρέσει.

Υπάρχουν και κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, που κατηγόρησαν τον Στεφ Κάρι και την παρέα του. Γιατί τα… έβαζαν και συνεχίζουν να τα βάζουν από παντού. Γιατί ο Στεφ σηκώνεται από το κέντρο και σουτάρει και είναι σαν να κάνει περίπατο στο πάρκο. Γιατί η τριάδα Κάρι – Τόμπσον – Γκριν έπαιζε περισσότερο street basket και κέρδιζε μέσω αυτού. Και γιατί στα δύο από τα τέσσερα πρωταθλήματα που έχουν κατακτήσει προστέθηκε και ο Ντουράντ, άρα «για ποιον ανταγωνισμό μιλάμε;»

Οι πολλοί, εκείνοι που βλέπουν το μπάσκετ για να διασκεδάσουν, ξέρουν πως οι Γουόριορς είναι ακριβώς αυτό: μια ομάδα που θα σε διασκεδάσει βλέποντάς την. Που σουτάρει πολύ και σουτάρει καλά. Που έχει έναν σούπερ σταρ πιο χαμογελαστό και απ’ τον… Ροναλντίνιο, όταν σκόραρε και γελούσε. Διασκέδαζε ο Βραζιλιάνος κάνοντας αυτό που αγαπά. Διασκεδάζει και ο Κάρι κάνοντας αυτό που αγαπά.

Γελάει, χορεύει, «παίζει» με την εξέδρα, κάνει προθέρμανση με δύο μπάλες, είναι ικανός να βάλει 30/30 τρίποντα στο «ζέσταμα» για να κάνει το κοινό να τον χαζεύει και να το διασκεδάζει.

Μια αθωότητα που σε ψήνει πως το «I love this game» είναι ακριβώς αυτό που κάνει ο Στεφ Κάρι. Μια αθωότητα χαμένη σχεδόν στο σύνολο του αθλητισμού παγκοσμίως.

Ναι, αυτό το μπάσκετ θέλουμε. Το μπάσκετ του Στεφ Κάρι και του Κλέι Τόμπσον, που επέστρεψε μετά από δύο χρόνια πόνου και στέφθηκε ξανά πρωταθλητής. Το μπάσκετ του Στιβ Κερ, που όσο σπουδαίος παίκτης υπήρξε, άλλο τόσο σπουδαίος προπονητής είναι.

Το μπάσκετ του τριπόντου από το κέντρο του γηπέδου. Το μπάσκετ των πρωταθλητών, Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Το χαμογελαστό μπάσκετ…