Αφίσα, κάρτα, κορνίζα

Πότε ξεκίνησε αυτό με τις «κορνίζες» εν είδει δήλωσης και θέσης – πείτε το και διαδικτυακό ακτιβισμό – στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης; Σε ευρεία τουλάχιστον κλίμακα ήταν πριν από έξι χρόνια, μετά τη δολοφονική επίθεση στο «Charlie Hebdo». Εκείνο το περίφημο, το πρώτο, το «αθώο» Je suis Charlie. Μετά ήρθαν πολλά. Αλλα σοβαρά και ουσιαστικά, άλλα φαιδρά. Βέβαια η φαιδρότητα, συχνότατα, προκύπτει και από το περιβάλλον. Οταν ας πούμε συνδυάζεται «κορνίζα» στα χρώματα του Gay Pride με μπινελίκια που παραπέμπουν σε σεξουαλική δραστηριότητα.

Τέλος πάντων, έγινε μόδα. Δεν προλαβαίνει να ολοκληρωθεί το γεγονός, τσουπ! να σου κι η «κορνίζα». Για τα πάντα. Από την Ιωάννα Τούνη έως την πανδημία. Και από ποδοσφαιρικά έως οικολογικά αιτήματα. Εν τω μεταξύ πλακώνονται μεταξύ τους και διάφορες ομάδες περί πατρότητας των συνθημάτων, για το «Είναι ένοχοι» που, ως προς την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, είναι πιο σωστό, λένε, από το «Δεν είναι αθώοι», για το αν το «Εγώ σε πιστεύω» είναι καλύτερο από το «Δεν είσαι μόνη» ως υποστηρικτικό του ελληνικού #ΜeΤoo, για το ποια κουβαλούν και ποια όχι κομματικό καπέλο, κάποιοι έχουν ακόμη «κορνίζες» από τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, το support art workers είναι πλέον πασέ, κυκλοφορεί και μια «κορνίζα» για τη λογοκρισία στην τέχνη παρ’ όλο που το σχετικό άρθρο αποσύρθηκε και δεν έφτασε ποτέ προς ψήφιση στη Βουλή.

Η αντιπολίτευση – που μια εντύπωση ότι έχει «φιλοτεχνήσει» κάποιες από αυτές τις «κορνίζες» την έχω – εκλαμβάνει και επικοινωνεί ως «λαϊκό αίτημα» τα συνθήματα του διαδικτυακού ακτιβισμού. Ιδιαιτέρως αυτά που ζητούν παραίτηση υπουργών. Κυρίως δε του Χρυσοχοΐδη, της Μενδώνη, της Κεραμέως. Και οι τρεις εναλλάσσονται ανάλογα με την πολιτική ατζέντα που προσπαθούν να στήσουν από την Κουμουνδούρου. Πλάκα έχει. Σαν σπιτάκι από τραπουλόχαρτα που, σε συνθήκες πραγματικότητας, καταρρέει. Γιατί, κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή, και οι υπουργοί που ο «χορός των κορνιζών» ζητά να παραιτηθούν, στις δημοσκοπήσεις αποδεικνύονται οι πιο δημοφιλείς – σε κάποιες περιπτώσεις ανάμεσα και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, ο ντόρος στα σόσιαλ μίντια είναι σαν τον «πλούτο» στη Monopoly.

Μου θυμίζει εκείνα τα γκάλοπ που κάναμε, κάποτε, προεκλογικά στις παρέες και, όταν τα αναγάγαμε σε γενικά ποσοστά, το ΚΚΕ Εσωτερικού έκανε… αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστό πάνω από 60%. Ή τότε που είχαμε διαβάσει ότι ένας στους δέκα ανθρώπους δεν έχει πατέρα αυτόν που νομίζει και, επειδή σε εκείνο το πάρτι ήμασταν 15, ψάχναμε να βρούμε, ανάμεσά μας, τον… ενάμισι νόθο.

«Θα πηδάμε απ’ τις βεράντες στου Ζαλόγγου τη μεριά»

Βλέπω τα πλάνα από τα αποκριάτικα κορωνοπάρτι και τα τσικνοτσιμπούσια εν μέσω πανδημίας. Βλέπω τους νεαρούς στην Πάτρα να πηδάνε από τις βεράντες και να τρέχουν να κρυφτούν στους ελαιώνες. Με αλαλαγμούς που νομίζουν ότι είναι cool και κάπως σαν επαναστατικοί και, τελικά, ακούγονται σαν την κραυγή του Γούντι του Τρυποκάρυδου (της εποχής μου). Ακούω τα συνθήματα «Θέλουμε πίσω τις ζωές μας», τις προτροπές να σπάσουμε την καραντίνα. Βλέπω και τις – σε, σχεδόν, καθημερινή βάση – πορείες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Αυτοί οι «ημιπιτσιρικάδες» (που ενδεχομένως να έχουν περάσει και τα 50) θεωρούν ότι κάνουν «επανάσταση». Αν μπορούσαν να δουν τους εαυτούς τους, θα συνειδητοποιούσαν ίσως ότι μεταξύ αυτής της «επανάστασης» και της γελοιότητας, μια σέλφι δρόμος.

Εμβολιασθέντες και εμβολιαζόμενοι

«Η κυβέρνηση λέει ψέματα. Λέει ότι έγιναν τόσα εμβόλια ενώ έγιναν τόσοι εμβολιασμοί». «Και τι διαφορά έχει το εμβόλιο από τον εμβολιασμό;». «Δεν ξέρω αλλά έχει. Αλλο η δόση και άλλο το εμβόλιο. Και άλλο ο εμβολιασμένος». «Δηλαδή εγώ που έχω κάνει την πρώτη δόση δεν είμαι εμβολιασμένη;». «Είσαι αλλά δεν μετράς». «Και γιατί δεν μετράω;». «Γιατί δεν είσαι εμβολιασμένη». «Και τι είμαι;». «Εμβολιασθείσα».

Οταν παίζουμε με τις λέξεις για να σαμποτάρουμε την πολύ καλή εξέλιξη της «Επιχείρησης Ελευθερία».