Χρόνια αναπηρία

Οπως είναι γνωστό, μετά την παρατεταμένη πολιτική κρίση του 1965-67, που έμεινε στη λαϊκή της διατύπωση ως Αποστασία, οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο μεγάλων αστικών πολιτικών παρατάξεων Γεώργιος Παπανδρέου και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, όπως κοινοποιήθηκε πολύ αργότερα, είχαν συναντηθεί στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου υπό την προεδρία του βασιλιά Κωνσταντίνου και είχαν αποφασίσει να προχωρήσει η χώρα σε εκλογές που ορίστηκαν για την 29η Μαΐου 1967. Η ημερομηνία θεωρήθηκε και από τον Τύπο και τους ειδικούς αναλυτές συμβολική, διότι συνέπιπτε στην ιστορική συνείδηση με την αποφράδα ημέρα του 1453 που έπεσε η Πόλη.

Μεσολάβησε όμως η 21η Απριλίου και η χώρα μπήκε στον γύψο. Γέμισαν οι φυλακές, τα ξερονήσια, αλλά και πολλά σχολεία με κρατουμένους. Σε ένα τουριστικό ξενοδοχείο στο Πικέρμι συνυπήρχαν ως κρατούμενοι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, ανεξάρτητα από πολιτική ταυτότητα. Την προηγουμένη αντίπαλοι, συχνά βίαιοι, την αποφράδα μέρα συγκρατούμενοι, αφού η χούντα είχε κηρύξει τον πόλεμο εν γένει στην πολιτική και στη δημοκρατική διαλεκτική της σύγκρουσης των ιδεών και των αξιών με συνταγματική τάξη διαδικασιών.

Οταν επρόκειτο να ξημερώσει η 29η Μαΐου μέσω τηλεφωνικών μηνυμάτων και από στόμα σε στόμα είχε κυκλοφορήσει η πρόταση την ημέρα αυτή που ήταν Κυριακή (που ως γνωστόν Κυριακή γίνονται οι εκλογές) οι έλληνες πολιορκημένοι από τους συνταγματάρχες να έμεναν κλεισμένοι στο σπίτι τους προς τιμήν του καταργημένου δημοκρατικού με αίμα κατακτημένου δικαιώματος της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών, αφού κατά το καταργημένο Σύνταγμα όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό για τον λαό. Η χούντα είχε μεταφέρει όλες τις εξουσίες στα όπλα και στα τανκς. Εχουν περάσει 54 χρόνια και θυμάμαι με ντροπή την απάντηση των ελλήνων πολιτών σ’ αυτή την αναίμακτη, ειρηνική, συμβολική διαμαρτυρία.

Μέρα ηλιόλουστη η 29η Μαΐου 1967 και γέμισαν οι δρόμοι της Αθήνας με πλήθη κόσμου, οι παραλίες, οι καφετέριες, τα εστιατόρια, οι παιδικές χαρές, οι πλατείες, το βράδυ οι ταβέρνες και τα σινεμά.

Κατοικούσα τότε στου Γκύζη πίσω από το άλσος της Σχολής Ευελπίδων και έβλεπα από το μπαλκόνι μου να περνάνε γείτονες παρέες, γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά, εγγόνια, αλλά και αυτοκίνητα με οικογένειες και βάρκες φουσκωτές στην οροφή.

Χωρίς να είναι κυνικός για την περιφρόνηση αυτού του λαού σε μια ακίνδυνη δημοκρατική εκδήλωση, θα ισχυριζόταν κανείς πως είχε να κάνει με έναν λαό περίεργο, που ήξερε την εντολή και πιθανόν να τη συμμεριζόταν, αλλά είχε εξέλθει συν γυναιξί και τέκνοις για να… δει αν οι υπόλοιποι συνέλληνες είχαν πειθαρχήσει.

Τώρα δεν έχουμε χούντα, έχουμε εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση που τουλάχιστον στον κίνδυνο από την προελαύνουσα πανδημία έχει την κριτική συμπαράσταση όλου του πολιτικού φάσματος. Ο κορωνοϊός, ξέρετε, δεν ζητεί πολιτική ταυτότητα ούτε και θρησκευτική πίστη. Οι ειδικοί που γνωρίζουν πώς και με ποιον τρόπο διασπείρεται η επιδημική ασθένεια συμβούλεψαν το ελληνικό κοινό, τον δημοκράτη πολίτη, να αποφεύγει συναθροίσεις, μαζικές εκδηλώσεις.

Εκλεισαν τα σχολεία, τα καφενεία, τα μπαρ και αναβλήθηκαν εκδηλώσεις, συνέδρια, συνελεύσεις, έκλεισαν θέατρα και κινηματογράφοι, σφραγίστηκαν παιδικές χαρές και εν τέλει έκλεισαν και οι ναοί με κίνδυνο να αναβληθούν γάμοι, βαπτίσεις και να αναμένουν ταφή νεκροί σε ψυγεία.

Ομως ο Ελληνας που δεν υποφέρει ζυγό δουλείας ενώ ακόμη ο καιρός, μέσα Μαρτίου, δεν είναι πάντα για την Ελλάδα πρόσφορος για θαλάσσια μπάνια, ξεχύθηκε συν γυναιξί και τέκνοις στις παραλίες, οργανωμένες και ελεύθερες με τα μπανιερά του, τις ρακέτες του, τα σάντουιτς, τις μπίρες και τα αναψυκτικά, τα τρανζίστορ και περιφρονώντας κάθε ειδικό, κάθε προειδοποίηση για αποχή από μαζικές συγκεντρώσεις εκδικήθηκε (;) και τον νόμο και τους ειδικούς και τον κορωνοϊό.

Είναι αυτός ο ίδιος δημοκρατικός πολίτης που αύριο, όταν πιθανόν η πανδημία θα δοκιμάζει τις δομές της ιατρικής, φαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, θα βρίζει το κράτος, τους γιατρούς, τους δημάρχους, ακόμη και τους ιερείς που δεν θα μεταλαμβάνουν τους ετοιμοθάνατους ή δεν θα προλαβαίνουν λόγω ελλείψεως κρεβατιών και φαρμάκων το πλήθος των νοσούντων.

Ετσι έπεσε η Πόλη και βρέθηκε ανοικτή η κερκόπορτα, αφού έμεινε χωρίς υπερασπιστές, αφού οι νέοι κατέφυγαν στα μοναστήρια ή στο εξωτερικό και οι μισθοφόροι άλλαξαν εργοδότη!

Μη βιαστείτε να μιλήσετε για ατομιστή, αντάρτη, ανεξάρτητο λαό. Ρίξτε μια ματιά στο ποιας ποιότητας και σκοπού Παιδεία έχει.