Πώς κερδίζεται η εμπιστοσύνη;

Πειστικές αντιπροτάσεις για την παροχή κινήτρων εμβολιασμού στους νέους η αντιπολίτευση δεν μπορεί να δώσει. Διαφωνούν μεν επί ηθικής βάσεως με το εκατονπενηντάρι, ωστόσο δεν μπορούν να προτείνουν τίποτε που να είναι αμέσως εφικτό.

Δείτε, λ.χ., την περίπτωση του γραμματέα της ΚΕ του ΚΙΝΑΛ. Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης κρίνει την προπληρωμένη κάρτα ως «φθηνή εξαγορά», ενώ εκείνος θα προτιμούσε η προσέλευση των νέων στα εμβολιαστικά κέντρα να είναι «απόφαση συλλογικής ευθύνης και συνείδησης». Ολοι μας θα το προτιμούσαμε! Θα γλιτώναμε και τα 14 εκατομμύρια, που είναι το συνολικό κόστος του μέτρου. Το θέμα είναι πώς το πετυχαίνεις. Για τον Μ. Χριστοδουλάκη δεν φαίνεται να είναι δύσκολο το πρόβλημα. Αραδιάζει μια σειρά μέτρα, μέσω των οποίων οι νέοι θα αποκτήσουν εμπιστοσύνη στο κράτος, όπως: επί πληρωμή άσκηση στα δημόσια πανεπιστήμια, αφορολόγητα έτη για τους νέους επιχειρηματίες, πλήρη απασχόληση, ενίσχυση των υποδομών πολιτισμού και αθλητισμού.

Ωραία όλα αυτά και θα μπορούσα να προσθέσω ακόμη περισσότερα, π.χ. ένα ταίρι για τους μπακούρηδες – γιατί όχι; Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μέχρι να αποδώσουν τα συγκεκριμένα μέτρα, ο τριαντάρης κ. Χριστοδουλάκης θα έχει σαρανταρίσει, ενώ η ανάγκη που επείγει σήμερα είναι να προχωρήσει ο εμβολιασμός των νέων κατά το δυνατόν συντομότερα. Αν ο σοσιαλιστικός παράδεισος (γιατί αυτό προτείνει ουσιαστικά ο γραμματέας του ΚΙΝΑΛ) ήταν η πανάκεια, το ΚΚΕ θα είχε την πλειοψηφία και το ΚΙΝΑΛ δεν θα είχε λόγο ύπαρξης…

ΟΠΩΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Τα πρώτα νέα για την ανταπόκριση των νέων στο «Freedom Pass» είναι ενθαρρυντικά. Μέσα σε μία ημέρα, τα ραντεβού για εμβολιασμό διπλασιάστηκαν στις 18.000, εν σχέσει με τα περίπου 9.000 που κλείνονταν καθημερινά πριν από την ανακοίνωση του μέτρου. Οτι αυτό είναι θετικό, όταν μάλιστα τα ημερήσια κρούσματα εκτοξεύθηκαν χθες στα 605, έναντι 362 που ήταν προχθές, δεν σηκώνει συζήτηση. Καλώς ή κακώς, η ανάκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας μας συνοδεύεται από την εξάπλωση του ιού και σε αυτό συμβάλλουν πρωτίστως οι νέοι, λόγω του τρόπου ζωής τους. Δεν μπορώ να πω, όμως, αν αυτός ο ρυθμός είναι ικανοποιητικός, ώστε να καλυφθεί σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα το πλήθος των 940.000 νέων ηλικίας 18-25 ετών. Ούτε βέβαια να προβλέψω αν το αυξημένο ενδιαφέρον θα διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο ή σε ακόμη μεγαλύτερο, που είναι το ευκταίο.

Πάντως, από μία πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο, διαπιστώνω ότι η παροχή χρηματικού κινήτρου είναι μια ιδέα με προέλευση από τις ΗΠΑ. Εφαρμόζεται κυρίως από ιδιωτικές εταιρείες και το δέλεαρ ποικίλει αναλόγως της καλής τους θέλησης. Η εταιρεία αμυντικών συστημάτων Raytheon Technologies, λ.χ., προσέφερε 200 δολάρια σε κάθε εμβολιαζόμενο υπάλληλό της, ενώ η Amazon (του σπαγγοραμένου) μόλις ογδόντα. Η πιο γενναιόδωρη περίπτωση που συνάντησα στην περιήγηση ήταν ενός νοσοκομείου από το Γουαϊόμινγκ, που έδωσε μπόνους 600 δολαρίων στους εμβολιασθέντες. Το παράδειγμά τους υιοθετείται τελευταία και από ευρωπαϊκές εταιρείες, όπως η γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ Edeka, που προσφέρει 50 ευρώ στους υπαλλήλους τους για να εμβολιασθούν.

Δεν λείπουν, βέβαια, τα κίνητρα σε είδος, κυρίως σε τρόφιμα και εισιτήρια σε αθλητικούς αγώνες. Η πιο προχωρημένη περίπτωση οπωσδήποτε είναι εκείνη της Πολιτείας της Ουάσιγκτον, η οποία ξεκίνησε το πρόγραμμα «Joints for Jabs». Δελεάζουν, δηλαδή, τον υποψήφιο για τσίμπημα με έναν τσιγάρο κάνναβης (κοινώς, μπάφο).

ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑ;

Δεν έχω ιδέα… Ούτε στα τηλεπαιχνίδια γνώσεων για προγλωσσικούς δεν σημειώνονται τέτοια βλακώδη λάθη, όπως το δικό μου χθες, να αποδώσω δηλαδή την «Αννα Καρένινα» στον Ντοστογέφσκι, έναν συγγραφέα που ποτέ δεν μου άρεσε, αντί στον Τολστόι, τον οποίο λατρεύω. Σας ζητώ συγγνώμη για την απροσεξία, ωστόσο δεν εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Εφόσον τα λάθη είναι μέρος της ζωής, ελπίζω να έχω πολλά ακόμη να διαπράξω. Εύχομαι μόνο να μην είναι της ίδιας βαρύτητας. Δεν αποκλείω, πάντως, το λάθος να ήταν η εκδίκηση του Ντοστογέφσκι. Γι’ αυτό, προκειμένου να εξευμενίσω το πνεύμα του, επέβαλα στον εαυτό μου την ποινή να ξαναδιαβάσω αυτό το καλοκαίρι, μετά από τριάντα τόσα χρόνια, του «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογέφσκι. (Και αν το φέρει η περίσταση να αναφερθώ στο έργο, θα το αποδώσω στον Τολστόι, για να πατσίσουν οι δυο τους…)