Χορεύοντας με την τρέλα – Όλες οι ταινίες της εβδομάδας

«Μην κοιτάτε πάνω» («Don’t look up», ΗΠΑ, 2021) του Ανταμ Μακ Κέι

Το «Μην κοιτάτε πάνω» θα επέλεγα αν μου ζητούσαν να ξεχωρίσω μια ταινία που να αποτυπώνει με χιούμορ, ακρίβεια και σε όλο της το… μεγαλείο, την παράνοια που στις μέρες μας επικρατεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός του «Vice» και του «Μεγάλου σορταρίσματος» αφουγκράζεται το παρόν και το μετουσιώνει με όρους μυθοπλασίας είναι μοναδικός, με ένα χιούμορ κυνικό, μαύρο, πικρό και πάντα τρομερά εύστοχο. Πόσο μάλλον εδώ που αφορμή της ιστορίας είναι… η συντέλεια του κόσμου…

Όλα ξεκινούν από μια μοιραία ανακάλυψη: δύο αστρονόμοι (Τζένιφερ Λόρενς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο) αντιλαμβάνονται ότι ένας τεράστιος κομήτης κατευθύνεται προς την γη και ότι η σύγκρουσή του μαζί της θα είναι όχι απλώς αναπόφευκτη αλλά ολοκληρωτικά καταστροφική. Με άλλα λόγια «θα πεθάνουμε όλοι», όπως το ντουέτο επαναλαμβάνει ξανά και ξανά παντού, από τα τηλεοπτικά δίκτυα σε πρωινές ενημερωτικές εκπομπές (με host την επιτηδευμένα «τραβηγμένη» Κέιτ Μπλάνσετ και τον Τάιλερ Πέρι) ως την ίδια την Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που με την Μέριλ Στριπ στον ρόλο θυμίζει θηλυκή εκδοχή του Ντόναλντ Τραμπ.

Ουδείς φυσικά τους πιστεύει αλλά όταν η εκτίμηση των δύο επιστημόνων επιβεβαιώνεται από τα μεγάλα σαΐνια της ΝΑSA, η εκμετάλλευση του θανατηφόρου κομήτη προκειμένου να αποκτηθεί χρήμα αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την καταστροφή του! Και όλο αυτό το κομφούζιο που περιγράφηκε παραπάνω, ενσωματώνεται σε μια ταινία που καυτηριάζει λογής -λογής φαινόμενα της εποχής μας.

Το καζάνι του Μακέι περιέχει πλήθος συστατικών, από την δικτατορία των κοινωνικών δικτύων ως το αδίστακτο μαστίγωμα της διαφήμισης, από την κενότητα των ποπ ειδώλων μέχρι την ανοησία των reality shows και από την μούρλια των ΜΜΕ μέχρι την απόλυτη αδυναμία πλέον του ανθρώπινου εγκεφάλου να χρησιμοποιήσει σωστά μια από τις αισθήσεις του: την ακοή. Γι’ αυτό και η ταινία, παρά τον εύθυμο χαρακτήρα της, στο τέλος σου αφήνει μια γεύση θλίψης…

Βαθμολογία: 4

«West Side Story» (ΗΠΑ, 2021) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Όπως αρκετοί μεγάλοι σκηνοθέτες της γενιάς του, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ανέκαθεν εμπνεόταν από πράγματα τα οποία είχε αγαπήσει νεότερος και που τον είχαν επηρεάσει – είτε αυτά ήταν οι ταινίες «επεισοδίων» που βρίσκονται πίσω από τους «Ιντιάνα Τζόουνς» του, είτε ο «Τεν Τεν». Το ίδιο συμβαίνει με το «West Side Story», μόνο που εν προκειμένω μιλάμε για ένα αυτούσιο ριμέικ, ένα καλογυαλισμένο φωτοαντίγραφο της ταινίας των Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς, παραγωγής 1961, που με την σειρά της είχε βασιστεί στον θεατρικό θρίαμβο του Μπρόντγουεϊ.

Πλάνο με πλάνο το ντεκουπάζ της καινούργιας εκδοχής είναι πανομοιότυπο με εκείνο της παλιάς. Ο χώρος παραμένει ο ίδιος (Νέα Υόρκη), η εποχή παραμένει η ίδια (τέλη της δεκαετίας του 1950), η ιστορία παραμένει η ίδια (οι συγκρούσεις ανάμεσα σε δύο εφηβικές συμμορίες, τους λευκούς Jets και τους ισπανόφωνους Sharks), τα ονόματα παραμένουν τα ίδια, όπως ίδια, φυσικά, παραμένουν και τα αντιρατσιστικά «μηνύματα» του έργου που πίσω από μια τραγωδία υποστήριζε την συναίνεση και την συμφιλίωση σε έναν κόσμο που προχωρεί μπροστά και αλλάζει συνέχεια.

Αν κάτι διαφοροποιεί το ριμέικ από την πρωτότυπη ταινία αυτό είναι πρώτον η κινηματογράφηση που με την εξέλιξη της τεχνολογίας ασφαλώς δείχνει πιο μοντέρνα και δεύτερον τα νέα πρόσωπα που για να είμαι ειλικρινής δεν ένιωσα να μου ασκούν γοητεία. Ιδίως πρωταγωνιστές Ανσελ Ελγκορτ και Ρέιτσελ Ζέγκλερ (στη θέση των Ρίτσαρντ Μπέιμερ και Νάταλι Γουντ) με άφησαν παγερά αδιάφορο για το δράμα των ηρώων τους.

Ωστόσο, η χυμώδης Αντριάνα Ντε Μποσέ που υποδύεται την Ανίτα (ρόλος που χάρισε το Οσκαρ στην Ρίτα Μορένο, την μόνη από το καστ της πρώτης ταινίας που παίζει και στο ριμεικ) είναι πραγματική φλόγα και η μορφή που συγκρατείς από τη νέα ταινία, της οποίας ο μόνος λόγος ύπαρξης δεν μπορεί παρά να ήταν η απόφαση (και ανάγκη;) του Σπίλμπεργκ να κάνει γνωστό ένα παροιμιώδες έργο στο νεότερο κοινό που ενδεχομένως να μην το έχει υπόψη του. Αλλά το έκανε με μια τέλεια κατασκευή, ψυχρή σαν ρομπότ και χωρίς ψυχή.

Βαθμολογία: 2 ½

«Daniel 16» (Ελλάδα/ 2020) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Κοντά μια 15ετία μετά τον «Γιό του φύλακα», ο κατ’αρχάς ντοκιμαντερίστας Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος επιστρέφει στη μυθοπλασία με το «Daniel 16» όπου παρακολουθούμε την ζωή σε μια κοινότητα αγωγής ανηλίκων με παραβατική συμπεριφορά, προερχόμενων από την Γερμανία.

Ο σιωπηλός, «κλειστός» στον εαυτό του Ντάνιελ (που υποδύεται με σταθερότητα ο Νίκολας Κίσκερ) προσπαθεί να βρει τον εαυτό του ανάμεσα σε δασκάλους που ενδιαφέρονται για το καλό του, την ανάμνηση της μάνας και του σπιτιού που του λείπουν και σε άλλα παιδιά τα οποία επηρεάζει και από τα οποία επηρεάζεται.

Η αφήγηση είναι δεμένη και ο φυσικός χώρος όπου το δράμα εκτυλίσσεται συνδράμει στην εξέλιξη της ιστορίας για την κατάληξη της οποίας το ενδιαφέρον παραμένει ως το τέλος αμείωτο.

Βαθμολογία: 2 ½

«Ζωή συνεχίζεται» («C’mon, c’mon», ΗΠΑ, 2021) του Μάικ Μιλς

Γυρισμένη ασπρόμαυρη και σε φυσικούς χώρους (Νέα Υόρκη, Νέα Ορλεάνη κ.α.), αυτή η συμπαθητική ταινία «ακτινογραφεί» την σχέση ανάμεσα σε ένα πανέξυπνο αγόρι (Γούντι Νόρμαν) με τον θείο του (Χοακίν Φϊνιξ), δουλειά του οποίου είναι να παίρνει συνεντεύξεις από νεαρά σε ηλικία άτομα.

Ο θείος έχει αναλάβει προσωρινά τον ρόλο του αντικατάσταση του πατέρα διότι η αδελφή του (Γκάμπι Χόφμαν) προσπαθεί να βοηθήσει τον ψυχολογικά διαταραγμένο βιολογικό πατέρα του παιδιού. Ανθρώπινο, ευγενικό φιλμ καλών προθέσεων, λεπτού χιούμορ και στιγμών συγκίνησης.

Αν και υπάρχουν καταστάσεις που επαναλαμβάνονται για να γεμίσει ο χρόνος, η παρουσία του Φίνιξ είναι (όπως πάντα) τόσο έντονη και η χημεία του με τον Νόρμαν τόσο επιτυχημένη που το προσπερνάς.

Βαθμολογία: 2 ½

Προβάλλονται επίσης

Η κωμωδία «The Black bachelor» (Ελλάδα, 2021) του Γιάννη Παπαδάκου είναι η τέταρτη ταινία της επιτυχημένης κινηματογραφικής «σειράς» «The bachelor» (ξεκίνησε το 2016) που ακολουθεί τις περιπέτειες μιας παρέας φίλων οι οποίες έχουν πάντα να κάνουν με έναν γάμο. Εδώ το bachelor party ενός εμβόλιμου στην παρέα (ο Λευτέρης Ελευθερίου που δεν έπαιξε στις προηγούμενες ταινίες) θα οδηγήσει τον ίδιο και τους Γιάννη Τσιμιτσέλη, Ηλία Μελέτη, Θανάση Βισκαδουράκη και Νίκο Βουρλιώτη, σε ένα κάστρο κάπου στην επαρχία, όπου κυριαρχεί μια παράξενη οικογένεια η οποία θυμίζει την Οικογένεια Ανταμς.

Βαθμολογία: 2

O τίτλος του ντοκιμαντέρ της Ισμήνης Σακελλαροπούλου «Δικαίωση 3368», αναφέρεται στις 3.368 αγωγές που έγιναν για τις γερμανικές οφειλές που συγκεντρώθηκαν απ’ τα θύματα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, τραγωδίας που απασχόλησε την ταινία μυθοπλασίας «Καλάβρυτα 1943» του Νικόλα Δημητρόπουλου που εξακολουθεί να προβάλλεται στις αίθουσες.

Βαθμολογία: 2

Σε επανέκδοση προβάλλεται επίσης και το ρωσικό αντιπολεμικό αριστούργημα του Ελεμ Κλίμοφ «Ελα να δεις» (1985).

Βαθμολογία: 5