Παρένθεση

Ηνίκη του Τζο Μπάιντεν δεν μας χαροποιεί επειδή θεωρείται φίλος της Ελλάδας ή επειδή ο άλλος μετριόταν για κολλητός του Ερντογάν.

Είναι μια επαρχιώτικη άποψη την οποία δεν συμμερίζομαι, ακόμη κι αν κατά κάποιον τρόπο αποδειχτεί αληθινή. Θεμιτές και κατανοητές οι προσδοκίες της χώρας μας. Αλλά καλώς ή κακώς δεν αποτελούμε παγκόσμιο ζητούμενο.

Η νίκη του Μπάιντεν μας χαροποιεί κυρίως επειδή αγαπάμε τη δημοκρατία και τη μεγάλη χώρα που τον εξέλεξε.

Μας χαροποιεί γιατί ο ηττημένος ήταν μια κινούμενη προσβολή σε όσα έχουν διαμορφώσει τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό.

Ηταν η άρνηση μιας παράδοσης που στηρίζεται στην κατανόηση, στον ορθό λόγο, στη σύνθεση και στο κράτος δικαίου.

Αλλά (να το πω;) και σε μια αισθητική ή έναν κώδικα αξιών για την άσκηση της εξουσίας που ξεκίνησε από τον Τζέφερσον και τον Λίνκολν για να φτάσει στον Ρούζβελτ, στον Κένεντι και στον Μπαράκ Ομπάμα.

Ολοι είμαστε παιδιά των τριών μεγάλων επαναστάσεων. Της αγγλικής, της αμερικανικής και της γαλλικής, κατά χρονολογική σειρά.

Αυτές διαμόρφωσαν τη σύγχρονη δημοκρατία. Κι όχι μόνο τη διαμόρφωσαν, αλλά και την υπηρέτησαν και την υπερασπίστηκαν όταν απειλήθηκε.

Είμαστε όμως χαρούμενοι και για έναν πρόσθετο λόγο.

Επειδή μπορούμε να ελπίζουμε ότι η εκλογή του Μπάιντεν και η ήττα του Τραμπ κλείνουν μια παρένθεση ανορθολογισμού, λαϊκισμού και χυδαιότητας στην παγκόσμια σκηνή.

Τη δεκαετία του 2010 άνθισαν όλα τα «άνθη του Κακού». Στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στον κόσμο. Ηλθε ίσως η ώρα να ξαναβρούμε τα λογικά μας. Να ξεφύγουμε από μια διαταραχή που μας πλήγωσε όλους.

Δεν είμαι αφελής. Η επιστροφή σε κάποια κανονικότητα δεν θα είναι εύκολη, ούτε απλή, ούτε άμεση. Αλλά τουλάχιστον θα επιχειρηθεί χωρίς έναν σαλτιμπάγκο που έλεγε να πίνουμε χλωρίνη για να γλιτώσουμε από τον κορωνοϊό.

Καμία φορά, βλέπετε, το απλό και το αυτονόητο δεν είναι δεδομένα. Πρέπει να κατακτηθούν στην κάλπη.

Προς το παρόν λοιπόν χαιρόμαστε. Με ανακούφιση.

Η καλή ανοιχτή δημοκρατική Αμερική βγηκε από της γειτονιές του Ντιτρόιτ, τους δρόμους της Φιλαδέλφειας ή την έρημο της Νεβάδας. Και πήρε το ματσάκι.

Πιο δύσκολα ίσως από όσο υπολογίζαμε. Σχεδόν 71 εκατομμύρια Αμερικανοί προτίμησαν τον απερχόμενο.

Υποθέτω ότι ο νέος πρόεδρος και η κυβέρνησή του θα πρέπει να ξανακτίσουν πολλά συντρίμμια. Μακάρι να το πετύχει.

Αλλά για μένα το μεγάλο συμπέρασμα είναι εκείνο που μας έχει διδάξει το καλό, απλοϊκό Χόλιγουντ στα θερινά σινεμά.

Οτι στο τέλος κερδίζουν οι καλοί.

Κέρδισαν.