Τα παιδιά που γουστάρουν να παίζουν

Ας ξεκινήσουμε από τα ατομικά: Ο Παναθηναϊκός βρήκε και πάλι παιδιά που γουστάρουν να παίζουν για τη φανέλα του, παιδιά που βάζουν πρώτα απ’ όλα την ομάδα και μέσω αυτής επιχειρούν να χτίσουν όνομα και καριέρα. Και δεν είναι μόνο ο Χατζηγιοβάνης που αποτελεί το πρόσωπο του Σαββατοκύριακου για πολλούς και διάφορους λόγους.
Είναι ο Μπουζούκης, που έκανε την καλύτερή του φετινή εμφάνιση και έδειξε και πάλι πως μπορεί να εξελιχθεί σε ηγέτη για την ομάδα. Είναι ο Καμπετσής, που ναι μεν έμεινε μακριά από τις ευκαιρίες, αλλά έκανε την αντίπαλη άμυνα να τον νιώσει, έβγαλε πάθος, είχε τρεξίματα, γύρισε πολλές φορές για να βοηθήσει στην ανασταλτική λειτουργία. Ο Δώνης τον χρησιμοποίησε εκεί που του αρέσει περισσότερο, στην κορυφή της επίθεσης, δείχνοντας πως έχει μια έξτρα λύση για τη συγκεκριμένη θέση. Αν ο Καμπετσής πάρει χρόνο και εμπιστοσύνη, θα ξεπεράσει στην ιεραρχία τον Περέα και σίγουρα θα κάνει τον προπονητή του να μη σκεφτεί ξανά «εφήμερες» λύσεις τύπου Κολοβού.

Ήταν ο Αλεξανδρόπουλος, ένα παιδί που σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 18 του χρόνια και έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Τον είδαμε στην προετοιμασία, που άφησε καλές εντυπώσεις. Πολλοί εντός ομάδας μιλούν για ένα παιδί που αυτή τη στιγμή είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού.

Ο Δώνης το έβαλε, μάλιστα, σε ένα σημείο που το ματς «έκαιγε». Με το σκορ στο 0-1, με αρκετό χρόνο να απομένει, έβγαλε τον Κουρμπέλη στο 75’ για να βάλει τον Αλεξανδρόπουλο, δείχνοντάς του τεράστια εμπιστοσύνη. Δεν το κάνεις εύκολα και δεν είναι απλό. Αλλά έτσι κερδίζεις έναν παίκτη, έτσι βάζεις μια έξτρα λύση στο ρόστερ σου. Τα 18 λεπτά που αγωνίστηκε ο μικρός μοιάζουν με… αιωνιότητα και οι εμπειρίες που αποκόμισε θα βοηθήσουν και εκείνον και τον Παναθηναϊκό.

Ο Δώνης έβαλε εφτά Έλληνες στην ενδεκάδα, συν άλλους τρεις (Χατζηθεοδωρίδη, Αλεξανδρόπουλο, Κολοβό) κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πήγε σε μια συνταγή πετυχημένη, όχι μόνο γιατί… αναγκάστηκε, αλλά γιατί γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα την ομάδα του. Και αυτή την περίοδο η ομάδα του χρειαζόταν ποδοσφαιριστές που νιώθουν από Παναθηναϊκό. Που θα βάλουν τα πόδια τους στη φωτιά, που θα παίξουν για το σύνολο. Μια ομάδα που βλέπαμε πέρσι στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά που πλέον έχει περισσότερη εμπειρία και μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις συνθήκες που διαμορφώνονται μέσα στον αγώνα.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός μπαίνει στην τελική ευθεία του αγώνα είναι πιο σημαντικός κι απ’ το πρώτο καλό του ημίχρονο, εκεί που θα μπορούσε να σκοράρει περισσότερα γκολ. Οι παίκτες του Δώνη δεν απειλήθηκαν ουσιαστικά ούτε μια στιγμή από τον Ατρόμητο. Έβγαζαν σιγουριά στο παιχνίδι τους, πάγωναν όποτε χρειαζόταν τον ρυθμό, έκαναν εξαιρετική διαχείριση και του χρόνου και του υπέρ τους αποτελέσματος και πήραν μία πολύ σημαντική νίκη, που τους φτιάχνει και την ψυχολογία και τη βαθμολογική τους θέση.

Σίγουρα μπορούμε να απομονώσουμε την περίπτωση Χατζηγιοβάνη και να συμφωνήσουμε πως ο Τάσος έπαιξε με το μυαλό του απελευθερωμένο και οδήγησε τον Παναθηναϊκό στη νίκη. Αλλά δεν ήταν ο μοναδικός που διακρίθηκε. Ο Μπουζούκης έχει κάνει μεγάλο ματς στο Περιστέρι και η ασίστ που δίνει για το γκολ της νίκης είναι δείγμα της τεράστιας κλάσης του. Ο Δώνης ήταν καταπληκτικός, με πολλά τρεξίματα και βοήθειες ανασταλτικά και δημιουργικά. Επί της ουσίας έπαιξε και για τον κακό χθες Ζαχίντ.

Και η αμυντική λειτουργία ήταν εξαιρετική. Ο Σένκεφελντ αγώνα με τον αγώνα είναι ολοένα και καλύτερος, βγάζει ηγετική φυσιογνωμία και παρασύρει και τους υπόλοιπους, ο Πούγγουρας πρόσθεσε ακόμα μια καταπληκτική εμφάνιση στο ενεργητικό του και αν συνεχίσει έτσι θα χτυπήσει την πόρτα της Εθνικής ομάδας, ο Ινσούα έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι θυμίζοντας την περσινή σεζόν και ο Γιόχανσον ήταν σταθερότατος.

Με τέτοιες εμφανίσεις ο Παναθηναϊκός θα αναρριχηθεί γρήγορα στη βαθμολογία, θα γίνει ομάδα της εξάδας πλέον και θα πάει στα ντέρμπι που έρχονται μετά τη Λάρισα έτοιμος και επικίνδυνος. Στέλνοντας το άγχος στους αντιπάλους του, που έχουν και την… υποχρέωση να τον κερδίσουν.