Το μεταναστευτικό δεν είναι θέμα αρμοδιοτήτων, αλλά βούλησης

Tο ότι η ανακοίνωση του Πρωθυπουργού για την υποψήφια Πρόεδρο της Δημοκρατίας επισπεύσθηκε και έγινε με επικοινωνιακούς όρους υπό το βάρος της μίνι κυβερνητικής κρίσης για την διαχείριση του προσφυγικού και τις βεβιασμένες αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, είναι περισσότερο από προφανές.

Ωστόσο, δεν μειώνει την αξία της πρότασης, τους συμβολισμούς και την ουσία της.Παρά ταύτα, το πρόβλημα δεν κρύβεται.

Το μεταναστευτικό και το πώς εξελίσσεται η διαχείρισή του, είναι το μείζον ζήτημα αυτήν την στιγμή. Εχουν γίνει δεκάδες συσκέψεις, πολλές αλλαγές στις αναθέσεις καθηκόντων και αρμοδιοτήτων.

Τα νησιά βράζουν, η κρίση μοιάζει να μην απέχει πολύ, οι τοπικοί παράγοντες και οι αρμόδιοι της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν σημάνει συναγερμό.

Οι αναθέσεις καθηκόντων και οι αναδιαρθρώσεις του κυβερνητικού σχήματος δείχνουν δύο πράγματα.

Πρώτον, η κυβέρνηση ήταν απροετοίμαστη στο συγκεκριμένο πεδίο.

Δεύτερον, υπάρχουν τα αντανακλαστικά, αναγνωρίζεται το πρόβλημα και αναζητείται λύση.

Εστω και με τρόπους άτσαλους και μεθόδους ασυνήθιστες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ένας πρώτος, μίνι κυβερνητικός ανασχημαστισμός.

Εγινε και ας υποτεθεί ότι καλώς έγινε.

Πλέον, υπάρχει ένα ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση δοκιμάζεται και αξιολογείται όσο και αν δεν περίμενε ότι σε αυτό θα βαθμολογηθεί πριν από όλα τα άλλα.

Συνεπεία όλων αυτών, το μεταναστευτικό είναι το πρώτο και ενδεχομένως κυριότερο ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ θα πρέπει να φέρει αποτελέσματα και μάλιστα επειγόντως.

Προκειμένου να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει μία θεμελιώδης αλλαγή αντίληψης.

Το θέμα δεν είναι ποιος έχει την αρμοδιότητα ή να την μεταφέρει κάποιος από τον έναν στον άλλον. Σε τελική ανάλυση, οι υπάρχουσες δομές του κυβερνητικού σχήματος είναι επαρκείς. Ο υπουργός Εσωτερικών θα έπρεπε να έχει κάνει πράγματα που δεν έκανε, στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη υπάρχουν υποδομές, το υπουργείο Δικαιοσύνης εξακολουθεί να έχει θέματα προς επίλυση.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, προέχει κάτι άλλο: Η κεντρική λήψη απόφασης για τον επανασχεδιασμό της εθνικής πολιτικής και των συνακόλουθων πρακτικών.

Το βασικό πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι ότι η κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας έχει πλέον πάψει να λειτουργεί και να αποτελεί συνθήκη με την οποία η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα. Και μόνο η αύξηση των ροών τα τελευταία τρία χρόνια το πιστοποιεί.

Με δεδομένο το περιβάλλον – από την στάση της Τουρκίας έως την στάση των εταίρων και συμμάχων (βλ. εξαίρεση της Ελλάδας από την διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη), η κυβέρνηση έχει έναν και μόνο δρόμο, αν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το μεταναστευτικό: Να χαράξει νέα εθνική πολιτική, να την επιβάλλει και να διεκδικήσει αλλαγή της κοινής δήλωσης με την Τουρκία και των όρων της, σε μία ρεαλιστική βάση.

Πώς θα το κάνει αυτό; Αυτό είναι δικό της θέμα και εκεί δοκιμάζεται η πολιτική αποτελεσματικότητα.