Η Κοκκινοσκουφίτσα της Θεσσαλονίκης

Σήμερα, που το πρωτοχρονιάτικο περιστατικό στη σουίτα του πολυτελούς ξενοδοχείου φωτίζεται εντελώς διαφορετικά… Που η Κοκκινοσκουφίτσα της Θεσσαλονίκης κατηγορείται από την αρμόδια εισαγγελέα για ασύστολα ψεύδη… Ενώ το Τμήμα Ανθρωποκτονιών ερευνά τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος στην ελαφρύτερη περίπτωση καταστράφηκε οικονομικά και ωθήθηκε στην αυτοκτονία από ένα κύκλωμα μαστροπείας που -σύμφωνα με τον ίδιον – είχε εμπλακεί και στο εν λόγω ρεβεγιόν…

Σήμερα, όσοι διαδήλωναν προ τετραμήνου «είμαι με τη Γεωργία!», όσοι είχαν σπεύσει να την ηρωοποιήσουν, να την κάνουν ίνδαλμα του «me too». Οσοι, εάν τυχόν διατύπωνες την ελάχιστη επιφύλαξη, την παραμικρή αμφιβολία, σου επιτίθενταν σκαιότατα, αποκαλώντας σε «πλυντήριο», απολογητή των βιαστών, μορμολύκειο της πατριαρχίας. Αισθάνονται άραγε εξαπατημένοι; Κορόιδα; Αφελείς, που έγιναν άθελά τους βιτρίνα του υποκόσμου;

Οχι! Η όλη υπόθεση έχει για εκείνους κλείσει. Από τη στιγμή που το ίνδαλμά τους εξέπεσε, που τα «εγώ σε πιστεύω, αδελφή μου!» ηχούν κωμικά, γυρνούν απλώς σελίδα και ψάχνουν το επόμενο θύμα για να του συμπαρασταθούν.

Και η αλήθεια; Εφόσον δεν συνάδει η αλήθεια με την ιδεολογία τους, τους είναι επιεικώς αδιάφορη. Πού την είδαν – στο φινάλε – πού την ξέρουν εκείνη τη Γεωργία και τον άλλον, τον τραγικό γυμναστή; Δεν λειτουργούν οι ροβεσπιέροι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και οι διαδηλωτές του Συντάγματος (στη Θεσσαλονίκη, οι περπατημένοι γνώριζαν εξαρχής τι παιζόταν και γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους), δεν εμφορούνται από νοιάξιμο ειλικρινές προς τον διπλανό τους. Ιχνος δεν έχουν ενσυναίσθησης κι ας ισχυρίζονται στεντόρεια το αντίθετο. Την ατζέντα τους προωθούν. Τις εμμονές τους, οι πιο αγνοί, γυρεύουν αφορμή να διατρανώσουν.

Ετσι συνέβαινε ανέκαθεν. Ο κόσμος λαχταρούσε ηθικοπλαστικές ιστορίες. Με βδελυρότατους κακούς και με άσπιλους καλούς, οι οποίοι τελικά – αφού θα υπέφεραν του λιναριού τα βάσανα -, θα δικαιώνονταν θριαμβευτικά.

Η χριστιανική εκκλησία το είχε αντιληφθεί από τα γεννοφάσκια της, παρήγε αγίους με τη σέσουλα, ο καθολικισμός το τερμάτισε με την Ιωάννα της Λωραίνης, την πολεμόχαρη παρθένα, οι ίδιοι που την έκαψαν της φόρεσαν το φωτοστέφανο. Ο κομμουνισμός, που – στη σοβιετική του εκδοχή – μπορεί να γίνει αντιληπτός και ως αίρεση της ορθοδοξίας, εμπλούτιζε το εικονοστάσιό του με μάρτυρες των τίμιων μαχών. Εδώ, εξαιτίας του Εμφυλίου, είχαμε υπεράφθονο υλικό. Ποιος τώρα αποκήρυξε τον Βελουχιώτη, ποιος έστειλε τον Πλουμπίδη στο εκτελεστικό απόσπασμα με τη ρετσινιά του χαφιέ; Ψιλά γράμματα! Σημασία έχει να αιμοδοτείται ο μύθος, να θεριεύει ο αγώνας. Εδώ, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το πορτρέτο του Οδυσσέα Ανδρούτσου κρέμεται πλάι στου Γιάννη Γκούρα, ο οποίος τον γκρέμισε από τον βράχο της Ακρόπολης. «Ηρωες και θύματα μες στο ίδιο δίχτυ, την ελπίδα κυνηγάνε την απατηλή…» γράφει ο Νίκος Γκάτσος.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η εν λόγω Γεωργία πράγματι κακοποιήθηκε. Εξευτελίσθηκε. Απογυμνώθηκε από την τιμή και την υπόληψή της. Οχι όμως από μια παρέα ελεεινών δήθεν πλουσιόπαιδων, τα οποία τη μέθυσαν και τη νάρκωσαν για να την εκμαυλίσουν – τι απλοϊκό  σενάριο, τι χονδροειδής αντιγραφή των ταινιών της δεκαετίας του 1960, του «Κατήφορου» και του «Νόμου 4000»!

Κακοποιήθηκε από μια κοινωνία ολόκληρη που εργαλειοποιεί το σεξ. Που το παρουσιάζει σαν μοχλό ανόδου, σαν ασανσέρ για νεαρά και όμορφα κορίτσια, ικανό να σε εκτινάξει με το άνοιγμα ενός κουμπιού, με το κατέβασμα ενός φερμουάρ. Και έπειτα η κοινωνία φρίττει υποκριτικά, κουνάει το δάκτυλο, μεταμφιέζει τον βαθύ της πουριτανισμό σε προοδευτικότητα.

Εάν παραδεχθεί ανοιχτά µια γυναίκα πως έπεσε στο κρεβάτι µε κάποιον σχεδόν άγνωστό της διότι έτσι γούσταρε – έτσι της έλεγε το σώµα της -, πόσω δε µάλλον επειδή αποσκοπούσε σε υλικά ανταλλάγµατα, θα χαρακτηριστεί αυθωρεί πουτάνα. Εάν ισχυριστεί ότι τη βίασαν, την παρέσυραν έστω πουλώντας της αισθήµατα, θα κερδίσει την παλλαϊκή συµπάθεια. Υποφέρεις; Ολοι σου συµπαραστέκονται. Τη βρίσκεις; Ετοιµάσου για λιθοβολισµό.

Η απόλαυση, η σαρκική ιδίως ηδονή, σε καθιστά κατάπτυστο. Ο φθόνος κυβερνά. Η ελευθερία αργεί.