Η ακροδεξιά και οι αμβλώσεις

Τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο ετοιμάζεται να ανατρέψει μια ιστορική απόφασή του που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, είναι ενδεικτικά του τρόπου που ορισμένες φορές γίνεται προσπάθεια να πάνε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση που να εξυπηρετεί τις παραλλαγές της ακροδεξιάς.

Προφανώς και η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι διαφορετική από ότι στην Ευρώπη, όπου στις περισσότερες χώρες θεωρείται δεδομένο το δικαίωμα στην άμβλωση, με εξαίρεση την Πολωνία που ακριβώς έχει μια «σκληρή δεξιά» και συντηρητική κυβέρνηση.

Στις ΗΠΑ η δεξιά είναι και «θρησκευτική δεξιά» και δεκαετίες τώρα χτίζει την επιρροή της υπερασπίζοντας τις «οικογενειακές αξίες» και αρνούμενη βασικά δικαιώματα των γυναικών.

Όμως, ακόμη και έτσι, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που προσπαθεί να επικεντρώσει σε συγκεκριμένα θέματα και να μπορέσει να κερδίσει.

Είναι ενδεικτικό το πώς ο Τραμπ (παρότι ο ίδιος όχι ακριβώς υπόδειγμα «ενάρετου» ανθρώπου) έπαιξε με τα υπερσυντηρητικά ρεύματα και μάλιστα φρόντισε να αλλάξει υπέρ τους τον συσχετισμό του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Παρά τις διαφορές που υπάρχουν, πιστεύω ότι αυτά δείχνουν πώς θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα και στην Ευρώπη.

Μέσα σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και εντεινόμενης ανασφάλειας των πολιτών, που συνδυάζονται με την παράλληλη κρίση των ιστορικών πολιτικοϊδεολογικών ρευμάτων, υπάρχει πάντα περιθώριο ένας νεοσυντηρητισμός να κερδίσει έδαφος, συχνά και με θρησκευτικό πρόσημο. Ιδίως όταν μέσα στην κοινωνία επιμένουν οι σεξιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις.

Σε τέτοιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πιστεύουν ότι εάν επιστρέψουμε στις «πατροπαράδοτες αξίες» και γυρίσουμε στην εποχή όπου «οι άντρες ήταν άντρες» και οι «γυναίκες ήξεραν την θέση του», θα μπορέσουμε να έχουμε ένα «αίσθημα ασφάλειας».

Προφανώς αυτό είναι μια αυταπάτη και στην πραγματικότητα απλώς θα αυξήσουμε τις συγκρούσεις μέσα στην κοινωνία, την ενδοοικογενειακά βία και οριακά τις γυναικοκτονίες. Όμως, πολλές φορές οι άνθρωποι αναζητούν μια αυταπάτη.

Η Ακροδεξιά τα γνωρίζει καλά όλα αυτά. Και επενδύει σε αυτά.

Τα είχαμε δει και στην εποχή της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής που προσπαθούσε να περάσει ότι είναι κόμμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Το βλέπουμε και σε διάφορες παραλλαγές της ακροδεξιάς σήμερα που προσπαθούν να υπερασπιστούν τις «οικογενειακές αξίες».

Το βλέπουμε στις διάφορες κινήσεις γύρω από τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού».

Το παρατηρούμε στο πώς θέλουν κάποιοι να «σηκώσουν» θέμα αμβλώσεων και στην Ελλάδα.

Όλα αυτά είναι επικίνδυνα. Ο καθένας μπορεί να έχει τις όποιες φιλοσοφικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Και να αποφασίζει με βάση αυτές για τις επιλογές που κάνει με το σώμα του.

Όμως, δεν μπορεί να τις επιβάλει, ούτε μπορεί να στερεί από τις γυναίκες το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιες για το σώμα τους.

Τις κοινωνίες τις ενοποιεί η αλληλεγγύη και η ανεκτικότητα, όχι ο συντηρητισμός που συχνά κρύβει αυταρχισμό.

Και δεν πρέπει να αφήσουμε την ακροδεξιά να πιστέψει ότι μπορεί να βρει πολιτικό εφαλτήριο σε τέτοια ζητήματα.