Δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται με τους νέους

Το Σάββατο 30 Νοέμβρη έγινε μια μεγάλη συναυλία κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.

Χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια.

Η είδηση πέρασε ως «κλειστό κέντρο, δυσκολίες στην κυκλοφορία».

Καμιά αναφορά στην ουσία.

Στις 17 Νοέμβρη η διαδήλωση του Πολυτεχνείου είχε πολύ περισσότερο κόσμο από οποιαδήποτε εορτασμό εδώ και χρόνια.

Η πλειοψηφία ήταν νέες και νέοι.

Οι προβολείς της δημοσιότητας επικεντρώθηκαν στο ότι «λειτούργησαν τα μέτρα της αστυνομίας στα Εξάρχεια».

Τους τελευταίους δύο μήνες ο μόνος χώρος όπου υπάρχουν κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση είναι στα πανεπιστήμια.

Τα ΜΜΕ το θυμούνται μόνο όταν η αστυνομία στέλνει στο νοσοκομείο φοιτητές.

Σήμερα το πολιτικό σύστημα δεν καταλαβαίνει τι γίνεται στη νεολαία και το ίδιο ισχύει και για τα ΜΜΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές του 2019 η μόνη ηλικία κατηγορία που ψήφισε κόντρα στο ρεύμα ήταν αυτή των 17-34.

Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να πηγαίνεις σε ένα σχολείο διαλυμένο, με καθηγητές κουρασμένους.

Δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να σπουδάζεις στα πανεπιστήμια και να γνωρίζεις ότι εάν καταφέρεις ποτέ να βρεις δουλειά στο αντικείμενό σου θα παίρνεις 700 ευρώ και το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να κάνεις άσχετη δουλειά με αυτό που έμαθες.

Λένε μέτρα για το brain drain, αλλά ποιος θα αφήσει θέσεις που δίνουν προοπτική για να έρθει εδώ να ζήσει με το βασικό μισθό και καμιά εργασιακή σταθερότητα;

Ή για να δει και πάλι, όποια κυβέρνηση και εάν είναι, οι «κομματικοί κολλητοί» πάντα να έχουν προτεραιότητα; Και ας ορκίζονται όλοι στην «αριστεία»;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά από πάνω έχουν να υφίστανται τη ρετσινιά της «ανομίας» και να βλέπουν το υπουργείο Προστασίας Πολίτη να σχεδιάζει πολεμικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια.

Λες και οι διμοιρίες των ΜΑΤ μπορούν να απαντήσουν στην αγωνία μια γενιάς.

Και τι κάνει η κυβέρνηση;

Σχεδιάζει «ηλεκτρονική ψηφοφορία» για τους φοιτητές.

Δηλαδή να μην τους αφήνει να κάνουν συνελεύσεις και να συζητούν.

Λες και μια γενιά που έχει μεγαλώσει μέσα στην ψηφιακή δικτύωση, περίμενε την κυβέρνηση για να αξιοποιήσει τις νέες τεχνολογίες.

Μόνο που επειδή αυτή η τόσο ψηφιακά δικτυωμένη γενιά έχει και αγωνία για το μέλλον, ξέρει και στο δρόμο να κατεβαίνει και να συζητάει και συνελεύσεις να κάνει.

Στη νεολαία αυτή τη στιγμή σωρεύονται εκρηκτικά υλικά.

Μπορεί να μην το βλέπουμε.

Μπορεί να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Αλλά, αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Στις κοινωνικές εκρήξεις που έρχονται η νεολαία θα πρωταγωνιστήσει.

Μια γενιά ξέρει ότι και στη νέα «κανονικότητα» θα είναι το αναλώσιμο υλικό.

Και θα αντιδράσει.

Ας ακούσουμε τι θέλει και τι ζητάει.

Και κυρίως ας μην κάνουμε σαν να μην υπάρχει.