Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα…

Ο Αλέξης Τσίπρας αμέσως μετά την ήττα του 2019 υποσχέθηκε να μεταρρυθμίσει το κόμμα του. Πάλευε τρία ολόκληρα χρόνια να ικανοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στους απογοητευμένους ψηφοφόρους του. Επειτα από πολλές αναβολές προχώρησε εν τέλει στην προαναγγελθείσα μεταβολή. «Αργησε» λένε υποστηρικτές του, αλλά έστω τώρα, παραμονές των εθνικών εκλογών και εν μέσω πολλαπλών κρίσεων και έντονων πληθωριστικών πιέσεων, κατάφερε να τηρήσει εκείνη την υπόσχεσή του.

Μάλιστα οι στενότεροι των συνεργατών του υποστηρίζουν ότι, δεδομένων των ιδιορρυθμιών του ΣΥΡΙΖΑ, «επέτυχε την εσωκομματική μεταρρύθμιση και αλλαγή κατά τρόπο αριστοτεχνικό, χωρίς να ανοίξει μύτη». Και είναι ακριβές ότι ο μετασυνεδριακός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενη πολυτασική συνομοσπονδία. Ο Αλέξης Τσίπρας συγκρότησε πλέον ένα αμιγώς αρχηγικό κόμμα, στα πρότυπα των άλλων δύο που διεκδικούν με αξιώσεις την εξουσία ή έστω μερίδια αυτής.

Ο ίδιος ασφάλισε την ηγεσία του, την απάλλαξε από ισχυρές αμφισβητήσεις τόσο κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο όσο και κατά τη μετεκλογική στην περίπτωση που ξαναχάσει. Με άλλα λόγια, κατέστη απόλυτος άρχων με μόνη παραχώρηση τη γραμματεία του κόμματος, την οποία παρέδωσε σε ένα άχρωμο και εν πολλοίς ακίνδυνο πρόσωπο, που ανήκε, υποτίθεται, στον κύκλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Ετσι θεωρεί ότι θα κατέλθει απερίσπαστος στον εκλογικό στίβο και θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη μικρή ή μακρά προεκλογική περίοδο που θα ακολουθήσει. Το μεγάλο ερώτημα, ωστόσο, που τίθεται είναι κατά πόσο η κομματική αλλαγή θα του επιτρέψει να παρουσιάσει πρόταση εναλλακτική και ολοκληρωμένη στον ελληνικό λαό, ικανή να δημιουργήσει ρεύμα εκλογικής επικράτησης.

Οπως μεταφέρουν όσοι συνομιλούν μαζί του, όλα πηγάζουν από την αντίληψη που ο ίδιος διατηρεί για τις τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα τρία χρόνια διακυβέρνησης δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα πράγματα, και αυτά ώριμα και προπαρασκευασμένα από τη δική του κυβέρνηση. Για παράδειγμα, πιστεύει ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους προέκυψε εκ των πανδημικών συνθηκών, ότι οι όποιες επενδύσεις είναι αποτέλεσμα της σχεδόν διαρκούς επί μία δεκαετία υποχώρησης των αξιών και πως ακόμη και οι μειώσεις φόρων που προβάλλει η κυβέρνηση, πέραν του γεγονότος ότι είναι αντιπαραγωγικές, στηρίζονται στη δική του σταθεροποίηση. Λέει χαρακτηριστικά ότι ο ίδιος θα επέλεγε να μειώσει περισσότερο τις ασφαλιστικές εισφορές για να στηρίξει την παραγωγή και τα εισοδήματα, παρά τον ΕΝΦΙΑ. Στις ιδιαίτερες συνομιλίες του ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει ότι ο Αλέξης Πατέλης εκπροσωπεί καλύτερα την κυβέρνηση στους εγχώριους και διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους από ό,τι ο Αλέκος Φλαμπουράρης επί δικής του διακυβέρνησης, επιμένει ωστόσο ότι το επιτελείο του κ. Μητσοτάκη δεν έχει καμία κοινωνική ευαισθησία, παρά ευνοεί τη διεύρυνση των ανισοτήτων, η οποία, κατ’ αυτόν, αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της.

Ο ίδιος αισθάνεται από τις περιοδείες που πραγματοποιεί ότι οι λαϊκές τάξεις υποφέρουν και πως αυτός θα επιχειρήσει να αντιστρέψει αυτές τις τόσο καταστροφικές κοινωνικές συνθήκες.

Κατόπιν αυτών γίνεται φανερό ότι θα στηρίξει την εκλογική του καμπάνια σε πολιτικές άμβλυνσης των ανισοτήτων και υποστήριξης των λαϊκών εισοδημάτων. Οπως συνηθίζει να λέει, θα παρουσιάσει ένα λαϊκό πρόγραμμα μεταφοράς πλούτου από τους πλουσιότερους στους φτωχότερους, θα αλλάξει το μείγμα φορολογικής πολιτικής και θα ευνοήσει τις εισοδηματικές αυξήσεις γιατί θεωρεί υποτιμημένη την αμοιβή της εργασίας. Κατ’ αυτόν, παραδοσιακά συγκρούονται δύο πολιτικοί πόλοι. Ο «φιλελεύθερος» που φροντίζει τους πλούσιους και ο «δημοκρατικός» που ομνύει στην αναδιανομή υπέρ των ασθενεστέρων. Ο ίδιος επιφυλάσσει για τον εαυτό του ρόλο αναδιανομέα. Για να υποστηρίξει δε την αξιοπιστία του σχήματος εναλλακτικής πολιτικής, θα παρουσιάσει προεκλογικά ενισχυσμένο τεχνοκρατικό σχήμα αποτελούμενο από κατέχοντα ξεχωριστές γνώσεις πρόσωπα.

Η προσέγγισή του μοιάζει απλοϊκή ή, καλύτερα, υπεραπλουστευτική. Θεωρεί ότι κατέχει το προνόμιο των φιλολαϊκών πολιτικών. Δεν αναγνωρίζει ότι και οι αντίπαλοί του έχουν ανάλογες δυνατότητες. Θα παίξει επίσης με τα συναισθήματα των πολλών ανθρώπων, αρνούμενος ότι μπορούν να το πράξουν και οι άλλοι. Μένει έτσι να δούμε αν θα είναι όντως ελκυστικό ή απλώς μια καρικατούρα του 2015.